บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2034

เหล่าทหารฮึกเหิมเป็นอย่างยิ่ง บีบให้ทหารของเป่ยโม่ต้องถอยร่นไป

ทหารของเป่ยโม่กับแคว้นโจวอาศัยโอกาสที่ได้รับชัยชนะไล่บุกโจมตี ศึกครั้งนี้ทหารเป่ยโม่ได้ถูกเคลื่อนพลออกมาทั้งหมด เดิมทีมั่นใจว่าชัยชนะอยู่ในกำมือแล้วจึงไม่ได้เหลือทหารกองหนุนอะไรไว้เลย ฉะนั้น จึงไม่ได้คิดวางแผนตั้งรับเมื่อจนมุม แค่สนใจเรื่องฆ่าฟันเท่านั้น

ในสนามรบ เลือดหลั่งไหลราวกับแม่น้ำ ท้องฟ้ามืดมน

พวกเขาชนะแล้ว แต่ว่า ก็ต้องเสียสละชีวิตทหารไปไม่น้อย ต้องสูญเสียแม่ทัพหญิงผู้ยิ่งใหญ่อย่างฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนไปด้วย

ไม่ได้รับรู้ถึงความยินดีแห่งชัยชนะเลย มีเพียงความเจ็บปวดที่เอ่อล้นเต็มหัวใจหลังจากได้ปลดภาระอันหนักอึ้งลงไปแล้ว

ฮูหยินเฒ่าที่นอนซมอยู่บนเตียงมาเป็นเวลานานคนนั้น ไม่ง่ายเลยที่สองขาจะถูกรักษาจนหายดี สามารถยืนได้ด้วยตนเองไม่ถึงสองปี ก็ต้องถืออาวุธเข้าสู่สนามรบเพื่อต่อสู้เหมือนตอนยังเป็นสาว

ชาตินี้นางเข้าร่วมสงครามมานับไม่ถ้วน และมีชีวิตรอดมาได้

แต่ว่าครั้งนี้นางไม่ได้มีชีวิตกลับไป นางไม่สามารถเห็นชัยชนะในช่วงสุดท้ายได้ จิตใจที่จงรักภักดีและเป็นห่วงเป่ยถังอย่างสุดใจ ได้ตายไปพร้อมกันในสนามรบ

เพราะฉะนั้น กระทั่งหลังจากได้รับชัยชนะแล้วก็ไม่มีการฉลองเลยแม้แต่ระยะเวลาสั้นๆก็ตาม และได้เริ่มจัดพิธีไว้อาลัยให้กับแม่ทัพหญิง

หยู่เหวินเซียวกับโล่หมันไปเคารพศพ ในใจรู้สึกโศกเศร้ายิ่งนัก

แต่หาก ถ้าหากพวกเขาสามารถกลับมาเร็วกว่านี้สักนิด

หลังจากเก็บกวาดสนามรบแล้ว เขาให้โล่หมันเรียกให้คนของหอจัยซิงไปที่แม่น้ำ เขามีความคิดหนึ่ง คืออยากจะปลดประจำการหอจัยซิง

แต่ว่า เมื่อทุกคนมานั่งอยู่ตรงหน้าเขา ท่าทีเต็มไปด้วยความแปลกหน้าและเฉยเมย หัวใจเขาก็รู้สึกทรมานอย่างบอกไม่ถูก

หลังจากปลดประจำการแล้ว คนกลุ่มนี้จะจากตนไป ภายหน้าปีหนึ่งอาจจะไม่ได้เจอกันสักครั้งก็เป็นได้ และบางคนในนั้นชาตินี้อาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว

ด้วยความสามารถของพวกเขา การดำรงชีวิตไม่ใช่ปัญหา แต่ถ้าหากอยากจะมีชีวิตที่ดีกว่านี้ มีเนื้อให้กินทุกมื้อ เกรงว่าก็คงจะเป็นไปไม่ได้

พวกเขามีวรยุทธสูงส่ง เป็นใบ้ก็คงดี แต่กลับมีปากทุกคน มีปากปกติก็ไม่เป็นไร เอาไว้กินข้าวก็พอ แต่ดันชอบพูดจาแสดงความคิดเห็นไปเรื่อยเปื่อย

หนึ่งในนั้นที่เห็นได้ชัดเลยก็คือองครักษ์เงาดำ พูดตามความจริง ถ้าหากไม่ใช่เพราะองครักษ์เงาดำมีวรยุทธสูงส่ง คงตายไปนานแล้ว

หลังจากคนกลุ่มนี้สลายตัวกันแล้ว ก็ต่างไปใช้ชีวิตของตนเอง ไม่ว่าจะไปทำนาก็ดี ไปแบกขนสัมภาระก็ดี แต่กำลังที่กระจัดกระจาย ก็ทำให้เสียเปรียบอยู่บ้าง