บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1997

ตำหนักเสือขนทองเต็มไปด้วยผู้คนจนแน่นขนัด ทุกคนแห่แหนกันมาดูดวงตาสองข้างที่เริ่มขยับกลอกกลิ้งได้แล้วของเจ้าเสือราวกับสมบัติหายาก

แต่นอกจากลืมตาแล้ว เสือขนทองก็ไม่มีการเคลื่อนไหวอะไรอื่น แต่ทุกคนต่างก็แย่งกันพูดคุยถึงข่าวข่าวหนึ่ง ตามที่ฮ่องเต้กับสวีอีเล่ามา นั่นคือเสือขนทองผายลมบนหอเหวินชาง

องครักษ์เงาดำชราพูดว่าผายลมได้นับเป็นเรื่องดี นั่นพิสูจน์ได้ว่าการทำงานของระบบทางเดินอาหารฟื้นตัวแล้ว สามารถกินอะไรเข้าไปได้บ้างแล้ว

ทุกคนกับเจ้าเสือเว้นระยะห่างออกจากกันช่วงระยะหนึ่ง เพราะฮองเฮากำลังตรวจอาการให้เจ้าเสือ อันที่จริงนางตรวจดูอาการให้มันนานแล้ว มือข้างหนึ่งลูบไล้ไปทั่วตัว ตั้งแต่หัวเสือไปจนถึงก้นเสือ ยังไม่รู้ผลการการวินิจฉัย

เห็นชัด ๆ เลยว่าทักษะทางการแพทย์ของฮองเฮานั้นก็แค่ธรรมดา ๆ เอง จากนี้ถ้าเรียกเจ้าไปฉีดยาอีกก็ไม่ต้องฟังนางแล้วก็ได้

ในที่สุด ฮองเฮาก็ลุกขึ้นพูดกับทุกคน ทั้งหมดต่างเงียบลงทันใด

“ตื่นแล้วล่ะ แต่ก็ยังอ่อนแออยู่มาก ไม่มีพลังเทพ....พลังภายใน ต่อให้ดีขึ้นแล้ว มันก็จะเหมือนเสือธรรมดา ๆ เป็นการชั่วคราว จะไม่มีความสามารถพิเศษเหมือนเมื่อก่อนที่มันเคย….. "

หยวนชิงหลิงยังพูดไม่ทันจบ พวกชายชราชุดดำจอมปากเปราะก็เริ่มพูดกันเจื้อยแจ้วแล้ว

“ใครจะไปอยากให้มันมีความสามารถพิเศษกัน ตอนนี้ประเทศสงบสุขร่มเย็น เป็นเวลาใช้ชีวิตในช่วงบั้นปลาย จะอยากได้ความสามารถพิเศษมาทำอะไรรึ?”

“ใช่แล้ว ความสามารถเยอะก็กินเยอะ แค่นิด ๆ หน่อย ๆ ก็พอแล้ว”

“หลังจากนี้ ค่อยหาเสือสาววัยละอ่อนที่งามดั่งดอกไม้แรกแย้มให้มันสักสองตัว ไปอยู่เป็นเพื่อนเดินเล่นกินเนื้อให้สบายใจ ชีวิตเสือตัวนี้จะได้มีความสุขเสียที”

“ตอนที่พวกเจ้าเข้ามาไม่ได้พาหมาป่าหิมะกับเจ้าหูแหลมมาด้วยรึ? พี่ใหญ่ของพวกมันตื่นขึ้นมาทั้งที ทำไมไม่เห็นพวกมันเข้ามาร้องห่มร้องไห้เลยล่ะ?”

“ข้าลืมน่ะสิ พอได้ยินข่าวว่าเจ้าเสือลืมตาแล้ว ก็รีบแจ้นเข้าวังมาเลยนี่ล่ะ ใครจะไปจำได้ว่าต้องพาพวกมันมาด้วย? พูดตามจริง พวกมันไม่มีหูหรืออย่างไรล่ะ? ข่าวแพร่กระจายใหญ่โตไปทั่วจวนอ๋องซู่ขนาดนี้แล้วแท้ ๆ "

“ก็นั่นน่ะสิ เจ้าเสือตื่นขึ้นมานับเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ คืนนี้พวกเราต้องดื่มฉลองกันสักหน่อยแล้วล่ะ แค่จอกเล็ก ๆ ก็ได้ เป็นการฉลองให้เรื่องน่ายินดี” เซียวเหยากงพูดเสริม

จวนอ๋องซู่ตอนนี้ถูกจำกัดทุกอย่างไว้แบบเข้มงวดมาก หากพูดว่านิดหน่อย นั่นแปลว่าต้องนิดหน่อยจริง ๆ จะมากเกินไปไม่ได้เด็ดขาด

หยวนชิงหลิงยังคิดจะบอกทุกคนเกี่ยวกับสถานการณ์เฉพาะของเสือขนทอง ทั้งยังวางแผนว่าแม้เรื่องจะยาวแต่จะพูดให้สั้น ๆ แต่เพิ่งจะพูดออกมา อู๋ซ่างหวงก็ถามขึ้นว่า "ตอนนี้นับว่ามันมีชีวิตอยู่ต่อไปได้แล้ว ถูกหรือไม่?"

"มีชีวิตอยู่ได้ตลอด"

“เช่นนั้นแปลว่ามันจะดีขึ้นเรื่อย ๆ ถูกหรือไม่?”