บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2032

ภายใต้การเกลี้ยกล่อมโน้มน้าวจากพวกเขา ท่านพ่อตาจึงยอมพูดถึงสิ่งตอบแทนเพื่อให้ได้มาซึ่งชัยชนะ

สิ่งตอบแทนนี้ก็คือ ฆ่าคนที่อยู่ในหอจัยซิงไม่ให้เหลือแม้แต่คนเดียว

นั่นก็หมายความว่า คนของหอจัยซิงที่ออกสู้รบ ล้วนต้องตายในสนามรบทั้งหมด

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทั้งสองคนก็รีบเก็บข้าวของจะกลับไปทันที

เพียงแต่ ท่านพ่อตาไม่เห็นด้วย บอกว่านี่เป็นเรื่องที่เดิมทีเป่ยถังก็ต้องเผชิญอยู่แล้ว

เป็นครั้งแรกที่หยู่เหวินเซียวตะคอกใส่ท่านพ่อตา “ถ้าคนตายกันหมด แล้วจะชนะได้อย่างไร ประเทศล่มสลายแล้ว”

ท่านพ่อตานิ่งอึ้งไป รับไม่ได้ที่ลูกเขยตะคอกเสียงดังขึ้นมากะทันหันอย่างไร้มารยาทเช่นนี้ ฟาดฝ่ามือลงไปที่ศีรษะของเขาแล้วพูดว่า “ประเทศไม่ได้ล่มสลาย องครักษ์เงาดำจับแม่ทัพของศัตรูไว้ได้ กองทัพศัตรูไร้ซึ่งผู้นำ ถูกโจมตีจนแตกกระเจิง แน่นอนว่า ท้ายที่สุดแล้วองครักษ์เงาดำจะถูกเป่ยโม่จับตัวกลับไป และทรมานจนตาย หลังจากตายแล้วก็ถูกทำลายไม่เหลือซาก”

โล่หมันร้องไห้โฮออกมา นางกับหยู่เหวินเซียวยอมรับบทสรุปเช่นนี้ไม่ได้ องครักษ์เงาดำเป็นคนของหอจัยซิง แม้จะต้องตาย ก็ควรต้องตายเพราะอดอาหาร

พวกเขาต้องกลับไป ต้องกลับไปให้ได้

แต่ท่านพ่อตาไม่เห็นด้วยอย่างเด็ดขาด บอกว่าภารกิจของพวกเขาได้สำเร็จแล้ว สงครามครั้งนั้น ทำให้เป่ยโม่ต้องสูญเสียกำลังพลและทรัพยากรของประเทศไปมาก เป่ยถังจึงสามารถฝ่าฟันการสู้รบครั้งสุดท้ายไปได้

แต่ว่าสิ่งที่ต้องดำเนินต่อไปก็ยังคงต้องทำ

โล่หมันจึงประท้วงด้วยการอดอาหาร หยู่เหวินเซียวได้ทำลายข้าวของในบ้านของท่านพ่อตา จับสัตว์มากมายในบ้านเป็นตัวประกันเพื่อบีบบังคับท่านพ่อตา สุดท้ายก็ถูกสัตว์กัดที่ก้น ต้องไปฉีดยาโรคพิษสุนัขบ้าที่โรงพยาบาล

บางทีอาจเป็นเพราะว่าพวกเขาหาเรื่องเก่งมาก ทำลายวันเวลาอันสงบสุขของท่านพ่อตา ในที่สุด ท่านพ่อตาก็ยอมอ่อนข้อ ให้พวกเขากลับไปได้ แต่ก็ต้องมีสิ่งตอบแทนเช่นกัน นั่นก็คือชาตินี้ต้องยอมรับชะตากรรมที่ยากจน ซึ่งเป็นความจนที่จนยิ่งกว่าก่อนหน้านี้

แต่ความจนสำหรับพวกเขาแล้ว ไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไรเลย พวกเขาชินแล้ว

และสิ่งสำคัญที่สุดคือ การกลับไปของพวกเขาในครั้งนี้ ต้องยืมกองกำลังทหารของประเทศอื่นมาใช้ วันหน้าพวกเขามีภาระผูกพันที่ต้องรักษาสมดุลของประเทศโดยการไม่รุกรานกัน ฉะนั้นพวกเขาต้องคอยวิ่งวุ่นเพื่อจัดการเรื่องต่างๆอยู่ตลอด ต้องเป็นเช่นนี้ทั้งชีวิต

โล่หมันนั้นยังไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเป่ยถังดีนัก จึงถามขึ้นว่า “ทำไมต้องใช้ทหารของประเทศอื่นด้วย”

เมื่อถามประโยคนี้ออกไป สิ่งที่ได้รับกลับมาคือการสั่นใบหน้ารัวๆ “ถ้าหากยังกมีทหารและเสบียง มีอาวุธครบครัน เป่ยถังจะมีสภาพอนาถเช่นนี้หรือ”

หัวใจของโล่หมันแตกสลาย สถานการณ์เลวร้ายกว่าที่นางคิดเอาไว้เสียอีก

“พวกเจ้าไปเถอะ ใคร่ครวญให้ดีว่าจะยืมทหารมาจากไหน จะโน้มน้าวจิตใจของคนอื่นได้อย่างไร ข้าขอแนะนำเล็กน้อยว่า ลองไปเสี่ยงโชคดูที่แคว้นต้าโจวก่อน”

ท่านพ่อตายังคงใจดีมาก เอาตั๋วเงินยัดให้กับหยู่เหวินเซียวหนึ่งใบ บอกว่าหลังจากกลับไปแล้วการวิ่งเต้นที่แคว้นต้าโจวก็ต้องมีค่าเดินทาง อีกอย่าง ยังต้องมอบเงินจำนวนหนึ่งให้กับเหล่าขุนนางเพื่อแลกกับการดูแลพวกเขา