บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2000

หงเย่ยกแขนขึ้นพาดไหล่ของเขา แล้วถามว่า "เจ้าอยากแต่งงานหรือไม่? ช่วงนี้ข้ามีโอกาสได้รู้จักกับผู้หญิงหลายคน รูปร่างหน้าตาล้วนใช้ได้ พิณ หมาก เขียนอักษร วาดภาพ ล้วนอยู่ในระดับสูง เวลาอยู่กับเจ้า อาจพอมีหัวข้ออะไรที่สนใจเหมือน ๆ กันก็ได้"

“พิณ หมาก อักษร วาดภาพ? คิดว่าข้าจะชอบของพวกนี้รึ?” โสวฝู่กลอกตามองบนใส่ เสียดายเวลาที่ได้รู้จัก ได้ทำงานร่วมกันมานานขนาดนี้เสียเปล่า ๆ ไม่รู้เลยหรือว่าสิ่งที่เขาไม่ชอบที่สุดตอนนี้ ก็คือพิณ หมาก อักษร วาดภาพน่ะ?

“ไม่ชอบพิณ หมาก อักษร วาดภาพ ? เช่นนั้นเป็นขี่ม้า ยิงธนู เล่นไพ่นกกระจอกก็ได้ ข้าก็พอจะรู้จักผู้หญิงในสาขาอาชีพนี้อยู่บ้าง”

“บุ๋นไม่รัก บู๊ก็ไม่รัก เรื่องสนุกสุขสันต์บันเทิงใด ๆ ข้ายิ่งไม่รัก เรื่องทุจริตเสื่อมทรามทั้งหลาย ข้าในฐานะโสวฝู่ประจำราชวงศ์ ควรชำระตัวเองให้สะอาดบริสุทธิ์อยู่เสมอ รักตัวเองให้มาก "

“แล้วเจ้ามีเกณฑ์การคัดเลือกคู่ครองอย่างไรล่ะ? จากนี้ข้าจะได้ช่วยมอง ๆ หาให้เจ้าสักคน”

โสวฝู่ยื่นมือข้างหนึ่งออกไป กดหงเย่ลงกับพื้น ใช้ฝ่ามือกดที่หลังคอของเขา “พูดมา รับผลประโชน์จากแม่ของข้ามาเท่าไหร่ล่ะ?”

หงเย่สามารถสลัดตัวจนหลุดจากการจับกุมได้อย่างง่ายดาย จัดระเบียบเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยด้วยท่วงท่าสง่างาม “ข้าเป็นคนแบบนั้นหรือ? สมบัติเงินทองของพวกนี้ขอแค่ข้าต้องการ แค่กระดิกนิ้วทีเดียวเงินก็วิ่งมาหาง่าย ๆ แล้ว หากข้าคิดจะเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุดในเป่ยถัง เรื่องเล็ก ๆ แค่นี้นับว่าอยู่ใกล้แค่เอื้อม”

ท่านชายสี่กวาดสายตามองมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ดื่มเหล้ารสเข้มขณะที่พูดเบา ๆ ว่า “ก่อนจะพูดแบบนี้ ลองถามข้าดูก่อนไหม?”

หยู่เหวินเห้าก็พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า "ก่อนที่พวกเจ้าจะพูดแบบนี้ ลองถามเงินในคลังหลวงของข้าดูก่อนไหม?" เป่ยถังตอนนี้ เป็นเหมือนเป่ยถังเมื่อครั้งอดีตเสียที่ไหนกัน ตอนนี้ประเทศร่ำรวยจนเหมือนหมูที่อ้วนจนไขมันไหลเยิ้มท่วมแผ่นดินแล้วไม่รู้รึ?

ทันทีที่ฝ่าบาทระเบิด พวกผู้หญิงสะดุ้งจนเกือบร่ำไห้ ส่วนพวกผู้ชายก็พากันเงียบกริบ

หลังจากหยุดชะงักกันไปครู่หนึ่ง โสวฝู่ก็ยังต่อความยาวกับหงเย่ต่อ "ไม่ได้รับผลประโยชน์อะไรมา? ไม่ได้รับจริง ๆ รึ? เจ้ากล้าสาบานต่อสวรรค์หรือไม่?"

“ทำไมข้าต้องสาบานด้วยล่ะ?” หงเย่หัวเราะด้วยสีหน้าเหลาะแหละ “ล้อเล่นน่า ข้าในตอนนี้กลายเป็นคนที่ซื้อตัวได้ง่าย ๆ แบบนั้นไปแล้วรึ?”

“ได้ หลังจากนี้ข้าจะไปทุบกู่ฉินที่บ้านเจ้าให้พังเละเลย”

หงเย่กลอกตามองบนใส่เขา "ท่านป้าบอกว่าเชิญพ่อครัวขนมหวานคนหนึ่งมาให้ข้า เพื่อให้มาทำขนมให้ข้าคนเดียวโดยเฉพาะ ท่านป้าบอกว่าเป็นคนที่คัดมาพิเศษ นางรู้วิธีใช้ประโยชน์จากจุดอ่อนของข้า ตอนนี้ข้าเลยได้แต่ต้องรับปากนาง"

“เจ้ารีบไสหัวไปตายซะ!” โสวฝู่เงื้อเท้าขึ้นเตะเขาไปหนึ่งที

"กิริยาไม่เหมาะสม" หยู่เหวินเห้าปรายตามองเป็นสัญญาณเตือน "โสวฝู่ของข้า จะต้องไม่แสดงอารมณ์ทางสีหน้าและวาจา ทั้งไม่ควรลงไม้ลงมือตามใจชอบ"

บนใบหน้าของโสวฝู่ไร้อารมณ์อื่นใดให้เห็น "ข้าก็แค่ขยับเท้านิดหน่อย"

เขามองหงเย่ด้วยสายตาดูถูกเต็มที่ "แค่พ่อครัวขนมหวานคนเดียวก็ซื้อตัวเจ้าได้แล้ว เจ้าช่างเป็นของราคาถูกเสียจริง!"

"ข้าเป็นของดีราคาถูกมาตลอดนั่นล่ะ" หงเย่ไม่มีท่าทีละอาย แต่กลับรู้สึกเป็นเกียรติเป็นศรีมาก