บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2041

หยู่เหวินเซียวรู้สึกสงสัยมาก ทำไมหมาป่าหิมะจึงมาที่นี่ได้ หมาป่าหิมะอยู่ที่ยอดเขาหมาป่าหิมะที่เป่ยถังไม่ใช่หรือ เดินทางไกลเป็นพันลี้ อีกทั้งยังหาจุดที่ตั้งกระโจมจนพบ พวกมันถูกอะไรดึงดูดกันนะ

แต่ว่า เขารู้ว่าโล่หมันเป็นแม่ทัพน้อยของหมาป่าหิมะ บางทีพวกมันอาจจะคิดถึงเจ้าของแล้ว

เขาเดินเข้าไปหาอย่างเป็นมิตร อยากจะทักทายเหล่าหมาป่าหิมะ เพิ่งจะเดินได้สองก้าวก็ถูกเสียงของโล่หมันทำให้ตกใจจนชะงักไป

โล่หมันกุมท้องและร้องขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ท้องข้าเคลื่อนไหวแล้ว ท้องข้าดิ้นแล้ว ข้ารู้สึกแล้ว”

ทุกคนต่างก็มองไปที่นางพร้อมกัน แต่ไม่ตื่นเต้นเลยแม้แต่น้อย องครักษ์เงาดำถามว่า “เป็นเพราะไม่ได้กินเนื้อใช่หรือไม่ คงหิวจนท้องร้องซินะ”

โล่หมันนอนราบลงไปกับพื้น ท้องใหญ่ตั้งตรงขึ้นมา “พวกเจ้าดู เห็นท้องข้าดิ้นหรือไม่”

ลมพัดเสื้อของนางปลิวสะบัด ท้องใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ ด้านข้างท้องของนาง มีแต่สายตาที่ตื่นเต้นของหมาป่าหิมะ

เสือขนทองเดินเข้าไป ใช้กรงเล็บของมันวางไว้ที่ท้องของนาง หยุดนิ่งอยู่ครู่หนึ่งราวกับกำลังจับชีพจรให้นาง ทุกคนต่างก็มองไปที่เสือขนทอง

แต่เสือขนทองส่ายหน้าไปมา แล้วเดินจากไป

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง ก็แค่หิวเท่านั้นเอง

องครักษ์เงาดำพูดว่า “พวกเราไม่ล่าสัตว์กันดีกว่า”

ดูสภาพพี่หมันที่หิวจนน่าสงสาร ก็อดที่จะรู้สึกเห็นใจไม่ได้

หยู่เหวินเซียวเข้าไปนั่งลงใกล้ๆ ยื่นมือไปวางไว้บนหน้าท้องของนาง นางเข้าสู่ห้วงอารมณ์แห่งความตื่นเต้นจนถึงขีดสุด “ตอนนี้ไม่ดิ้นแล้ว แต่เมื่อครู่ดิ้นจริงๆ ข้าไม่ได้ท้องลม ข้าตั้งท้องลูกจริงๆ ”

หยู่เหวินเซียวไม่เห็นการเคลื่อนไหวใดๆ มีคนบอกว่าเด็กทารกนั้นมีการเต้นของหัวใจ แต่คนที่มีพลังภายในสูงอย่างเขา กลับไม่ได้ยินแม้แต่เสียงเต้นของเด็กที่อยู่ในท้องเลย

เขาย่อมรู้ดีว่าไม่ได้เป็นการท้องลม เพราะว่า แม้จะเป็นการท้องลมก็ต้องมีการเคลื่อนไหวบ้าง ลมภายในช่องท้องนั้นจะทำให้เกิดเสียงท้องร้อง

ใช้คำพูดขององครักษ์เงาดำมาพูด ก็คือท้องของนางนิ่งสงบไม่เคลื่อนไหวใดๆเลย

องครักษ์เงาดำกับองครักษ์ฟ้าผ่าและเสือขนทองไปล่าสัตว์แล้ว บนเขาลูกนี้ไม่มีอะไรเลย แต่มีไก่ป่าเยอะมาก ไม่ช้าก็ล่ากลับมาได้พวงใหญ่

อีกอย่าง ยังเอากลับมาโดยที่ผ่านการทำความสะอาดจากลำธารที่อยู่ใกล้ๆแล้ว หลังจากฆ่าไก่แล้ว ก็ถอนขนไก่สดๆ ฉะนั้นจึงไม่ค่อยหมดจดนัก

แต่ว่า องครักษ์เงาดำคิดว่าไม่สำคัญ ประเดี๋ยวถ้าเขาไปปิ้งแล้ว ขนอะไรก็เกลี้ยงเกลาหมดแล้ว

เนื้อของไก่ป่านั้นหอมมาก แต่ค่อนข้างเหนียว โล่หมันกินน่องไก่ไปได้สองคำ มีเนื้อลงท้องบ้างเล็กน้อยแล้ว ก็รู้สึกว่าร่างกายถูกเติมเต็มแล้ว

พวกหมาป่าหิมะหลังจากที่พักผ่อนกันแล้วก็ออกไปหาอาหาร หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วยาม พวกมันก็ทยอยกลับมา นั่งเฝ้าอยู่ข้างกายโล่หมันด้วยท่าทีอิ่มหนำสำราญ

สายตาของหมาป่าหิมะตัวใหญ่ที่คอยติดตามอยู่ข้างกายพวกเขามาตลอดเต็มไปด้วยความสงสัย เหมือนไม่รู้ว่าทำไมพวกญาติพี่น้องของมันจึงได้มาที่นี่