บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1976

หยวนชิงหลิงยังไม่พูดอะไรกับนางมากมาย รอหลังจากสืบสวนเรียบร้อยแล้วค่อยพูดก็ยังไม่สาย นางถูกขังอยู่ในคุกถูกลงโทษอย่างทุกข์ทรมาน คงจะคิดถึงบ้านคิดถึงลูกชายแย่แล้ว ให้นางกลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อน

ลูกชายหลายคนของช่างสวี รู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับนางตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ซึ่งรู้มาจากคนด้านข้างโรงงาน บอกว่ามีขุนนางจำนวนมากมาจากตัวนางไป

ลูกคนรองของช่างสวีเป็นเจ้าหน้าที่อยู่ในที่ทำการปกครอง ลูกชายคนเล็กสุดซาลาเปาก็ฝากเข้าไปในกรมการพระนคร แต่ยังไงก็มีตำแหน่งเล็กน้อย ไม่มีช่องทางอะไรที่จะสามารถไปสืบความ ดังนั้นสุดท้ายแม้แต่ขุนนางที่ไหนพาตัวแม่ไปก็ไม่รู้

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวันนี้ พวกเขาล้วนตามสืบอยู่ตลอด แต่ก็ไม่มีข่าวคราวเลยสักนิด บอกกับท่านย่าพูดอยู่ตลอดว่านางไปแอบยุ่งกับคนอื่นจึงถูกจับตัวไป พวกเขาอยากช่วยพูดแก้ต่างให้แม่ แต่กลับก็ไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไรกันแน่

ในขณะที่กำลังร้อนใจเหมือนดั่งมดในหม้อกระทะร้อน ก็มีคนมาหาพวกเขา บอกให้พวกเขาไปรับแม่ที่กองบัญชาการรักษาความสงบที่ทำการปกครองเหนือ พวกเขาพี่น้องจึงรีบเดินทางมา

มาถึงที่ทำการปกครองเหนือแล้ว กลับพบว่ามีการเฝ้าป้องกันอย่างเข้มงวด หนึ่งในนั้นแลดูเหมือนทหารรักษาพระองค์ แต่ละคนแลดูน่าเกรงขามอย่างไม่ธรรมดา ใบหน้าเย็นชา เมื่อเห็นแล้วตาก็รู้สึกหวาดกลัว

พวกเขาเห็นสถานการณ์แบบนี้แล้วก็ตกใจจนขาอ่อน ไม่กล้าถามอะไรมาก เพียงแค่รออยู่ตรงด้านนอก เพราะคนที่ไปบอกพวกเขานั้นพูดว่า จะมีคนพาแม่ของพวกเขาออกมา

รออยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง แล้วก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งพยุงแม่ออกมา ถึงแม้แม่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่แล้ว แต่ดูจากใบหน้ากับฝีเท้าก็รู้ว่าได้รับบาดเจ็บ

พวกเขาไม่สนใจถึงความกลัว รีบวิ่งไปหา แล้วรับแม่มาจากมือผู้หญิงคนนั้น

บ้านครอบครัวสามีช่างสวีแซ่ลู่ พี่ใหญ่ลู่เป็นเจ้าหน้าที่อยู่ในที่ทำการปกครอง ค่อนข้างมีความกล้าหาญ จึงถามผู้หญิงคนนั้นว่า “แม่ของข้าเป็นอย่างไร? นางกระทำผิดโทษฐานอะไรหรือ?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “พวกเจ้าส่งนางกลับไปก่อน พรุ่งนี้ข้าจะไปยังบ้านของพวกเจ้าเพื่อรักษาบาดแผลให้กับแม่ของพวกเจ้า และก็จะอธิบายให้พวกเจ้าฟัง”

พี่รองลู่มองดูหยวนชิงหลิง เห็นลักษณะท่าทีนางไม่ธรรมดา จึงถามขึ้นว่า “เจ้าเป็นหมอ?”