บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2066

และนอกจากตัวละครหลักเหล่านั้นแล้ว ยังมีนางเอกอีกท่านหนึ่ง นางเอกชื่อเรียกว่าหวางลิ่วเยว่

เซเว่นอัพตะลึงหนัก “คือ...ผู้จัดการใหญ่เคยส่งบทของพวกเราไปให้เธอใช่ไหม”

หวางลิ่วเยว่หยิบขนมที่อยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมายัดเข้าปาก “ส่งบทอะไร ไม่นี่ เขาเพิ่งบอกฉันวันนี้นี่เอง พวกนายมีบทแล้วเหรอ”

“เธอไม่เคยอ่านบทของผม?” เซเว่นอัพมองเธอ ต้องการมองว่าเธอพูดเท็จหรือไม่

ชื่อเหล่านี้ไม่เคยปรากฏอยู่ในประวัติศาสตร์โลกใบนี้ แต่ให้เป็นความบังเอิญก็เป็นไปไม่ได้ที่จะบังเอิญถึงขั้นนี้

“ไม่เคยอ่าน นายเอาบทของพวกนายให้ฉันดูหน่อยสิ”

เซเว่นอัพหยิบบทบนโต๊ะให้เธอ นักเขียนบทหวางรับ แต่พอเปิดหน้าแรกเห็นตัวละครหลักแล้ว เธอก็แข็งทื่อเป็นหิน

ทั้งสองคนนั่งลงพึ่บ พลิกเปิดบทของอีกฝ่าย

ยิ่งเซเว่นอัพอ่านก็อย่างตกตะลึง นอกจากสองสามชื่อนั้นแล้ว ยังมีชื่ออื่นๆ ที่เหมือนกัน แต่แนวหลักนักเขียนบทหวางคือเรื่องพื้นบ้าน เป็นครอบครัวคนขายเนื้อเผชิญสถานการณ์บ้านเมือง และการทำกิจการอย่างไรให้ใหญ่โต

ในเนื้อเรื่องนี้ หวางลิ่วเยว่เป็นตัวละครที่เก่งกาจมาก มีคนตามจีบมากมาย หนึ่งในนั้นคือองครักษ์เงาดำ องครักษ์ฟ้าผ่าและองครักษ์ลับผี พวกเขาต่างเคยตามจีบนาง แม้แต่หยู่เหวินเซียวซื่อจื่อแห่งจวนอ๋องซู่ก็ยังเคยแสดงออกว่ามีความรู้สึกดีต่อนางเช่นกัน

แต่ความรู้สึกดีใจเรื่องค่อนข้างลับลมคมใน ใช้สายตาล้ำลึกที่เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกในการแสดงออก กลับเป็นผู้เรียกว่าองครักษ์เงาดำเสียอีกที่มักวนเวียนอยู่ตรงหน้าแผงลอยของนางเป็นนิจ หาข้ออ้างพูดคุยกับนาง ประเดี๋ยวก็ต้องการให้นางแถมปอดหมู ประเดี๋ยวก็ต้องการให้นางแถมตับหมูชิ้นหนึ่ง

แต่เรื่องเหล่านี้ไม่ใช่แนวทางหลัก แนวทางหลักคือเรื่องราวการนำครอบครัวไปสู่มั่งคั่งของหวางลิ่วเยว่ และความเป็นอยู่ของประชาชนละแวกนั้นจำนวนหนึ่ง

ส่วนนี้สามารถเสริมเนื้อเรื่องได้ค่อนข้างดี เป่ยถังในขณะนั้น ราชสำนักและประชาชนค่อยๆ เดินไปข้างหน้า เฉกเช่นม้วนภาพที่ค่อยๆ คลี่ออก ตัวละครโลดแล่นอยู่บนกระดาษนั้น

หลังจากนักเขียนบทหวางอ่านจบก็ตะลึงจนลูกตาแทบจะถลนออกมา “พระเจ้า เรื่องนี้ไม่ได้คิดออกมาเองมั้ง นายไปอ่านหนังสือโบราณที่ไหนมา”

“แล้วเรื่องของเธอมาได้ยังไงล่ะ” เซเว่นอัพย้อนถาม

“เรื่องนี้...” นักเขียนบทหวางกลืนน้ำลายลงคอ ทั้งตื่นเต้นและตื่นตระหนก “หลังจากบรรพบุรุษตระกูลหวางเราร่ำรวยแล้วก็หาคนมาเขียนแล้วสืบต่อกันมา สืบทอดอยู่ในตระกูลพวกเรามาตลอด แต่ความจริงไม่มีใครสนใจหรอก มีแต่ฉันนี่แหละ พออ่านแล้วก็ไม่รู้ยังไง เอาแต่ฝันถึงคนกับเรื่องที่อยู่ในหนังสือ เพราะงั้นฉันก็เลยใช้นามปากกาว่าหวางลิ่วเยว่ไง”

เซเว่นอัพจะหัวเราะก็ไม่ใช่ จะร้องไห้ก็ไม่ใช่ มิน่าล่ะ ในเรื่องของความรู้สึกถึงเต็มไปด้วยความละเมอเพ้อพกต่างๆ นานา

เซเว่นอัพไม่รู้ว่ามิติเวลาเกิดความผิดพลาดตรงไหน หรือว่าตัดกันที่ตรงไหน แต่เรื่องนี้ของนักเขียนบทหวางยังมีส่วนช่วยเรื่องทั้งหมดได้บ้าง

เพราะในสายตาของพวกคนหอจัยซิงมักตั้งเป้าอยู่ที่การเมืองและสนามรบ ส่วนในเนื้อเรื่องของนักเขียนบทหวางคือตัวละครเล็กๆ ทั้งหมดถูกผลักให้เดินอย่างไรในเรื่องโครงเรื่องใหญ่เหล่านั้น ดึงออกมาส่วนหนึ่งแล้วแทรกรวมเข้าไป เรื่องราวก็จะสมบูรณ์มากขึ้น

“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ทีมสร้างของพวกเราครับ” เซเว่นอัพยื่นมือออกไปหาเธอ

หวางลิ่วเยว่ลุกขึ้นยืน จับมือเขาแน่น “ไม่ขออะไรทั้งนั้น ขอแต่เวลาฉาย ใส่ชื่อฉันลงไปในทีมนักเขียนบทด้วย เรื่องเงินไม่สำคัญเลย ถึงยังไงฉันก็เชื่อว่านายไม่เอาเปรียบฉันอยู่แล้ว”