บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2029

เซเว่นอัพใช้เวลาสามวันทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเป่ยถังปีนั้น

แต่ยังมีเรื่องที่จำเป็นต้องทำให้สมบูรณ์ นั่นก็คือปีนั้นที่คู่สามีภรรยาอ๋องชินเฟิงอันหายสาบสูญ

ปีนั้นพวกเขาไปที่ไหนกันแน่? ทำไมต้องจากไปในช่วงเวลานั้นด้วย? แล้วทำไมจึงกลับมาในตอนที่สงครามใหญ่ปะทุ? อีกอย่าง ทำไมถึงยืมทหารสามแสนจากแคว้นต้าโจวและขายตัวให้กับแคว้นต้าโจวเล่า?

เรื่องพวกนี้ต้องทำความเข้าใจให้ชัดแจ้ง ถึงเป็นการถ่ายละคร แต่ก็ต้องทำให้ได้ความรู้สึกสมจริงสมจังอย่างสารคดี จะเสริมเติมแต่งไม่ได้

แน่นอนว่าเป็นความอยากรู้ของเขามากกว่า ถึงจะถ่ายทำออกมาไม่ได้เขาก็ยังอยากรู้

ทว่าประวัติศาสตร์ช่วงนี้ถามผู้ใดก็ไม่มีใครรู้

ครั้นองครักษ์เงาดำสูงวัยพูดถึงปีนั้นก็โมโหโทโสทันที “ทรงคิดว่าพวกเขาไปทำการใหญ่อะไรหรือ? พวกเขาไปหาความสุขต่างหาก ทิ้งพวกเราแล้วไปเสพสุข กระหม่อมขอเตือนไว้เลย อย่าได้กล่าวถึงปีนั้นอีก พูดถึงทีไรกระหม่อมก็อยากซ้อมพวกเขาสักทีนัก”

ครั้นไปถามองครักษ์ฟ้าผ่าสูงวัย เขากลับหัวเราะเย็นฮึเสียงหนึ่ง “ปีนั้น? ปีนั้นพวกเขาไปเป็นขอทาน น่าสงสารเสียไม่มี ขอทานไปทั่วก็ไม่มีผู้ใดหยิบยื่นให้ ดังนั้นอย่าได้ถามถึงเรื่องปีนั้นเลย กล่าวถึงทีไรกระหม่อมก็อยากมอบอาหารสุนัขให้พวกเขาสักชาม”

ครั้นไปถามองครักษ์ลับผีสูงวัย ฝั่งนั้นก็กลับห้องไปหยิบกระบอกยาสูบที่มีฝุ่นจับ จุดใบยาสูบที่ขึ้นราแล้วสูบซู๊ดเข้าไป เร้นใบหน้าอยู่ในหมอกควัน ถอนหายใจหนักทีหนึ่ง “เห็นว่าปีนั้นพวกเขาป่วยเจียนตาย ไปหาหมอรักษาทั่ว แต่ลำบากที่ไม่มีเงินทอง สุดท้ายจึงได้แต่ใช้พิษต้านพิษ กระโดดลงโพรงงูพิษ ให้งูพิษกัดจนมีบาดแผลเต็มตัว แล้วยังรักษาหายได้เสียนี่ ด้วยเช่นนี้จึงพิสูจน์ได้ว่าร่างกายพวกเขาล้วนมีพิษ หัวใจลำไส้เป็นพิษร้ายเสียยิ่งกว่าพิษงู”

เซเว่นอัพเซ็ง นี่คนละโยดกันเลย คนหนึ่งว่าพวกเขาไปเสพสุข คนหนึ่งว่าพวกเขาไปเป็นขอทาน ส่วนอีกคนก็ว่าไปรักษาโรค แล้วพวกเขาไปทำอะไรกันแน่เนี่ย?

พออยากถามมากอีกหน่อย ทั้งสามก็กลับปิดปากสนิท ทำหน้าบูดบึ้งไม่อยากพูดอีก

ครั้นไปถามคนอื่น พอได้ยินว่าเป็นเรื่องในปีนั้นก็หมุนตัวจากไป ทำสีหน้าไม่ดีกันทั้งนั้น

ยุ่งจริง ความจริงก็อยู่ตรงหน้าหลัดๆ แต่กลับเอื้อมไม่ถึง

เซเว่นอัพจึงได้แต่ไปหยั่งถามกับสามใหญ่ ทั้งสามทำหน้ามึนงง ส่ายหน้าอย่างกับป๋องแป๋ง จากนั้นเซียวเหยากงก็ล้วงตั๋วเงินออกมาพับหนึ่งวางลงกับพื้น บอกเซเว่นอัพว่าหากเขาสามารถสืบรู้ว่าปีนั้นเกิดอะไรขึ้นได้ ตั๋วเงินนี้ก็จะตกเป็นของเขา

เซเว่นอัพขมวดคิ้ว “ท่านเซียวเหยากง เงินไม่มีแรงดึงดูดกับข้าเท่าไรหรอก เสด็จทวดข้าก็มีเหมืองทองนะ”

“นั่นเป็นของกวาเอ๋อร์” เซียวเหยากงเก็บตั๋วเงินกลับ ฮึดฮัดสองที “แล้วทรงอยากได้อะไร?”

“ข้าไม่อยากได้อะไรทั้งนั้น ข้าแค่อยากรู้คำตอบ ท่านจะให้ผลประโยชน์ข้าหรือไม่ ข้าก็ต้องสืบให้รู้อยู่ดี”