บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2048

ในเมื่อไม่เป็นไร งั้นก็เดินทางต่อ....ออกเดินทางเถอะ

ไม่นานทุกคนก็พบว่าเด็กน้อยหูไม่หนวก เพราะทุกครั้งตอนที่โล่หมันเรียกหมาป่าหิมะมาป้อนนม เด็กๆต่างรอคอย มือเท้าแกว่งไปมา

ทุกครั้งที่ดื่มนม ทุกคนคุกเข่าลง ภายในสามวงกลม วงนอกสามวงกลม เป็นภาพที่น่ามองมาก เด็กน้อยดื่มจนแก้มป่อง มีความกระฉับกระเฉงอย่างมาก

โล่หมันคิดว่าตนเองควรที่จะพยายามหน่อยไหม ดื่มน้ำแกงให้เยอะๆหน่อย จะได้มีน้ำนมให้ลูก แต่ก็ถูกทุกคนปฏิเสธเป็นเสียงเดียวกัน

เพราะหมาป่าหิมะป้อนนม พวกเขาสามารถล้อมวงดู พี่หมันให้นมลูก....ก็สามารถล้อมมองดู แต่ท่านอ๋องคงไม่ยอม

โล่หมันก็จริงๆเลย....ถ้าไม่มีเงื่อนไขด้านวัตถุก็ไม่อาจที่จะทำงานได้ดีจริงๆ ดื่มน้ำแกงไปไม่น้อย ส่วนน้ำนม ก็มีเพียงน้อยนิด ลองให้นม แต่ลูกน้อยพยายามดูดนมก็ไม่ได้ดื่มนม หันหน้าไปร้องไห้ สุดท้ายจึงต้องอุ้มกลับมาให้หมาป่าหิมะ

แล้วก็รีบดื่มขึ้นมาอย่างมีความสุข

โล่หมันดูเศร้าสร้อยอย่างมาก แต่องครักษ์เงาดำบอกนางว่าไม่ต้องท้อ ด้วยสุขภาพของนาง หากให้นมด้วยตนเอง ต่อไปจะกลายเป็นไข่ดาว และเป็นไข่ดาวทั้งคู่

คำพูดประโยคนี้ทำให้โล่หมันตกใจอย่างมาก องครักษ์เงาดำคนนี้ถึงแม้จะพูดจาไม่น่าฟัง แต่พอมีความรู้ในการดำรงชีวิต โดยเฉพาะความรู้ที่เกี่ยวกับผู้หญิง เขาศึกษามาค่อนข้างดี

ไม่ให้นมลูกก็ไม่ให้สิ ยังไงก็มีไม่เยอะ เดี๋ยวจะเสียรูปร่าง ทำงานอะไรก็ลำบาก

หลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง เอาอ๋องกบฏให้กับทางการ

อ๋องกบฏกรามหักไปแล้ว ตอนนี้ยังไม่หาย พูดอะไรไม่ได้ น้ำลายไหลอย่างเดียว

ทางด้านกรมการพระนครถามสถานการณ์ แต่ทหารหอจัยซิงต่างก็พูดว่าไม่รู้เรื่อง ไม่ว่ายังไงทั้งด้านนั้นก็เคยไต่สวนแล้ว มาถึงเมืองหลวงก็เหลือเพียงขั้นตอนตัดหัวเท่านั้น หากหัวสมองยังอยู่ แสดงว่าภารกิจจบสิ้นแล้ว

ไทเฮาแคว้นต้าโจวรู้ว่าโล่หมันคลอดลูก ก็ประทานของมาให้เยอะมาก จำพวกสร้อยหยกทองคำ สร้อยอายุยืน ผ้าไหม ผ้าห่ม ยังประทานจวนให้ด้วย

ตอนที่ยังไม่มีลูก พวกเขาไม่มีจวนเป็นของตัวเอง หากไม่อาศัยอยู่ในค่ายทหาร ก็อาศัยอยู่ในที่พักรับรอง

แต่ตัวนี้ก็อยู่ได้เท่านั้น ขายไม่ได้ ดังนั้นทุกคนจึงเห็นว่าไม่มีอะไรน่าดีใจ อยู่ที่ไหนก็อยู่เหมือนกัน?

มีบ้านเป็นของตัวเอง ค่าใช้จ่ายก็สูง พักอาศัยอยู่ที่นี่แล้วขี่ม้าไปทานข้าวในค่ายทหารก็ดูไม่ดี

ส่วนหมาป่าหิมะเมื่อส่งกลับมาถึงเมืองหลวง ก็เหลือเพียงแม่หมาป่าหิมะสองตัวอยู่ให้นม ที่เหลือก็เริ่มเดินทางกลับ กลับไปยังเป่ยถัง

กลับไปครั้งนี้ เพราะไม่ต้องเร่งรีบ ดังนั้นพวกมันสามารถหาอาหารระหว่างทางกลับไป ไม่ต้องอดอยากหิวโหย

หมาป่าหิมะกลับไป โล่หมันรู้สึกทำใจไม่ได้ มีหมาป่าหิมะอยู่ด้วย รู้สึกเหมือนมีคนในครอบครัวอยู่ด้วย และยังเป็นคนในครอบครัวที่ไม่พูดบ่น

ไทเฮาหลงเป็นคนดีมาก ส่งแม่นมมาให้สองคนเพื่อดูแลเด็กน้อยโดยเฉพาะ ช่วยบรรเทาความยากลำบากของพวกเขาได้อย่างมาก

พวกเขาคนเยอะ แต่ไม่มีใครเลี้ยงเด็กเป็น