บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2040

องครักษ์เงาดำเอายาไปให้อ๋องกบฏกินก่อน นั่นเป็นยาลดไข้สำเร็จรูป เหมาะสำหรับคนที่เป็นไข้หวัดเนื่องจากการเดินทางอย่างเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้า

เดิมทีอ๋องกบฏยังมีอาการสะลึมสะลืออยู่ หลังจากกินยาไปครึ่งชั่วยาม ก็ค่อยยังชั่วขึ้นมาบ้าง เมื่อมีสติ เขาก็เริ่มหาเรื่อง

เขาด่าทอต่อว่า “ต้องโทษพวกเจ้าที่ทำให้ข้าต้องตกอยู่ในสภาพน่าสมเพชเช่นนี้ ไม่ว่าอย่างไรเมื่อกลับไปถึงเมืองหลวงก็ต้องถูกประหารอยู่ดี ไม่สู้พวกเจ้าฆ่าข้าที่นี่เลยดีกว่า แล้วรายงานว่าข้าตายเพราะเป็นไข้ระหว่างเดินทาง”

“จะต้องถูกประหารจริงหรือ”ลูกน้องของเขาได้ยิน ก็ถามขึ้นอย่างหวาดกลัว “จะเมตตาสักครั้ง ด้วยการเนรเทศไม่ได้หรือ”

“ก่อกบฏ หนีไม่พ้นการประหารอยู่แล้ว”เมื่ออ๋องกบฏนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็รู้สึกหดหู่ใจมาก ตอนแรกใครกันที่เสี้ยมสอนให้เขาก่อกบฏ

ที่จริงเขาอยากใช้ชีวิตอย่างสงบและมั่งคั่ง เป็นคนมีอำนาจสูงสุดในดินแดนที่ตัวเองปกครอง แต่ราชสำนักได้ค่อยๆเริ่มยึดอำนาจจากพื้นที่ต่างๆ จึงทำให้เขาอับจนหนทางจำเป็นต้องเลือกใช้วิธีที่อันตราย

เดิมทีพวกลูกน้องของเขายังมีความหวังว่าจะโชคดีอยู่บ้าง คิดว่าน่าจะได้รับการยกเว้นโทษประหาร เมื่อได้ยินท่านอ๋องบอกว่าต้องถูกตัดหัว หัวใจก็แทบจะรับไม่ไหว ร้องไห้ออกมาทันที

“ต้องถูกประหารจริงหรือ ไม่เอา พวกข้าต่างก็สำนึกผิดแล้ว”

องครักษ์เงาดำแบ่งหมั่นโถวให้ทุกคน แล้วพูดปลอบใจว่า “อย่ามองในแง่ร้ายมากนักเลย บางทีอาจเป็นการแล่เนื้อเถือหนังหรือไม่ก็ตัดเอวก็เป็นได้”

แต่ไหนแต่ไรการปลอบใจขององครักษ์เงาดำล้วนเป็นการซ้ำเติมเสียมากกว่า อ๋องกบฏกับลูกน้องได้ยินแล้ว วิญญาณแทบจะหลุดออกจากร่าง

ไม่ว่าจะเป็นการแล่เนื้อเถือหนังหรือตัดเอว ล้วนเป็นวิธีการตายที่ทรมานมาก หลังจากได้ยินว่าต้องถูกตัดเอว สมองยังคงรับรู้ได้ สามารถรับรู้ถึงร่างกายของตนเองที่ถูกแยกออกจากกันได้

นั่นก็หมายความว่า สามารถรับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมานได้

“หรืออาจจะเป็นการแยกร่างก็ได้”องครักษ์ลับผีเดินเข้ามาพูดประโยคหนึ่ง ในเมื่อพวกเขาเองก็ไม่เข้าใจเรื่องการลงโทษของแคว้นต้าโจวมากนัก แต่การก่อกบฏเป็นโทษร้ายแรงสูงสุด คงต้องใช้วิธีการลงโทษที่รุนแรงและโหดเหี้ยมที่สุดแน่

ทุกประเทศล้วนเป็นเช่นนี้

“อาจเป็นการปีนเสาน้ำมันหรือถลกหนังก็ได้”องครักษ์ฟ้าผ่าที่กำลังกินหมั่นโถว หันมาพูดขึ้น “สองวิธีนี้ก็ไม่เลว”

เสียงร้องยิ่งฟังดูน่าอนาถมากขึ้น อ๋องกบฏตัวสั่นเทาไปหมด รู้สึกโกรธมาก “ไม่ต้องพูดแล้ว พวกเจ้าไม่ต้องพูดแล้ว“

องครักษ์เงาดำยิ้มขัน “แค่นี้ก็กลัวแล้วหรือ ถ้ากลัวก็อย่าก่อกบฏซิ เจ้าทำร้ายประชาชนไปมากเท่าไหร่ ข้าเก็บศพพวกเขาด้วยมือข้าเอง มีมากกว่าสามร้อยคนด้วยซ้ำไป”

มาร้องไห้ป่านนี้ ตอนที่เป็นโจรกบฏกลับลงมืออย่างเหี้ยมโหดอำมหิต เห็นชีวิตคนเป็นผักปลา

พวกอ๋องกบฏกำลังร้องไห้คร่ำครวญ พลางก่นด่าไปด้วย ด่าว่าพวกหยู่เหวินเซียวนั้นเป็นพวกยาจก ด่าว่าเป่ยถังนั้นเป็นประเทศยาจก เป็นอ๋องยังต้องไปเก็บเห็ดในป่ามาขายเพื่อหาเงิน ไม่ตายก็ไม่มีประโยชน์อะไรอยู่ดี

ถ้าหากไม่ใช่เพราะพวกเขาขึ้นเขาไปเก็บเห็ด จะเกิดเรื่องที่พวกเขาตกใจจนต้องลงจากเขามายอมจำนนได้อย่างไร

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เหล่าบุรุษที่มาจากเป่ยถังทั้งหมดต่างก็รู้สึกตกตะลึง

ที่แท้ก็เป็นเพราะเช่นนี้นี่เอง

ขวัญอ่อนเกินไปแล้วกระมัง เป็นนกตื่นธนูหรืออย่างไร

ทุกคนต่างก็ไม่อยากจะสนใจพวกเขาอีก ปล่อยให้พวกเขาด่าตามสบาย ในค่ำคืนเช่นนี้ ถ้าหากไร้ซึ่งเสียงก่นด่าซะบ้าง ก็คงจะเงียบเหงามากเกินไป

โล่หมันกินหมั่นโถว ก็รู้สึกโกรธขึ้นมา