บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2033

แคว้นต้าโจวตรงไปตรงเป็นอย่างยิ่ง ได้เสนอเงื่อนไขหนึ่งข้อ ก็คือให้พวกเขาทำให้กองกำลังทหารของแคว้นต้าโจวยิ่งใหญ่ขึ้น

ตอนแรกหยู่เหวินเซียวยังคงสงสัยอยู่ บอกว่าทหารของแคว้นต้าโจวแข็งแกร่งและยิ่งใหญ่มากแล้ว ทำไมต้องให้พวกเขาทำให้ยิ่งใหญ่ขึ้นไปอีก

แต่สุดท้ายเขาก็เข้าใจ เมื่อประเทศมีความแข็งแกร่งในระดับที่แน่นอนแล้ว ประเทศชาติสงบสุข ขุนนางมากมายก็จะไม่ให้ความสำคัญกับเหล่าทหารนัก คิดว่าการทำให้เศรษฐกิจเจริญเติบโตสำคัญกว่าทุกสิ่ง

ทุกสิ่งทุกอย่างย่อมต้องหลีกทางให้กับเรื่องเศรษฐกิจ ความแข็งแกร่งของกองทัพต้องใช้เงินในการสนับสนุน มีขุนนางที่ไม่มีวิสัยทัศน์คิดว่าไม่จำเป็นต้องเสียเงินทองมากมายให้กับกองทัพ

ฉะนั้น พูดให้ชัดเจนก็คือ เขาไม่ได้ไปช่วยทำให้กองกำลังทหารของแคว้นต้าโจวให้แข็งแกร่งขึ้น แต่เป็นการคอยจับตาดูกองทัพของแคว้นต้าโจวตลอดชีวิต คอยย้ำเตือนทุกคนตลอดว่า กองทัพสำคัญแค่ไหน

ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ การขายชีวิตของตนเอง ต้องขายนานแค่ไหน ขึ้นอยู่กับชีวิตของเขายืนยาวแค่ไหน

และหยู่เหวินเซียวเองก็ได้ฟังการวิเคราะห์ถึงสถานการณ์ของแคว้นต้าโจวในปัจจุบัน จากแม่ทัพใหญ่เจินขณะที่เดินทาง จึงรับรู้ว่าตนเองต้องขายตัวตลอดชีวิตอย่างแท้จริง

แต่ว่า วินาทีนั้นเขาไม่ใส่ใจเลยสักนิด ขายตัวก็ขายตัวซิ ตลอดชีวิตแล้วอย่างไร ขอเพียงสามารถอยู่ที่นี่ต่อไปได้

กองทัพเคลื่อนพลไวมาก ที่จริงพวกเขาเหนื่อยจนแทบจะขาดใจแล้ว ตั้งแต่คลานออกมาจากทะเลสาบจิ้ง ก็ไม่เคยได้หยุดพักเลย อาศัยอยู่ในวังสามวัน แม้ว่าจะมีอาหารมากมายส่งมาให้ แต่พวกเขาก็กินไม่ลงจริงๆ

ฉะนั้นหลังจากเคลื่อนพลแล้ว ความหิวที่ซ่อนตัวอยู่ภายในลึกๆก็ปะทุขึ้นมา แม้จะเป็นเช่นนี้ ก็ยังกินไม่ลงอยู่ดี ร้อนใจราวกับถูกทอดอยู่ในกระทะน้ำมัน ที่เดือดพล่านอยู่ตลอดเวลา หากช้าลงสักนิดก็อาจจะเกรี้ยวกราดได้

เขาได้ส่งสายสืบออกไปหนึ่งกลุ่ม โดยใช้ม้าเร็วที่สุดในการล่วงหน้าไปสืบข่าวการทหารก่อน

การเคลื่อนพลในฤดูหนาวนั้นลำบากมาก หิมะปกคลุมไปทั่ว เหน็บหนาวอย่างผิดปกติ

แต่ว่าทหารของแคว้นต้าโจวได้รับการฝึกฝนมาอย่างดี เชื่อฟังคำสั่ง แม้จะเป็นการยืมทหารแต่ก็ไม่ย่อหย่อน ใช้ความกล้าหาญเหมือนปกป้องประเทศชาติของตนเอง อดทนต่อความหนาวติดตามเขามุ่งหน้าไปยังเป่ยถัง

เมื่อเหยียบย่างเข้าไปในแผ่นดินเป่ยถัง น้ำตาของพวกเขาก็ไหลพรากทันที แต่น้ำตากลับแข็งค้างอยู่บนใบหน้าอย่างรวดเร็ว

ตลอดเวลาที่เดินทางไปข้างหน้า การรายงานของสายสืบทำให้พวกเขายิ่งร้อนใจมากขึ้น เป่ยถังรบแพ้อีกครั้งแล้ว ฮ่องเต้ฮุยจงที่ออกมานำทัพเองก็ถูกยิงจนได้รับบาดเจ็บ ฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนกับผิงเล่อกงก็ออกรบด้วย เป่ยถังมาถึงขั้นเข้าตาจนแล้วจริงๆ ขอเพียงเป็นทหารที่ยังสามารถเคลื่อนไหวได้ ล้วนต้องออกรบทั้งสิ้น

ตอนที่กองทัพหยุดพัก โล่หมันไม่เห็นหยู่เหวินเซียว ตามหาตัวเขาเกือบครึ่งชั่วยาม จึงเห็นว่าเขาไปหลบร้องไห้อยู่ที่เชิงเขาเล็กๆลูกหนึ่ง

เดิมทีโล่หมันก็ตามหาเขาพลางร้องไห้ไปด้วย เห็นว่าเขาร้องไห้อยู่ ก็ยิ่งทนไม่ไหว กอดเขาและร้องไห้เสียงดังออกมา

นางเคยเห็นเขาร้องไห้ที่ไหนกัน ไม่ว่าจะเจอกับความยากลำบากมากแค่ไหน ไม่ว่าจะเจอภัยอันตรายเท่าใด เขาก็มีวิธีการรับมือเสมอ

แต่ตอนนี้