บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 208

หยู่เหวินเห้าโมโหจนควันออกหู แต่พอได้ยินน้ำเสียงของน้องสาวภรรยา นางคงไม่ได้จะออกคำสั่งกับผู้ใด

เป็นถึงขนาดนี้ ย่อมต้องทำให้หยวนชิงหลิงตกใจ

แม่นมสี่ประคองนางมา นางสวมชุดคลุมผ้าลายปักทั้งตัว ยาวจนลากไปกับพื้น เพราะเดินด้วยความเร่งรีบ ร่างที่เดินมาด้วยฝีเท้าเร็ว ราวกับนกเพนกวินที่ดูโดดเด่นมาก

“เกิดอะไรขึ้น”นางเดินไปข้างหน้า มองเสี่ยวหลันแวบหนึ่ง แล้วก็มองไปทางหยู่เหวินเห้าที่สีหน้าเต็มไปด้วยความกราดเกรี้ยว

หยวนชิงผิงเอ่ยอย่างไม่ได้รับความเป็นธรรมว่า “พี่ใหญ่ ท่านอ๋องกับเสี่ยวหลัน เขาทำอย่างนี้ได้อย่างไร”

หยู่เหวินเห้าโมโหคนควันออกหู เอ่ยอย่างกราดเกรี้ยวว่า “ข้ากำลังจะอาบน้ำที่สระผี แต่นางแอบเข้ามา กอดข้าจากข้างหลัง ข้าก็เคยลากตัวนางออกมา”

หยวนชิงผิงอึ้งไป “เหลวไหล”

แต่ว่า คำพูดของนางชะงักลง มองไปทางเสี่ยวหลัน “เจ้าบอกว่าเจ้าจะออกไปเดินเล่น เจ้าไปเดินเล่นที่ไหน”

แต่ว่า เป็นไปไม่ได้ นางเชื่อใจเสี่ยวหลัน นางเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์

เสี่ยวหลันรีบคุกเข่าลงกับพื้น ร้องไห้ขึ้นมา เสียงร้องเจ็บปวดใจและสิ้นหวัง

ไม่ได้โต้เถียงอะไร

ขณะเดียวกันหยวนชิงผิงไม่รู้ว่าอะไรจริงหรือไม่จริง ไม่รู้ว่านางร้องไห้เพราะถูกรังแก หรือว่าเพราะเรื่องอื่น หยวนชิงหลิงมองหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง พูดกับสวีอีว่า “ส่งท่านอ๋องไปอาบน้ำ”

“ยังจะอาบหาพระแสงอะไร……”หยู่เหวินเห้ายังไม่หายโกรธ แต่ได้รับแววตาเย็นชาจากหยวนชิงหลิง “แล้วก็ล้างทำความสะอาดทุกจุดที่หญิงสาวเคยแตะต้อง อาบและขัดให้เกลี้ยง สวีอี เจ้าช่วยเขาอาบ ที่ไหนที่เคยถูกแตะต้อง ก็ใช้แรงขัดถูกให้หมดจด”

สวีอีรับคำอย่างแข็งขัน ลากตัวหยู่เหวินเห้าไป

หยู่เหวินเห้ายังไม่ลืมที่จะหันกลับมาเถียง “ข้าไม่เคยแตะต้องนาง ตอนที่นางกอดข้า ข้าก็รู้แล้ว……”

“ลู่หยา ฉี่หลอ พาคุณหนูรองกับแม่นางเสี่ยวหลันไปที่ห้องรับรอง”หยวนชิงหลิงหมุนตัวเดินจากไป แม่นมสี่รีบเข้าไปประคองทันที

หยวนชิงหลิงหอบหายใจถี่อยู่บ้าง นางกำลังโกรธ

เสี่ยวหลันถูกฉี่หลอลากตัวขึ้นมาจากพื้น พูดว่า “ไปเถอะ ยังจะร้องไห้ทำไม ท่านอ๋องรังแกเจ้าหรือไง”

หยวนชิงผิงถลึงตามองฉี่หลอ “หรือเจ้าคิดว่าเสี่ยวหลันไปยั่วเขาหรือไง”

ตีให้ตายนางก็ไม่มีทางเชื่อ

เสี่ยวหลันเอาแต่ร้องไห้ ปล่อยให้ฉี่หลอลากตัวนางไปตามสบาย

หยวนชิงหลิงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ความกลัดกลุ้มในใจเอ่อขึ้นมาอีกแล้ว มีความรู้สึกอยากจะอาเจียน นางอดกลั้นอย่างสุดแรง ให้แม่นมสี่ไปยกน้ำมาให้ นางดื่มไปอึกหนึ่ง จึงมองไปที่เสี่ยวหลันและพูดว่า “เล่าซิ นี่มันเรื่องอะไรกัน ”

หยวนชิงผิงทนไม่ได้เดินขึ้นไปตรงหน้า“พี่ใหญ่ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเสี่ยวหลัน นางเป็นคนถูกรังแก แม้ท่านจะไม่คิดปกป้องนาง แต่ก็ไม่ควรถามนาง ”

หยวนชิงหลิงมองหยวนชิงผิงแวบหนึ่ง “เจ้าหุบปากไปก่อน ฟังนางพูด”

เสี่ยวหลันยังคงเอาแต่ร้องไห้ ไม่พูดจา

หยวนชิงหลิงรู้สึกหงุดหงิดแล้ว เอ่ยเสียงดุว่า “ไม่ต้องร้องแล้ว”

“ท่านพี่ ”หยวนชิงผิงมองนางอย่างรู้สึกผิดหวัง “นางเป็นคนที่ถูกรังแกนะ ทำไมท่านต้องดุนางด้วย”

หยวนชิงหลิงมองน้องสาวที่เดิมทีเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่ง แต่วันนี้หัวสมองกลับโง่ไปชั่วขณะหรืออย่างไร

หยวนชิงหลิงสะกดกลั้นเอาไว้ พูดเรียบๆว่า “เอาล่ะ เจ้าลองพูดมา ว่าตอนนี้จะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี”

เสี่ยวหลันเอ่ยด้วยเสียงสะอื้นว่า “พี่หลิง ข้าไม่ต้องการอะไร ตอนนี้ความบริสุทธิ์ก็ได้ถูกทำลายลงแล้ว ขอพี่หลิงอณุญาตให้ข้าอยู่ในจวนนี้ต่อ แม้จะเป็นแค่บ่าวรับใช้ คอยรับใช้ท่านกับท่านอ๋องก็ได้ ข้าไม่ต้องการตำแหน่งอะไรทั้งสิ้น ”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ“ได้ ไม่เมื่อเจ้าพูดเช่นนี้ ข้าก็จะทำตามความปรารถนาของเจ้า”

เสี่ยวหลันเงยหน้า แววตามีความดีใจวาบผ่าน “ขอบคุณพี่หลิงที่ช่วยให้สมปรารถนา ”