บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 206

สำหรับสถานการณ์ล่อแหลมของจวนเจ้าพระยาในตอนนี้ หยวนชิงหลิงก็รู้ดี

จวนเจ้าพระยาหลายปีมานี้ ไม่เคยปรากฏคนที่มีความสามารถเลย ตำแหน่งในกรมคลังของท่านพ่อ ต้องวิ่งเต้นขอความคุ้มครองไปทั่ว เสียเงินทองไปไม่น้อย ทุกครั้งที่มีการประเมินของกรมข้าราชการพลเรือน ล้วนต้องให้คนใช้ทางลัดเพื่อผูกมิตร ไม่เช่นนั้นคงร่วงลงมาตั้งนานแล้ว

ฮ่องเต้เมื่อต้นปี ได้มีการตำหนิที่ทำการบางแห่ง บอกว่ามีขุนนางบางคน ครองตำแหน่งเป็นหมาหวงก้างแต่ไม่ยอมทำงานแม้แต่น้อย เอาแต่กินแล้วรอความตาย การประเมินปีนี้ จะเป็นการจัดการกับคนพวกนี้

เจ้าพระยาจิ้งรู้ตัวเองดี เขารู้ว่าตัวเองก็เป็นคนเช่นนั้น

คนที่ในใฝ่สูงทะลุฟ้า แต่บางเบาดุจกระดาษ ได้แต่ถอนหายใจว่าเวลาไม่คอยท่าแล้ว มีความสามารถแต่ไม่ได้ถูกใช้งาน ที่จริง ในใจก็ของเขาเข้าใจดี

เขามันไร้ความสามารถจริงๆ

แม้แต่ความสามารถในการเลียแข้งเลียขายังไม่มี มีเพียงการใช้วิธีแต่งลูกสาวเพื่อดึงเหล่าขุนนางเป็นพวก เพื่อที่จะรักษาตำแหน่งของตัวเองเอาไว้

เขาเอาแต่พูดว่าจำถามเรื่องตำแหน่งเลขานุการ แต่ว่า ในใจเขารู้ดี สามารถรักษาตำแหน่งเจ้าพระยาไว้ได้ก็ไม่เลวแล้ว

เขาเข้าใจแจ่มแจ้ง คนในจวนก็เข้าใจเช่นกัน แม้แต่หยวนชิงผิงยังเข้าใจได้

ฉะนั้นนางจึงพูดออกมาได้ว่า นางไม่มีทางคู่ควรกับกู้ซือ นี่ไม่ใช่การดูถูกตนเอง

นี่คือการรู้จักตัวเองอย่างแท้จริง

ในใจของหยวนชิงหลิงอ่อนยวบบอบบาง ฟังเรื่องพวกนี้ไม่ได้

ถอนหายใจเบาๆ “ช่างเถอะ เรื่องนี้รอให้ถูกบีบมาจนถึงหน้าแล้วค่อยว่ากัน ”

“ท่านอย่าหนักใจแทนข้าเลย ข้าเตรียมตัวไว้พร้อมแล้ว”หยวนชิงหลิงหัวเราะ “อันที่จริง ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น เหมือนเสี่ยวหลัน ยังมีคนมากมายอิจฉานาง ดูจากพื้นเพตระกูลนางแล้ว ได้แต่งกับบัณฑิต ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากแล้ว”

คำสุดท้ายของหยวนชิงผิง อดไม่ได้ที่จะมีแววประชดประชัน

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ากลิ่นขุ่นมัวที่อยู่ในอกนั้นผุดขึ้นมาอีกครั้ง นางขมวดคิ้ว วิ่งไปตรงกระโถนอย่างทนไม่ไหว อาเจียนออกมา

หยวนชิงผิงตกใจ รีบเปิดประตูเรียกคนเข้ามา นางเองก็รีบวิ่งเข้าไปลูบหลังให้กับหยวนชิงหลิง

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อาเจียนเป็นเรื่องปกติ”หยวนชิงหลิงอาเจียนเสร็จ เอ่ยปลอบด้วยสีหน้าขาวซีด ที่จริงแม่นมสี่อยู่ข้างนอกได้ยินที่พวกนางคุยกัน ฉะนั้น นางจึงดึงหยวนชิงผิงออกไปอีกฝั่งเงียบๆ พูดว่า “ถ้าเสี่ยวหลันนั่นมาแล้ว ก็อย่าให้พระชายาพบเลย”

หยวนชิงผิงพยักหน้า “รู้แล้ว ข้าจะพานางไปคุยกันข้างนอก จากนั้นก็ให้นางกลับไป”

นางคิดว่าตัวเองก็สะเพร่ามาก ทำไมจึงเรียกเสี่ยวหลันมาที่นี่ได้

พี่ใหญ่นั้นรู้จักเสี่ยวหลัน ด้วยนิสัยใจคอของเสี่ยวหลัน จะไปเป็นแม้เลี้ยงของเหล่าขุนนางใหญ่ในราชสำนักได้อย่างไรกัน นางยังสู้ตนไม่ได้เลย

หลังจากหยวนชิงหลิงอาเจียนเสร็จ ก็นอนพักสักครู่

หลังจากตื่นนอน ลู่หยาก็เข้ามารับใช้

“คุณหนูรองล่ะ”หยวนชิงหลิงถาม นางไม่ได้ลุกขึ้นมา ยังคงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกว่าความทรมานอย่างหลายวันก่อนกลับมาอีกแล้ว

“คุณหนูรองอยู่ที่ลานด้านหน้า กำลังคุยกับคนคนหนึ่งอยู่”ลู่หยาพูด

หยวนชิงหลิงนึกขึ้นได้ว่านางเคยบอกว่าได้ชวนเสี่ยวหลันมาที่นี่ น่าจะเป็นเสี่ยวหลัน

นางค่อยๆลุกขึ้นนั่ง “ไปเชิญคุณหนูรองกับเพื่อนของนางเข้ามา”

ลู่หยาอึ้งไปสักครู่ จึงนึกถึงเรื่องที่แม่นมสี่สั่งเอาไว้ ว่าอย่าบอกให้พระชายารู้เด็ดขาดว่ามีคนมา

“ไปสิ”หยวนชิงหลิงพูด

ลู่หยาได้แต่ออกไปโดยดี

พอออกจากประตู แม่นมสี่กำลังยกน้ำบ๊วยเปรี้ยวเข้ามา ถามว่า “ตื่นแล้วหรือ ”

ลู่หยาเอ่ยอย่างรู้สึกผิดว่า“ตื่นแล้ว พระชายาบอกว่าอยากเจอคุณหนูรองกับแม่นางเสี่ยวหลันคนนั้น ”

แม่นมสี่ถลึงตาใส่นาง “พูดมาก”

ลู่หยาก้มหน้าลง “บ่าวผิดไปแล้วเจ้าค่ะ”

แม่นมสี่พูดว่า “ในเมื่อพระชายาอยากพบ ก็ไปเรียกเข้ามาเถอะ”