บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2099

หลังจากต้าหมอทำงานเสร็จก็ตรงไปที่วิลล่า ส่วนหยวนชิงหลิงหลังจากดื่มเสร็จก็กลับไปที่โรงพยาบาลก่อน

ช่วงนี้เจ้าห้ายุ่งมาก จึงเข้านอนไปแล้ว

เพราะขนาดของต้าหมอใหญ่เกินไป ความรู้สึกของการคงอยู่ก็แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ตอนที่หยู่เหวินเห้าตื่นขึ้นมา ภายใต้แสงโคมไฟที่ส่องสลัวในยามค่ำคืน ได้เห็นใบหน้าใหญ่ยักษ์ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นโผล่มา หยู่เหวินเห้าจึงร้องเฮ้ยขึ้นมาประโยคหนึ่ง ก่อนจะกระโดดขึ้นมากอดเข้าที่หัวของต้าหมอจนแน่น

“เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่รึ? จะมาก็ไม่พูดไม่บอกกันก่อนสักคำ ใครไปรับเจ้ามาล่ะ?” หยู่เหวินเห้าตะโกนถามอย่างตื่นเต้น

"เสี่ยวเห้าจื่อ ข้ามาตั้งหลายชั่วยามแล้ว มาทำธุระน่ะ" ต้าหมอก็มีความสุขมากเช่นกัน จู่ ๆ เขาก็ได้รับคำเชิญจากฮองเฮาให้มาเที่ยวที่นี่สักสองสามวัน แล้วก็รวดช่วยทำธุระบางอย่างไปด้วยเลย

เขากระโดดขึ้นเตียง สปริงรองฐานเตียงซึ่งไม่นับว่ามีราคาแพงอะไรนัก ส่งเสียงร้องเอี๊ยดราวกับพร้อมจะแตกหักอย่างน่าเวทนา "เมื่อครู่ข้าเพิ่งไปช่วยพวกวิญญาณให้เข้าสู่นิทราน่ะ พวกวิญญาณเหล่านั้นก็จริง ๆ เลย ตายไปตั้งหลายปีขนาดนั้นแล้ว แค่เข้าสู่นิทราก็ยังทำไม่เป็นอีก"

“เจ้าหยวนขอให้เจ้ามาสินะ?” หยู่เหวินเห้าเตะขาเขา “นางไม่บอกอะไรข้าเลย ปิดบังข้าเสียสนิท”

เจ้าหยวนเริ่มซ่อนความลับอีกแล้ว

"ใช่แล้ว นางบอกว่าคิดถึงข้า ข้าก็เลยมา" ต้าหมอยิ้มจนตาหยี "นางคิดถึงข้าจริง ๆ เพราะเรื่องนั้นนางทำเองก็ได้ แต่นางกลับเรียกข้ามา มีคนตั้งมากมายที่นางสามารถเรียกหาได้นางก็ไม่เรียก กระทั่งต้านเป่ากับเสี่ยวจิ้งก็ยังไม่เรียกเลยด้วย เรียกแค่ข้าคนเดียว”

"ข้าก็คิดถึงเจ้าเหมือนกัน" หยู่เหวินเห้าพูดอย่างกระตือรือร้น "เจ้ายังไม่รู้เรื่องที่ข้าสละราชสมบัติสินะ? ตอนนี้ข้าก่อตั้งทีมกู้ภัยแล้ว กำลังจะเริ่มต้นธุรกิจของตัวเอง พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปเยี่ยมชมที่สำนักงานใหญ่"

“สละราชสมบัติ? ไม่ได้ออกมาพักฟื้นรึ?” ต้าหมอเหยียดนิ้วทั้งห้าออก สำรวจโดยเริ่มจากหัวลงไปข้างล่าง จากนั้นก็หมุนวนไปรอบ ๆ ครู่หนึ่ง “ตรวจดูแล้วแข็งแรงดี ไม่ต้องกังวลนะ”

หยู่เหวินเห้าฉวยมือของเขาลงมา การกระทำแบบนี้ของต้าหมอมันทำให้เขาดูตัวเล็กจิ๋วมาก ๆ แม้ว่าเวลาที่ทุกคนอยู่ต่อหน้าเขา จะกลายเป็นตัวเล็กจิ๋วกันหมดก็ตาม

“ต้าหมอ เจ้าวางแผนว่าจะอยู่นานแค่ไหนรึ?”

“อยู่ได้ไม่นานหรอก ข้าต้องเลี้ยงเสี่ยวหลงจื่อ”

"เฮ้อ!" หยู่เหวินเห้าถอนหายใจเฮือก "ลืมไปว่าเจ้าชอบเด็ก ลูก ๆ ของข้าโตกันหมดแล้ว หรือไม่ก็เอาอย่างนี้ เดี๋ยวข้ากับเจ้าหยวนมีอีกสักคนให้เจ้าเล่นด้วยดีไหม?"

"ยังจะมีอีกรึ? เจ้าใกล้จะเป็นปู่อยู่แล้วนะ"

ใบหน้าของหยู่เหวินเห้าถึงกับแข็งค้างไปชั่วขณะ จากนั้นก็โบกมือเป็นพัลวัน "ไม่เร็วขนาดหรอก ไม่เร็วขนาดนั้น"

“ไม่ใช่ว่าฉื่อถงจะมาเป็นลูกสะใภ้ของเจ้าแล้วหรอกหรือ? รอให้ฉื่อถงแต่งเข้ามาแล้ว ไม่นานนางก็จะมีลูกแล้วใช่ไหม?”

"ไม่เร็วขนาดหรอก ไม่เร็วขนาดนั้น"

จู่ ๆ หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกรับไม่ได้ที่เปาเอ๋อร์จะแต่งงาน และตัวเองก็จะต้องกลายเป็นปู่แล้ว