บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2054

โล่หมันนึกความทรงจำต่อ ความทรงจำนั้นราวกับปมไหมที่โยงใยเป็นเส้นสาย ครั้นกระตุกก็ได้เรื่องยืดยาว

ที่สำคัญที่สุดคือ ยิ่งพูดมากก็ยิ่งได้เงินมาก ดังนั้นจึงพยายามนึกเรื่องราวที่มีคุณค่าบางเรื่องอย่างสุดความสามารถ

หาเงินยาก ดังนั้นต้องพูดให้เยอะๆ

วันถัดมาใต้เท้าจางก็มารับประทานอาหารที่จวน

บรรดาแม่ทัพของหอจัยซิงที่เดิมทีบอกว่าจะถอนขนแกะ ถึงกับมอบเงินส่วนตัวของตัวเองออกมา บอกว่าจะจัดงานเลี้ยงใต้เท้าจาง

ท่านน้าทั้งหลายรู้สึกมหัศจรรย์ยิ่ง ท่ามกลางสถานการณ์ข้นแค้นนี้ พวกเขาถึงกับมีเงินเก็บด้วย?

แต่ที่ทำให้ตะลึงมากกว่านี้คือ พวกเขายังถึงกับยินดีจัดงานเลี้ยงใต้เท้าจาง

ท่านน้าหยุนถามองครักษ์เงาดำ “ยอมได้อย่างไร?”

องครักษ์เงาดำถอนหายใจ “ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มีเลือดร้อนพุ่งขึ้นสมองสายหนึ่ง ท่านรีบไปซื้อของเร็วเข้าเถอะ ข้ากลัวว่าตัวเองจะกลับคำ”

กล่าวจบเขาก็จากไปก่อน เอาแต่มองเงินที่อยู่ในมือนาง ไม่เอื้อมมือไปแย่งมาก็รู้สึกปวดใจ

แต่ต้องเลี้ยงใต้เท้าจาง ยากนักที่จะมีคนมาจากบ้านเกิด แถมปกติยังเป็นสหายดื่มกินสนิทชิดเชื้อกันอีก จะประหยัดเงินพวกนี้ไม่ได้

ตกเย็นใต้เท้าจางก็มาถึง รถม้าส่งเขามา นอกจากเขาแล้วยังมีของขวัญอีกมากมาย ล้วนนำมาจากเป่ยถัง

ส่วนมากจะเป็นเสื้อผ้า รองเท้าและของเล่นเด็ก และยังมีไหสุราสองสามไหด้วย

นอกจากของเหล่านี้ ยังมีของที่หยู่เหวินอี้กับซูลั่วชิงฝากมาด้วย เป็นผ้าไหม จี้ทองและหรูอี้ ซูลั่วชิงทำชุดเด็กด้วยตัวเอง ทั้งยังให้รองเท้าหนังแกะหนึ่งคู่และเสื้อผ้าหน้าหนาวกับแม่ทัพทุกคนของหอจัยซิงคนละชุด

ครั้นเห็นของเป็นภูเขาเลากานี้แล้ว สีหน้าทุกคนก็อ่อนโยนลงมามาก ดวงตาชื้นนิดๆ อยู่ต่างแดน แม้วันเวลาจะไม่ต่างจากเป่ยถังมาก แต่พอสงบลงแล้วหัวใจกลับว่างเปล่า ราวกับจอกแหนปราศจากที่พึ่งพิง

และของเหล่านี้ที่อยู่ตรงหน้าก็ราวกับเชือกเส้นหนึ่งที่ร้อยพวกเขากับสหายที่เป่ยถังเข้าด้วยกัน เรื่องในวันวานถาโถมเข้ามา ทั้งสุขสันต์และโศกสลดในหัวใจ

องครักษ์เงาดำที่เป็นบุรุษกักขฬะ ถึงกับเอื้อมมือไปกอดใต้เท้าจาง เอ่ย “เย่าฮุย ใช้ชีวิตให้ดี เอาไว้พวกเรากลับไปแล้วจะไปใช้เบี้ยหวัดของเจ้า”

ใต้เท้าจางถอนหายใจ รู้อยู่แล้วเชียวว่าจะดีกับพวกเขามากเกินไปไม่ได้ ต้องรักษาระยะห่างให้พอดิบพอดี

อาหารมื้อนี้ แม้ดื่มสุราหนัก แต่กลับกินเนื้อไม่หมด

ทุกคนเมามายนอนระเกะระกะอยู่ตรงพื้นลาน ไม่หวาดหวั่นต่อความเย็นยะเยียบ

“จี๋เอ๋อร์เป็นเด็กดีหรือไม่?” โล่หมันไม่ได้นอน นางนั่งอยู่บนเก้าอี้ คำถามนี้ คืนนี้นางถามไปแล้วสิบครั้ง