บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2042

โล่หมันถูกอุ้มเข้าไปในกระโจมอย่างรวดเร็ว หยู่เหวินเซียวสูดลมหายใจเข้าลึกๆหลายเฮือก ในสมองเริ่มรวบรวมความรู้เกี่ยวกับการคลอดที่ทำความเข้าใจในระยะนี้ทั้งหมดเข้าด้วยกัน

น้ำคร่ำแตกแล้ว ต้องนอนราบ ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ จากนั้นหมอตำแยจะเฝ้าสังเกตปากมดลูก รอให้มดลูกมีการหดตัวขึ้นมาถี่ขึ้น ถี่ขึ้นเท่าไหร่นะ

ตายแล้ว ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว

แต่ว่า ปากมดลูกต้องเปิดจนถึงสิบนิ้วมือ สิบนิ้วมือ……เขามองไปที่นิ้วมือของตนเอง รู้สึกว่ามันกว้างเกินไปหรือไม่

น่าจะประมาณสิบเซนติเมตรกระมัง เขาจำได้ว่าเคยเห็น แต่ไม่รู้ว่าเคยเห็นที่ไหน คิดไม่ออกแล้ว สมองวุ่นวายเล็กน้อย

“เจ็บหรือไม่”เขาวางโล่หมันลงเรียบร้อยแล้ว ก็เขยิบเข้าไปถาม ใบหน้าขมวดแน่นไปหมด เห็นได้ชัดว่าเป็นกังวลและลังเลอยู่

“ไม่เจ็บ”โล่หมันทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ก็ไม่กล้าขยับตัว เกรงว่าลูกจะหลุดออกมา

ถ้าหากน้ำคร่ำไหลออกมาจนหมด เช่นนั้นต้องผ่าคลอด ที่นี่ไม่มีอะไรที่จะรองรับกับผ่าคลอดได้เลย

“รู้สึกอย่างไรบ้าง“

“ไม่รู้สึกอะไรเลย ท้องก็ไม่ดิ้น ”โล่หมันนอนราบ สองมือวางอยู่บนหน้าท้อง สัมผัสดู ไม่มีการเคลื่อนไหวจริงๆ

หยู่เหวินเซียวกลัดกลุ้ม “ไม่รู้ว่าไปหาหมอตำแยในเมืองตอนนี้ จะหาเจอหรือไม่ หรือไม่ก็หาท่านหมอสักคนมาชี้แนะก็ยังดี”

“ประตูเมืองปิดไปแล้ว ถ้าต้องเสียเวลาให้คนมาเปิดประตู เกรงว่าเด็กคงคลอดออกมาแล้ว ”

แปลกที่แปลกถิ่น ไม่รู้จักใครเลย ที่ทำการปกครองก็เลิกงานกันหมดแล้ว ปิดประตูไปแล้ว หรือว่าในสถานการณ์คับขันเช่นนี้ ต้องไปเคาะประตูของความช่วยเหลืออย่างนั้นหรือ

บางทีอาจเพราะว่าไม่เจ็บ โล่หมันจึงไม่ได้ตื่นเต้นมาก กระทั่งมีความรู้สึกดีใจอยู่ลึกๆ เพราะถ้าคลอดลูกแล้ว นางก็จะสบายเสียที

อุ้มท้องใหญ่ทั้งวัน เดินเหินไม่สะดวก ไม่สามารถทำงานได้ เหมือนคนไร้ประโยชน์ชัดๆ

หยู่เหวินเห้าคิดว่าเป็นการคลอดลูก ที่นี่จะไม่มีผู้หญิงไม่ได้ จึงออกไปลากตัวองครักษ์ฟ้าผ่าเอาไว้ “เจ้าก็ไปด้วย ไปดูว่าหมู่บ้านใกล้ๆนี้มีหมอตำแยหรือไม่ ถ้าไม่มีก็หาหญิงที่เคยมีประสบการณ์คลอดลูกมา พวกเรามีเงิน รีบไปเร็วเข้า”

ดีที่หาเงินได้จากการเก็บเห็ดขาย ตอนนี้มีเงินร้อยกว่าตำลึงพกติดตัวอยู่ ทำอะไรก็สะดวกขึ้น

เงิน ในที่สุดก็ได้ใช้ในเรื่องสำคัญแล้ว

หมู่บ้านอยู่ไม่ใกล้เลย แต่ดีที่มีม้า ไปกลับก็เร็วขึ้น

ตั้งหม้อแล้ว ก่อไฟขึ้นมาแล้วด้วย องครักษ์เงาดำยังของผ้าหยาบผืนใหม่มาจากชาวบ้านด้วยความเป็นห่วง บอกว่าเอาไว้เช็ดเลือดก็ดี เอาไว้ห่อตัวเด็กทารกก็ดี

องครักษ์ฟ้าผ่าเข้าไปในเมือง คิดว่าจะลองเรียกให้คนมาเปิดประตูเมืองให้ เพื่อเข้าไปหาหมอ

องครักษ์เงาดำกลับไปเคาะประตูเรียกคนในหมู่บ้าน ให้พวกผู้หญิงไปช่วยเหลือ