บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2091

ภารกิจกู้ภัยในครั้งนี้ อยู่ในป่าลึกเมืองเสา นักผจญภัยหลายคนเดินทางเข้าไปในภูเขา เจอพายุฝนตกหนัก ทั้งหมดติดอยู่ในนั้น หนึ่งในนั้นขาดการติดต่อ

ผ่านมาเป็นเวลาสามวันแล้ว ตำรวจ เจ้าหน้าที่กู้ภัยก็กำลังออกตามหา แต่ที่นั่นเป็นภูเขาที่ยังไม่ได้รับการพัฒนามากนัก ภูเขาขนาดใหญ่และป่าไม้หนาทึบ มีงูพิษและแมลงมีพิษ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่มีถนน

เนื่องจากตอนนั้นฝนตกอย่างหนัก พวกเขาสนใจเพียงหาที่หลบฝน ไม่รู้ว่าเพื่อนของพวกเขาหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จนเมื่อพวกเขาหาเจอถ้ำหลบฝน ค่อยพบว่าเธอหายไปแล้ว

เดิมหลายคนนี้ติดอยู่ในนั้น แต่เช้าวันนี้เจ้าหน้าที่กู้ภัยกับเจ้าหน้าที่นายทหารช่วยเหลือพวกเขาออกมาได้ ดังนั้นตอนนี้ขาดการติดต่ออีกเพียงผู้หญิงคนเดียว

ก่อนที่หัวหน้าทีมกู้ภัยคุณเฉินกับหยู่เหวินเห้าจะออกเดินทาง ได้ไปสอบถามพวกคนที่ถูกช่วยเหลือออกมาแล้ว สอบถามรายละเอียดสถานการณ์ให้ชัดเจน

แต่พวกเขาเหล่านี้เป็นนักผจญภัย พวกเขาคิดว่าทีมอาสาสมัครไม่มีความเพียบพร้อมในการค้นหาและช่วยเหลือ หากพวกเขาเข้าไปไม่เพียงช่วยไม่ได้ ยังอาจจะเอาชีวิตไปเสี่ยง ถึงตอนนั้นยังต้องแบ่งคนไปช่วยเหลือพวกเขาอีก

โดยเฉพาะ พวกเขาได้รู้ว่าคุณเฉินไปกันเพียงไม่กี่คน ยิ่งรู้สึกเป็นไปไม่ได้ที่จะประสบความสำเร็จ เพราะสถานที่ตรงนั้นกว้างใหญ่มาก และไหล่เขาสูงชันหลายแห่งหลังฝนตกหนัก ยิ่งเป็นอันตรายมากขึ้น สามถึงห้าคนนี้จะไปทำอะไรได้บ้าง?

ดังนั้นพวกเขาพูดกับคุณเฉินกับหยู่เหวินเห้าว่า “ผมรู้ว่าคนดังทางอินเทอร์เน็ตอย่างพวกคุณคิดอย่างไร อยากดังจนบ้าไปแล้ว เพื่อความโด่งดังจนไม่สนใจอะไร แต่คุณจะเอาชีวิตไปเสี่ยงไม่ได้ กลับไปเถอะ อย่ามาหาชื่อเสียงอะไรที่นี่เลย ไม่ว่าพวกคุณจะจริงใจหรือไม่ ล้วนเป็นเพียงการสร้างปัญหา”

คุณเฉินพูดอธิบายว่า “พวกเราไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา พวกเรามีประสบการณ์ในการกู้ภัย พวกเราก็ไม่ใช่คนดัง พวกคุณเข้าใจผิดแล้ว”

“เอาล่ะ รีบกลับไปเถอะ” พวกเขาไม่เชื่อคำพูดของคุณเฉินเลย ไล่พวกเขาออกมาจากห้องผู้ป่วย พร้อมพูดขึ้นว่า “อีกอย่าง ถ้าอยากรู้ก็ไม่จำเป็นต้องมาถามพวกเรา เข้าไปดูในเว็บไซต์เองก็ได้”

เขาพูดเสร็จแล้วก็มองดูหยู่เหวินเห้าแวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ผมเคยเห็นวิดีโอที่คุณช่วยชีวิตคน กล้าหาญมาก แต่คนอื่นนั้นดูไม่ออก ผมดูออกว่าเป็นการแสดง คุณคือนักแสดงใช่ไหม?”

หยู่เหวินเห้าไม่ได้ท่องเว็บมานาน ไม่รู้ว่านี่เป็นการพูดประชดประชัน เขาเคยแสดงหนังจริง เมื่อได้ยินอีกฝ่ายพูดแบบนี้ ก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “คุณรู้ด้วยหรือ? แต่หนังของผมยังไม่เข้าฉายเลย ถึงตอนนั้นให้การสนับสนุนด้วยนะ”

เขารู้ว่าก่อนที่หนังที่เริ่มฉาย จำเป็นต้องทำการโฆษณา เรื่องนี้เขาช่วยอะไรไม่ได้ แต่การบอกปากต่อปากนั้นถือว่าสามารถทำได้ ถือว่าช่วยหยู่เหวินหวงดึงดูดผู้ชม

แต่เมื่อเขาพูดเสร็จ คนพวกนั้นต่างหัวเราะขึ้นมา ยังพูดขึ้นมาอย่างแปลกๆว่า “สนับสนุน สนับสนุนแน่นอน ไสหัวไปเถอะ คนดัง”

หยู่เหวินเห้าอึ้ง

คุณเฉินรีบดึงพาเขาออกไป ในใจก็รู้สึกหงุดหงิด เขาเป็นนักแสดงจริงๆหรือ? วันนั้นที่ช่วยชีวิตคนเป็นเพียงฉากการแสดง? เรื่องใหญ่ขนาดนี้คงไม่ใช่ฉากการแสดงมั้ง?

แต่ก็พูดยาก ตอนนี้คนอะไรก็มีไปหมด

หลังจากหยู่เหวินเห้าถูกดึงพาออกมา หวนคิดถึงภาพรอยยิ้มพวกนั้น ก็รู้ว่าตนเองถูกหัวเราะเย้ย

เขาเริ่มเคยฉินแล้ว หลังจากมาที่นี่ เพราะวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน เขาตกที่นั่งลำบากอยู่หลายครั้ง

เริ่มแรกเขาก็โกรธ รู้สึกว่าตนเองถูกท้าทายและหยามศักดิ์ศรี

แต่ไม่ช้าก็ค่อยๆคิดได้ อย่าคิดว่าตนเองเป็นฮ่องเต้ อย่าเห็นศักดิ์ศรีของตนเองสำคัญมากเกินไป อย่างไรก็ตามเขาไม่ต้องการพิสูจน์ให้คนเหล่านั้นเห็น