บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1975

ก่อนหยวนชิงหลิงจะรักษาบาดแผลให้นาง ได้สั่งคนไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้นาง ตัดเสื้อผ้าชุดเดิมที่สวมอยู่แล้วล้างแผลใส่ยา บาดเจ็บขนาดนี้ ทำให้หยวนชิงหลิงโกรธโมโหอย่างมาก

โดยเฉพาะมือคู่นี้ ทำให้หยวนชิงหลิงโกรธโมโหอย่างที่สุด ช่างสวีเป็นยอดฝีมือด้านงานฝีมือ ตอนนี้มือทั้งคู่บาดเจ็บขนาดนี้ ต่อให้รักษาหาย ก็ไม่คล่องตัวเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้ว

ในยุคสมัยนี้ ผู้หญิงจะมีอาชีพนั้นยากมาก ผู้ชายไม่มีทางรู้ แม้แต่เจ้าห้าเคยไปยุคปัจจุบัน ก็ใช่ว่าจะรู้ซึ้งถึงความลำบาก

ช่างสวีเป็นหม้ายมานานหลายปี อาศัยงานฝีมือเลี้ยงดูพวกลูกๆ จนโต ความหนักแน่นนี้ ต่อให้ใครได้ยินล้วนต่างก็ต้องชื่นชม กลับคิดไม่ถึงว่าจะโชคร้ายมาเจอคนอันธพาลขุนนางชั่วร้าย

ปกติช่างสวีก็ไปมาหาสู่กับพวกขุนนาง ที่สำคัญเพราะผลงานแกะสลักที่งดงามประณีตของนาง ซึ่งการแกะสลักนั้นละเอียดและซับซ้อน ดังนั้นจึงขายออกไปในราคาที่สูง และผลงานแกะสลักพวกนี้โดยทั่วไปแล้วก็คือคนรวยหรือพวกเราขุนนางถึงจะสามารถซื้อได้

นางมองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ รู้สึกว่านางไม่ธรรมดาอย่างมาก

นางแต่งตัวอย่างค่อนข้างธรรมดา ไม่มีความเป็นผู้ดีสูงส่ง แต่ลักษณะท่าทีอ่อนโยนสง่างามนั้น และยังมีน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความจริงใจ ทำให้นางดูไม่ธรรมดาอย่างพิเศษ

ฝีมือการรักษาของนางชำนาญอย่างมาก ตอนที่ทำความสะอาดบาดแผล ทั้งอ่อนโยนและชำนาญอย่างที่สุด ราวกับทำจนเคยชินแล้ว

นางไม่รู้ว่าผู้หญิงตรงหน้าคนนี้มีสถานะเป็นอย่างไร จึงอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า “ไม่ทราบว่าท่านเป็นใคร?”

หยวนชิงหลิงเงยหน้ามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “ข้าเป็นแม่สามีในอนาคตของเจ้าตาทับทิม”

ช่างสวีตกใจ ไม่สนใจบาดแผลที่เจ็บปวด รีบลุกขึ้นมาพร้อมพูดขึ้นว่า “โย้ เสียมารยาทแล้ว ที่แท้ก็คือฮูหยินเปานี่เอง แล้วนี่จะให้ท่านช่วยทำแผลให้ข้าได้อย่างไร?”

ช่างสวีไม่ได้เห็นว่าฮูหยินเปามีสถานะเป็นฮูหยินตระกูลขุนนาง แต่นางเป็นว่าที่แม่สามีของเจ้าตาทับทิมในอนาคต ตอนนี้ให้นางเห็นอาจารย์ของเจ้าตาทับทิมในสภาพที่ย่ำแย่เช่นนี้ กลัวว่านางจะจดจำภาพไม่ดีที่มีต่อเจ้าตาทับทิม คิดว่าเจ้าตาทับทิมไปหาอาจารย์มาจากไหน

“อย่าขยับ” หยวนชิงหลิงกดบ่าของนางไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “จัดการบาดแผลก่อน อย่างอื่นค่อยว่ากันทีหลัง ข้าได้สั่งคนไปหาลูกชายของเจ้าแล้ว เดี๋ยวจัดการบาดแผลเสร็จ พวกลูกชายของเจ้าก็จะมารับเจ้ากลับบ้าน”

“ข้า....ขออภัยจริงๆ ข้า..... เรื่องนี้ข้าถูกใส่ร้าย ข้าเป็นนักศิลปะที่มีคุณธรรม อยู่ในกฎระเบียบ ไม่เคยกระทำเรื่องชั่วร้าย ซึ่งสามารถไปสืบได้ ฮูหยินเปา ท่านสามารถสั่งคนไปสืบได้ เจ้าตาทับทิมเรียนงานฝีมืออยู่กับข้า ก็ไม่ได้มีสัมพันธ์อะไรกับข้า....”

“ซูว...” หยวนชิงหลิงพูดปลอบนางว่า “ข้ารู้เรื่องหมดแล้ว ครั้งนี้เจ้าทำเพื่อปกป้องเจ้าตาทับทิม เจ้าตาทับทิมเป็นห่วงเจ้ามาก อาจารย์อย่าขยับ เจ้าขยับไปมาข้าจัดการบาดแผลได้ไม่สะดวก นอนลงก่อน”

“ได้.....เจ้าตาทับทิมไปตามท่านมาหรือ?”