บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2043

องครักษ์ฟ้าผ่าก็กลับมาแล้ว เปิดประตูเมืองไม่ได้ หากอยู่เป่ยถัง เขาก็จะปีนข้ามเขาไปแล้ว แต่ว่าอยู่แคว้นต้าโจว ก่อเรื่องไม่ได้ กลับไปโดนหักเงินจะเดือดร้อน

ด้านนอกค่าย ฝูงคน ฝูงหมาป่ารายล้อมไปด้วยความมืดมิด

ในที่สุดหยู่เหวินเสียวก็ถูกเสือขนทองกัดเสื้อหิ้วออกมา ไม่มีทางเลือก คำสั่งโล่หมัน ยังไงเขาก็ต้องออกมา

แต่เสือขนทองกับหมาป่าหิมะเข้าไปเฝ้าตามเสียงที่มาตามลม ก่อนที่เสือขนทองจะเข้าไป ยังพยักหัวเสือให้กับทุกคนอย่างเรียบเฉย วางใจ ข้าเคยเห็น ข้ามีประสบการณ์

แม่เฒ่าคนนั้นก็ไม่รู้กลัวเสือ นางนั่งอยู่ด้านข้างโล่หมัน ยังพูดขึ้นว่า “ชั่วชีวิตของข้ามีอะไรมาบ้างไม่เคยเห็น? แค่เสือเท่านั้นเอง? มีคนอยู่เยอะขนาดนี้ มันก็ไม่กิน ยังจะคิดทำอะไรข้าที่แก่เฒ่าแล้ว? อีกอย่าง ข้าตัวคนเดียว ตายไปแล้วก็ช่างเถอะ”

โล่หมันถามขึ้นว่า “ท่านแม่เฒ่า ท่านมีลูกชายเจ็ดคน พวกเขาล้วนอยู่ที่ไหนกัน?”

แม่เฒ่าพูดขึ้นว่า “ตอนนั้นแคว้นต้าโจวยืมทหารให้กับเป่ยถัง ตายในสนามรบคนหนึ่ง ต่อมาพื้นที่พวกเราอยู่เกิดโรคระบาด ป่วยตายไปห้าคน เหลืออีกคนหนึ่ง เมื่อเดือนก่อนไปต่อต้านการก่อความไม่สงบที่เมืองหยุนโจว ถูกคนของอ๋องกบฏฆ่าตาย ดังนั้นหากข้าตายไป ก็จะได้อยู่พร้อมหน้ากันทั้งครอบครัวแล้ว”

โล่หมันหันหน้าไป ในใจทรมานเสียใจอย่างมาก

การต่อสู้ในเป่ยถังครั้งนั้น ทหารแคว้นต้าโจวตายไปหมื่นกว่าคน

หลังจากพวกเขามาถึงแคว้นต้าโจว ได้เจอกับครอบครัวของทหารที่ตายไปแล้วไม่น้อย ล้วนแอบไปเยี่ยมเป็นการส่วนตัว เงินทองก็มีให้ไม่มาก แต่ก็คิดอยากที่จะช่วยพวกเขาทำงานเยอะน้อย

นี่เป็นส่วนหนึ่งที่พวกเขาจะชดใช้คืน

แต่สิ่งที่พวกเขาติดค้างทหารที่ตายไปแล้วพวกนั้น ชั่วชีวิตนี้ก็ชดใช้ไม่หมด

คำพูดของแม่เฒ่า คนที่อยู่ด้านนอกก็ได้ยิน

ตอนนี้โล่หมันมีความรู้สึกอย่างไร พวกเขาก็มีความรู้สึกอย่างนั้น

ทันใดนั้น ต่างก็ลืมเรื่องคลอดลูก ล้วนจมอยู่ในความเศร้าโศกของการต่อสู้ครั้งนั้น

โล่หมันมองดูแม่เฒ่า ไม่กล้าบอกสถานะของตนเอง กลัวว่าแม่เฒ่าจะหันมาก่นด่านาง หรือร้องห่มร้องไห้

ถึงแม้ตอนที่แม่เฒ่าพูดถึงลูกชาย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอันรุ่งโรจน์ ไม่เห็นถึงความเจ็บปวดเสียใจ

แต่จะไม่เจ็บปวดเสียใจได้อย่างไร? ลูกล้วนเป็นก้อนเนื้อที่หลุดออกมาจากในท้องของนาง

“แม่นาง เจ้าตาแดงทำไม?” แม่เฒ่ายังพูดปลอบนางขึ้นมาว่า “คนเรา นับตั้งแต่วันเกิดก็ถูกกำหนดวันตายไว้แล้ว ลูกของข้าตายไปหมดแล้ว ถึงแม้ข้าจะเจ็บปวด แต่ก็รู้ว่าไม่สามารถทำอะไรได้ หากข้าโศกเศร้าเจ็บปวดอยู่ทุกวี่วัน วิญญาณลูกข้าที่อยู่บนสวรรค์ จะเป็นกังวล”

โล่หมันพูดชื่นชมนางว่า “ท่านแม่เฒ่า ข้าไม่รู้จะพูดอย่างไรดี แต่ข้าซาบซึ้งลูกชายของท่านที่ตายในสนามรบในเป่ยถังคนนั้นอย่างมาก”

แม่เฒ่ามองดูนาง มองดูสักพักแล้วก็พูดขึ้นว่า “พวกเจ้าเป็นคนเป่ยถังหรือ?”