บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2036

สายตามองสำรวจ ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของโล่หมัน

สายตาชนิดเดียวกัน หันไปสำรวจหยู่เหวินเซียวด้วย

ในขณะที่ทุกคนต่างก็ยุ่งจนเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ พวกท่านสองคนยังมีแรงเหลือทำเรื่องอย่างว่าอีกหรือ

พวกเขาแอบอู้ เกินไปแล้วจริงๆ

แต่สุดท้ายก็เป็นแค่ข้อสงสัย ก่อนที่จะได้รับคำตอบ ก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมาทั้งหมด

เชิญท่านหมอมาที่จวน ข้อมือทั้งสองข้างของโล่หมันวางเอาไว้ตรงหน้าท่านหมอ ด้วยจิตใจที่หวาดหวั่น

นางกลัวมากจริงๆ นางไม่เคยคิดจะคลอดลูก มันน่ากลัวเกินไป มีเด็กคนหนึ่งอาศัยอยู่ในร่างกายของตนเอง หลังจากผ่านไปสิบเดือนก็ลากตัวเด็กออกมา ทารุณ ทารุณมากเกินไปแล้ว

ทุกคนต่างก็นั่งล้อมวงเข้ามา องครักษ์เงาดำกระชากเสือขนทอง “เจ้าบังข้า”

ไม่รู้หรืออย่างไรว่าตนเองร่างกายใหญ่โตเทียบกับคนสามคนเชียว ร่างบึกบึนใหญ่โตกั้นขวาง จะให้คนอื่นมองเห็นอย่างละเอียดได้อย่างไร

เสือขนทองยังคงนิ่งไม่ขยับ ดวงตากลมโตดุดันจ้องมองท่านหมอไม่วางตา ท่านหมอรู้สึกกลัวในใจ แม้แต่มือที่ทำการจับชีพจรก็สั่นเทาขึ้นมา

องครักษ์เงาดำได้แต่โอบเอวของเสือขนทองเอาไว้ แล้วชะเง้อหน้าเข้าไปมอง ต้องการจะเห็นสีหน้าของท่านหมอให้ชัดเจน

ทุกคนต่างก็กลั้นลมหายใจเอาไว้ เงียบสงัดชนิดที่ว่าองครักษ์เงาดำตดยังสะเทือนเลือนลั่นราวกับฟ้าผ่า

เสือขนทองโมโหมาก หันกลับไปผลักตัวเขาออก แม้แต่ตดยังควบคุมไม่ได้ จะทำการใหญ่ได้อย่างไร

องครักษ์เงาดำเอามือถูจมูกอย่างกระดากอาย นี่คือข้อเสียของการนั่งยองๆอย่างไรเล่า

ในที่สุด ก็รอจนกระทั่งท่านหมอเอามือออกจากการจับชีพจร

สายตาแต่ละคู่ ราวกับแสงแดดเจิดจ้าที่ตกกระทบมายังปากของท่านหมอ รอให้เขาเปิดปากเอ่ยวาจา

ท่านหมอปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตรงหน้าผาก รู้สึกกดดันในใจเป็นอย่างยิ่ง “ลักษณะชีพจรเช่นนี้ ถ้าหากข้าไม่ได้ตรวจผิดพลาด ถ้าหากไม่เป็นเพราะสาเหตุอื่น ถ้าหากพระชายาเป็นหญิงจริงๆ ถ้าหากผีสางไม่ได้เล่นตลก……”

“เข้าเรื่องสักที”ทุกคนต่างตะคอกขึ้นพร้อมกัน

ท่านหมอกอดกล่องยาเอาไว้ วิ่งผ่านหน้าหยู่เหวินเซียวไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งออกไปทางประตูอย่างราวกับสายลม ทิ้งไว้ประโยคเดียวว่า “ชีพจรตั้งครรภ์”

ทุกคนต่างก็ตกใจราวกับถูกฟ้าผ่า ดวงตาต่างเบิกกว้าง จ้องไปยังผู้กระทำผิดทั้งสองคน

ราวกับมีความคิดอยากจะเข้าไปรุมประชาทัณฑ์หยู่เหวินเซียวอย่างไรอย่างนั้น

โล่หมันตัวชาไปหมดแล้ว หัวสมองว่างเปล่า คิดถึงครั้งแรกที่เห็นภาพหยุนเยียนคลอดลูก หยุนเยียนร้องโหยหวนราวกับไก่ถูกเชือด

และนางก็จะกลายเป็นไก่ที่กำลังจะถูกเชือดเช่นเดียวกัน

หยู่เหวินเห้าก็นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ พูดออกมาราวกับเป็นเครื่องจักรกลว่า “เช่นนั้นวันหน้าก็ต้องเลี้ยงลูกแล้วหรือ”

โล่หมันรู้สึกว่าตนเองช่างน่าสมเพชเหลือเกิน ช่วงที่ผ่านมาลำบากแค่ไหน จึงได้ละเลยเรื่องที่ตนเองตั้งครรภ์ไปได้

แต่แม้จะลำบากมาก ทำไมจึงยังตั้งครรภ์ขึ้นมาได้

ก่อนหน้านี้ไม่ตั้งครรภ์มาตลอด เพราะบอกว่าภายในห้าปีไม่มีทางท้องได้ วาสนาของเด็กยังไม่ถึง