บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2098

หยวนชิงหลิงพาเธอไปเดินห้าง ซื้อเสื้อผ้าให้เธอหลายชุด ซื้อครีมบำรุงผิว เครื่องสำอาง

แม่ของเสี่ยวจี๋บอกว่าไม่เอาอยู่ตลอด แต่หยวนชิงหลิงแลดูน่าเกรงขาม กวาดสายตามองดูเธอ เธอก็ไม่กล้าปฏิเสธ

ของพวกนี้ไม่แพง และก็ไม่ได้มียี่ห้ออะไร ใส่กันทั่วไปและเป็นที่นิยม เพื่อที่จะพาเธอออกมาซื้อของในวันนี้ หยวนชิงหลิงเข้าเน็ตค้นคว้าทำการบ้านมาเป็นการส่วนตัว รู้ว่าผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและเครื่องสำอางพวกนั้นใช้ดีและไม่แพง

ยังไง ที่ผ่านมานางไม่เคยใส่ใจ

หลังจากซื้อของแล้ว ก็พาเธอไปทานข้าวในแผงขายอาหาร สั่งอาหารมาหลายอย่าง ยังสั่งเบียร์มาสองขวด

หยวนชิงหลิงรินเบียร์ให้เธอ พร้อมพูดขึ้นว่า “คืนนี้ไม่ต้องกลับโรงพยาบาลแล้ว หมอได้จัดคนคอยดูแลเสี่ยวจี๋แล้ว คืนนี้กินดื่มเสร็จก็กลับบ้านไป อ่านนิยายก็ได้ ดูวิดีโอก็ได้ เพลิดเพลินไปกับค่ำคืนที่เป็นตัวของตัวเอง”

ค่ำคืนที่เป็นตัวของตัวเอง? แม่ของเสี่ยวจี๋กลัวที่สุดก็คือกลางคืน

เพราะความเร่งรีบและวุ่นวายในตอนกลางวันทำให้สมองของเธอไม่มีเวลาคิดอะไร แต่เมื่อถึงกลางคืนเงียบสงัด ความเป็นจริงทุกอย่างท่วมท้นตัวเธอเหมือนดั่งกระแสน้ำ ลากเธอลงไปในทะเลลึกจนหายใจไม่ออก

“ตอนนี้ไม่ต้องกลัวแล้ว เขาจะหายดี เหมือนกับเด็กทุกคน ร่ำเรียนหนังสือ ขึ้นชั้น สอบเข้าวิทยาลัย แล้วก็ออกมาทำงาน เส้นทางในอนาคตของเขาอาจไม่ราบรื่นเนัก แต่เขาสามารถเดินไปทีละก้าวอย่างมั่นคงได้ด้วยตัวเอง”

แม่ของเสี่ยวจี๋มองดูเธออย่างตกตะลึง ทำไมเหมือนคุณหมอหยวนสามารถอ่านใจคนได้? ในใจเธอคิดอะไรอยู่ คุณหมอหยวนก็รู้หมด

แต่ก็เป็นเหมือนอย่างที่คุณหมอหยวนพูด ดังนั้นเสี่ยวจี๋จะเหมือนกับเด็กทุกคน เขาอาจประสบความสำเร็จมาก แต่ก็อาจจะเป็นปกติธรรมดา อาจจะมีเรื่องไม่สบายใจมากมาย แต่ก็จะพบเจอกับสิ่งที่เป็นสุขเช่นกัน

เขาสามารถเป็นเหมือนคนปกติทั่วไป เติบโตภายใต้ความกดดันและการเรียนรู้ที่เข้มข้น ได้เจอกับผู้หญิงที่ชอบ และก็จะถูกผู้หญิงที่ชอบปฏิเสธ แต่ก็อาจจะได้รับการยอมรับจากผู้หญิงที่ชอบ

นี่คือสิ่งที่คนธรรมดาทุกคนควรมี ที่ผ่านมาเธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน ตอนนี้สามารถทำได้แล้ว ราวกับเป็นความฝัน

คุ้มค่ากับการดื่มสักแก้ว หรือดื่มสักขวดสองขวด

เธอทานกับข้าว ดื่มเหล้า ปาดน้ำตา แล้วก็หัวเราะ ชนแก้วกับหยวนชิงหลิงหนึ่งแก้ว เวลานี้ เธอให้อภัยความอยุติธรรมของโชคชะตาทั้งหมดที่เธอต้องเผชิญ

รอจนกว่าเธอเมาสักหน่อย หยวนชิงหลิงยกมือเท้าคางมองดูเธอ พร้อมพูดขึ้นว่า “เมื่อคืนหมอฝันเห็นผู้ชายคนหนึ่งมาขอบคุณหมอ เขาบอกว่าเขาเป็นพ่อของเสี่ยวจี๋”

แม่ของเสี่ยวจี๋อึ้งไปทันที รีบถามขึ้นว่า “หน้าตาเขาเป็นยังไง?”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นว่า “ใบหน้ารูปเหลี่ยม ดวงตาโต คิ้วสั้น มีไฝที่แก้มขวา”

แม่ของเสี่ยวจี๋พรวดลุกขึ้นมา ตื่นเต้นจนเก้าอี้ล้มลง พร้อมพูดขึ้นว่า “คือเขา”

หยวนชิงหลิงเรียกรถมา ส่งแม่ของเสี่ยวจี๋กลับไป เบียร์สองขวด หยวนชิงหลิงดื่มเพียงแก้วเดียว ที่เหลือเธอดื่มจนหมด

สิ่งที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต ก็คือการจากไปของผู้เป็นที่รักโดยปราศจากคำร่ำลา ออกไปในตอนเช้าพร้อมพูดอย่างยิ้มแย้มว่า คืนนี้อยากกินเนื้อหมูอบซอสแดง แต่ก็ไม่มีโอกาสได้กินฝีมือคนรักทำเนื้อหมูอบซอสแดงไปตลอดชีวิต

ฝนตกลงมาอย่างโปรยปราย เสียงสายฝนโปรยปรายสู่ห้วงฝัน ความฝันนั้น ยาวนานอย่างมาก

แม่ของเสี่ยวจี๋มองเห็นสามีของเธอ ฟังเขาพูดอย่างมากมาย เธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ เพียงมองดูเอาอย่างละโมบโลภมาก

เธอแทบไม่กล้ากะพริบตาแม้ในความฝัน

เธอรู้ว่าตนเองอยู่ในความฝัน นางรู้ แต่ความฝันนี้เหมือนเป็นความจริงอย่างมาก

พวกเขากอดกันในความฝัน จูบกัน บอกลากัน เขาบอกว่าชาติภพหน้านั้นยาวไกลมาก เธอจะต้องใช้ชีวิตในภพนี้ให้ดีที่สุด มีชีวิตที่ดี คู่ควรกับความรักที่พวกเราเคยมีต่อกัน

ชีวิตคนเรามีความเจ็บปวด แต่ชีวิตคนเราก็มีความสวยงาม

คนหายไปในความฝัน แม่ของเสี่ยวจี๋กลับไม่ตื่นขึ้นมา เธอหลับอย่างสนิท หลับลึกมาก