บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 204

หยวนชิงหลิงถูกหามออกมา ไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ตรงกลางโถง เห็นตั้งนานแล้ว ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “นางออกมาทำไม”

หยวนชิงหลิงเองก็เห็นสีหน้ารังเกียจของไท่ซ่างหวงมาแต่ไกลแล้ว เสด็จปู่ มาเยี่ยมนางถึงจวน ยังแต่งองค์ทรงเครื่องมาอีก

หยู่เหวินเห้ารีบเดินออกไป อุ้มหยวนชิงหลิงเข้ามา

เพราะหมอหลวงเคยพูดไว้ว่า อย่าให้นางลงเดินกับพื้น ฉะนั้น ไม่ว่าจะทำธุระส่วนตัวหรืออาบน้ำ ล้วนเป็นเขาที่อุ้มไป

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนไร้ประโยชน์ ตีที่แขนของเขาพูดอย่างจนใจว่า “ปล่อยให้ข้าลงมาเดินก้าวสองก้าวจะเป็นไรไป”

“ไม่ได้ หมอหลวงบอกว่าเจ้ายังลงจากเตียงมาเดินไม่ได้ ”ระหว่างที่หยู่เหวินเห้าพูด ก็วางนางลงบนเก้าอี้ “เจ้าไม่เชื่อฟังเอาซะเลย อย่าคิดว่าข้าไม่รู้นะ ตอนที่ข้าไม่อยู่จวน เจ้าแอบลงจากเตียงอยู่บ่อยๆ”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “ถ้าข้าไม่เดินสักหน่อย แข้งขาของข้าก็จะพิการแล้ว”

นางมองไท่ซ่างหวงอย่างรันทดใจ “เสด็จปู่ ท่านว่าจริงหรือไม่ ”

ไท่ซ่างหวงมองนางแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองหยู่เหวินเห้า ขมวดคิ้วถามว่า “ตอนเจ้าออกจากจวนทำไมไม่รู้จักมัดนางไว้กับเตียงเล่า ถ้ามัดแล้วยังไม่เป็นผลก็ไม่รู้จักตีสั่งสอนหรืออย่างไร ”

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า ขยิบตาให้กับหยวนชิงหลิง “พ่ะย่ะค่ะ หลานจะจำเอาไว้”

หยวนชิงหลิงมองเสด็จปู่อย่างจนใจ “ท้องนี้ก็ไม่ได้ทำผิดอะไร ยังสามารถลงมาเดินได้เป็นบางครั้ง ข้ารู้ตัวเองดี ข้าเป็นหมอนะ”

ไท่ซ่างหวงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆ “รักษาคนอื่นได้แต่ไม่รักษาตัวเอง เป็นอย่างไรบ้าง ดื่มน้ำแกงนั้นลงหรือไม่ ”

ดวงตาของหยวนชิงหลิงสว่างขึ้นชั่วครู่ “ดื่มลงเพคะ อีกทั้งดื่มแล้วรู้สึกว่าไม่ค่อยอึดอัด มันคืออะไรกัน ข้าดูแล้วมีรังนกและน้ำมะพร้าวด้วย”

ฉางกงกงพูดยิ้มๆว่า “ท่านอย่าสนใจเลยว่าคืออะไร รู้แต่ว่าเป็นสูตรดีแน่ๆ กินแล้วนอกจากจะแก้อาการคลื่นไส้แล้ว ยังบำรุงครรภ์อีกด้วย”

หยู่เหวินเห้าได้ยิน ก็รีบขอสูตรทันที “เสด็จปู่ สูตรนี้ให้ข้าได้หรือไม่ ข้าจะให้คนทำให้นางกิน ช่วงนี้นางยังไม่ได้กินของดีของอะไรเลยแม้แต่คำเดียว”

“ไม่จำเป็น ของนี้กินมากไม่ได้ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม ข้าจะให้คนส่งมาให้”ไท่ซ่างหวงพูดพลางยกมือขึ้น

เขาค่อยๆลุกขึ้น “นี่ก็สายแล้ว ข้ายังต้องไปที่จวนพี่สามของเจ้าอีก”

หยวนชิงหลิงรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง “นี่จะเสด็จแล้วหรือเพคะ ไม่พูดคุยกันอีกหน่อยหรือเพคะ”

พอเขาไป นางคงต้องถูกหามกลับไปนอนที่ห้องอีกตามเคย

ไท่ซ่างหวงมองนาง “เจ้าดูแลครรภ์ให้ดี สำหรับเจ้าแล้ว นี่เป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด จำได้หรือไม่”

หยวนชิงหลิงมองสีหน้าจริงจังของเขา จึงเอ่ยขึ้นโดยปริยายว่า “จำได้เพคะ”

หยู่เหวินเห้าส่งไท่ซ่างหวงออกไป ไท่ซ่างหวงกำชับเขาอีกหลายอย่าง หยวนชิงหลิงมองออกไป สามารถมองเห็นเขาที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขากำลังกังวล

หยวนชิงหลิงรู้สึกเศร้า จากนั้นก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา

นางเช็ดที่ดวงตา ช่วงนี้อ่อนแอมากเป็นพิเศษ เรื่องเล็กน้อยก็ทำให้น้ำตาไหลได้

หยู่เหวินเห้ากลับมาเห็นนางกำลังเช็ดน้ำตา คิดว่าเพราะคำตำหนิของไท่ซ่างหวงเมื่อครู่ ทำให้นางรู้สึกน้อยใจ

เขายื่นมือออกมาเช็ดน้ำตาให้นาง พูดเสียงอ่อนโยนว่า “เสด็จปู่ก็พูดไปอย่างนั้นเอง เขาเอ็นดูเจ้ามาก ออกจากวังครั้งนี้ ไปจวนทั้งหลายจนทั่ว เขาก็เหนื่อยมาก เขาออกจากวังเพื่อเจ้า”

หยวนชิงหลิงมองเขาด้วยน้ำตานองหน้า “ข้ารู้ เพราะอย่างนี้ข้าจึงร้องไห้”

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ กุมมือนางยืนขึ้น “อยากเดินใช่หรือไม่ ข้าจะเดินเป็นเพื่อน แต่อนุญาตแค่ครั้งเดียว กลับไปยังคงต้องนอนพักผ่อน นอกจากหมอหลวงจะบอกว่าลงจากเตียงมาเดินได้แล้ว ”

หยวนชิงหลิงเปลี่ยนเป็นหน้ายิ้มทันที เอ่ยอย่างซุกซนว่า “รับบัญชา”

เดินจากโถงใหญ่กลับไป ที่จริงก็ไม่ใกล้

ทั้งสองเดินช้าๆ เชื่องช้ามาก ด้านหลังมีคนกลุ่มใหญ่ตามมาด้วย หมอหลวงเฉาได้ยินว่าพระชายาเดินด้วยตัวเอง ก็รีบตามมา เกรงว่าจะเกิดอะไรขึ้น