บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2046

ไม่คุ้มต่อการรอคอย ยังมีน้ำนมของน้ำ

ดื่มน้ำต้มไก่ลงไป พยายามบีบอีกตั้งนาน ก็ยังไม่มีสักนิด

มียุ้งฉางเปล่าสองแห่ง กลับไม่มีเมล็ดข้าวสักนิด เปล่าประโยชน์เสียจริงๆ

โชคดีที่หมาป่าหิมะมาแล้ว ไม่อย่างนั้นลูกคงอดตายตั้งแต่คลอด บุกป่าฝ่าดงเดินทางไกลกลับเมืองหลวง จะจ้างแม่นมนั้นเป็นไปไม่ได้ ลูกเล็กขนาดนี้ จะให้กินน้ำข้าวก็คงไม่ดีมั้ง?

โล่หมันรู้สึกว่าตนเองเป็นแม่ กลับเพียงแค่มีช่วงตั้งครรภ์เท่านั้น ไม่สิ ช่วงตั้งครรภ์ก็สั้นมาก อย่างน้อยรู้ตัวว่าตนเองตั้งครรภ์นั้นเป็นเวลาสั้นมาก

ไม่ถือว่ายิ่งใหญ่อะไรเลย

คิดดูแล้วก็ทรมาน

ทรมานอยู่สักพัก นางนิ่งอึ้ง โอ้พระเจ้า คงไม่ได้เป็นภาวะซึมเศร้าหลังคลอดมั้ง?

เพิ่งซึมเศร้าอยู่สักพัก ข้างหน้าก็บอกว่าจะเดินทางต่อแล้ว ควรขึ้นรถม้าก็ขึ้นรถม้า ควรเข้ารถคุกก็เข้ารถคุก

หยู่เหวินเสียวเข้ามาอุ้มโล่หมัน องครักษ์เงาดำกับองครักษ์ฟ้าผ่าเข้ามาอุ้มลูกน้อย ทั้งสามแม่ลูกถูกส่งไปบนรถม้า

ในฐานะที่เป็นคุณแม่หลังคลอดไม่นานคนหนึ่ง โล่หมันได้รับการดูแลเป็นอย่างดี ไม่รู้ว่าพวกเขาไปเอาเตียงผ้าห่มนุ่มมาจากไหน วางรองไว้ในรถม้า ส่วนเก้าอี้ในรถม้าถูกรื้อออกจนหมด ดังนั้น ทั้งรถม้ากลายเป็นเหมือนเตียงขนาดเล็ก

เสี่ยวอา​​เหลียงกับเสี่ยวเตาวางบนเตียงแล้วก็นอน หน้าเรียวเล็กชัดเจนขึ้น สามารถมองรู้ว่าเหมือนใครแล้ว

ดวงตาเหมือนนาง ส่วนอย่างอื่นเหมือนพ่อ

โล่หมันยังรู้สึกเหมือนไม่เป็นความจริง ก่อนออกมาจากเมืองหลวงแคว้นต้าโจว นางเป็นแม่ทัพหญิงที่งานยุ่งคนหนึ่ง ตอนนี้กลับเมืองหลวง กลับมีเจ้าตัวเล็กสองคน กลายเป็นแม่คนแล้ว

อีกอย่าง คิดมาตลอดว่าตนเองท้องลูกคนเดียว คลอดออกมากลับมีสองคน นี่เป็นความรู้สึกอย่างไรล่ะ?

เหมือนไปซื้อของ แล้วได้ของแถมมาด้วย

แต่ของแถมอันนี้ ก็ต้องใช้ตัง ดังนั้นจึงเหมือนซื้อลูกสุนัข แล้วแถมแมวมาหนึ่งตัว

หยู่เหวินเสียวเดินไปได้สักพัก แล้วก็มาดูลูกกับแม่ของลูกแปบหนึ่ง เขาขมวดคิ้วอยู่ตลอดเวลา แลดูเคร่งขรึมจริงจัง แต่มุมปากยิ้มแย้ม ดังนั้น อารมณ์ความรู้สึกของเขาตอนนี้ขัดแย้งอย่างมาก ทั้งมีความสุขทั้งคิดหนัก

องครักษ์เงาดำก็ผลัดกันมาดู

ในที่สุดตอนกลางคืนก็สามารถเข้าที่พักแล้ว แต่ก่อนที่ฟ้าจะมืด กลุ่มซื้อของรีบเข้าไปในเมือง ซื้อผ้าห่มผืนเล็ก เสื้อผ้าทารก หมวกทารก ยังไงก็ต้องให้เด็กน้อยมีเสื้อผ้าใส่อย่างดีไม่ใช่หรือ?

แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนค่อนข้างเป็นกังวลก็คือ ทารกน้อยไม่เคยร้องไห้เลย และก็ไม่เคยส่งเสียงร้องอะไรออกมาให้ได้ยินเลย กระทั่ง ตอนที่อุ้มอยู่ในมือก็ไม่ค่อยขยับ ท่าทีเกียจคร้านอย่างมาก

ทุกคนคิดว่าเป็นเพราะคลอดก่อนกำหนดหรือเปล่า?

เพราะตัวของพวกเขาก็ดูเล็กกว่าเด็กทารกปกติทั่วไป เมื่อก่อนพวกเขาเคยเห็นหยุนเยียนกับชิงชิงเพิ่งคลอดลูกครั้งนั้น ตัวหนักกว่านี้ ตัวโตกว่านี้

แต่ไม่ว่าจะหยอกเล่นยังไง ก็ไม่หัวเราะไม่ร้องไห้ และก็ไม่ส่งเสียงใดใด

คืนวันที่สาม ในที่สุดองครักษ์เงาดำก็ทนไม่ไหว พูดสิ่งที่ตนเป็นกังวลออกมาว่า “น่าจะ” น่าจะไม่ได้เป็นใบ้ใช่ไหม?

ที่จริงวันที่สองทุกคนก็ต่างคาดเดาเรื่องนี้แล้ว เพียงแต่ใครก็ไม่ยอมพูดออกมา