บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2050

เพราะไม่ส่งเด็กกลับไป ดังนั้นแม่ของโล่หมันจึงมาดูหลาน

แม่ที่เข้มแข็งมาตลอด ตอนที่มองดูหลาน ก็แอบน้ำตาไหล

โล่หมันกอดนางจากด้านหลัง พูดข้างหูนางด้วยเสียงเบาว่า “แม่ ขอบคุณที่คลอดข้าออกมา ขอบคุณที่เลี้ยงข้าจนเติบโต”

แม่จับหลังมือของนางไว้ พร้อมน้ำตาไหล จะพูดว่าอย่างไรล่ะ? ลูกหมาป่าน้อยตัวน้อย ในที่สุดก็รู้จักบุญคุณพ่อแม่แล้ว

คนอื่นต่างพูดว่า หลังจากเป็นแม่คนแล้วก็กลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา ตอนนี้เห็นทีว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ในขณะที่แม่หวั่นไหวอย่างที่สุด โล่หมันก็พูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “แม่ ตอนนี้ไม่ให้ลูกกลับไปด้วยแล้ว งั้นแม่ก็ไม่ต้องต่อเติมบ้านใหม่แล้ว เอาเงินต่อเติมบ้านแลกเป็นตำลึงให้ข้าดีไหม? ก็ไม่ใช่ให้ข้า ถือเป็นให้หลานทั้งสองของแม่ ที่นี่ราคาสิ่งของค่อนข้างแพง เงินเดือนข้ากับลูกเขยของแม่ไม่พอเลี้ยงพวกเขา”

แม่ผลักนางทิ้ง ไม่มี นางไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ยังไม่เติบโต ไม่มีความกตัญญูเลย ยังเป็นคนที่ไม่รู้จักบุญคุณคนนั้น

สุดท้าย ยังคงซื้อเฟอร์นิเจอร์ให้พวกเขาอย่างโกรธโมโห เตียงนอนผ้าห่ม ยังทำเสื้อกันหนาว รองเท้าให้กับพวกทหาร ในครัวก็กองถ่านเงินไว้ โลกที่ช่างแสนดีขนาดนี้ พวกเขากลับขาดแคลนเสบียงขนาดนี้ น่าเศร้าใจยิ่งนัก

อยู่ที่นี่ไม่กี่วัน พวกเขาก็กลับไปแล้ว

จวนมีชื่อเรียกว่าจวนแม่ทัพใหญ่อ๋องเป่ยถัง หยู่เหวินเสียวอยู่ที่นี่อย่างมีอันจะกิน เป็นอ๋องชินของเป่ยถังยังได้รับแต่งตั้งให้เป็นแม่ทัพด้วย

ไทเฮาทั้งสองวังให้ความสนใจเด็กน้อยอย่างมาก มักจะส่งคนออกจากวังมาเยี่ยมบ่อยๆ เริ่มแรกสองสามเดือน มีความสุขทุกวี่วัน แต่ละวันเมื่อทำงานเสร็จก็รีบกลับมาหลอกลูกเล่น

มีความรู้สึกเหมือนบ้าน

ตอนนี้องครักษ์เงาดำอาบน้ำให้เด็กได้อย่างชำนาญมากแล้ว ตอนที่สระผมก็เอาเด็กนอนลงบนขา มือรองตรงท้ายทอย ถือช้อนอันเล็กตักน้ำขึ้นมาราด แบบนี้น้ำก็จะไม่เข้าตาเด็ก

พวกเขายังทำชั้นรองไม้ ชั้นล่างว่างเปล่า เอาชั้นรองไม้วางในอ่างอาบน้ำ เอาเด็กวางบนที่รอง ใช้ช้อนตักน้ำอาบ ไออุ่นน้ำร้อนด้านล่างลอยขึ้นมา ไอร้อนโอบล้อมเด็กน้อย ครั้งหนึ่งอาบได้สองคน สะดวกง่ายและสบาย

องครักษ์เงาดำชื่นชอบงานนี้อย่างมาก ทุกครั้งจะอาบจนเด็กตัวแดงค่อยอุ้มพวกเขามาสวมเสื้อผ้า องครักษ์ฟ้าผ่าบอกว่าเขาอาบจนเด็กน้อยจะกลายเป็นเจ้าเฒ่าน้อยกับแม่เฒ่าน้อยแล้ว

สวมเสื้อผ้าเขาก็คล่อง วางเสื้อผ้าไว้บนขา เช็ดตัวเด็กแห้งแล้วก็วางบนขา ห่อสวมเสื้อผ้า อุ้มขึ้นมาแล้วค่อยๆสวมแขนเสื้อ

พูดได้ว่า ตอนนี้นอกจากให้นมแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ ดังนั้นจึงทำทุกอย่าง

ไม่ ป้อนนมเขาก็เฝ้าดูอยู่ ทุกครั้งที่เด็กน้อยรีบดื่ม จนใกล้จะสำลัก เขาก็จะแตะหัวเจ้าเด็กน้อย ให้เขาค่อยๆดื่ม

แม่หมาป่าหิมะก็มีชื่อแล้ว คนหนึ่งชื่อน้าเสวี่ย คนหนึ่งชื่อน้าหลาง

น้าเสวี่ยค่อนข้างผอมหน่อย ขนขาวเป็นมันเงา รูปร่างงดงาม