บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 211

กู้ซือพูดว่า “แม้จะสามารถยับยั้งได้ แต่ว่า ฮ่องเต้คงไม่ล่วงเกินโสวฝู่ฉู่ด้วยเรื่องเช่นนี้แน่ สำหรับฮ่องเต้แล้ว การแต่งพระชายารอง ก็เป็นเรื่องปกติมาก แม้จะไม่แต่งตอนนี้ ภายหน้าคาดว่าก็คงหนีไม่พ้น เพียงแต่ตอนนี้ต้องจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นมาก่อน ”

หยู่เหวินเห้าพูด “ก่อนหน้านี้ก็เคยเปรยว่าจะให้ข้าแต่งฉู่หมิงหยางเป็นพระชายารอง แต่ที่จริงในใจของเสด็จพ่อก็ไม่ได้เห็นดีด้วย ส่วนครั้งนี้ ถ้าหากข้ามีเหตุผลที่ดีพอ ไม่แน่ว่าเสด็จพ่ออาจจะไม่บังคับข้า แต่ว่าเจ้าพูดถูก สำหรับเสด็จพ่อแล้ว ข้าจะแต่งพระชายารองก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติอะไร ภายหน้าเสด็จพ่อจะบังคับข้าอย่างไร ข้ายังไม่อยากคิด ทำได้เพียงจัดการเรื่องตรงหน้าเสียก่อน ”

หยวนชิงหลิงได้ยินแล้วก็ใจแป้ว โชคดีที่ตอนนี้หยู่เหวินเห้ามีจิตใจเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันกับนาง ไม่เช่นนั้นคงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร

แต่ว่า พูดอีกที ถ้าหากหยู่เหวินเห้าก็เห็นด้วยในการแต่งพระชายารอง นางเองก็คงไม่คุ้มที่จะไปเสียใจทุกข์ใจ ไม่คุ้มค่าอีกแล้ว

นางมองหน้าหยู่เหวินเห้าที่ค่อยๆสงบลง เขากำลังใช้ความคิด ดูท่าทีฉลาดมาก

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าตัวเองบ้าผู้ชายมาก ชอบเอาแต่จ้องมองเขาอยู่อย่างนี้

ที่จริงเรื่องก็ไม่ผิดจากที่หยู่เหวินเห้าคาดเอาไว้ ประมาณยามซวี มู่หรูกงกงพาขันทีอีกสองคนมาที่จวน

พวกเขาบอกกับคนรับใช้ที่อยู่หน้าประตู แล้วก็เดินเข้ามาเลย

เพิ่งจะเดินมาถึงลานบ้าน ก็ได้ยินเสียงทะเลาะกันดังขึ้นมา ตั้งใจฟังแล้ว เหมือนจะเป็นเสียงท่านอ๋อง

“เจ้ามีดีอะไรถึงทำให้ข้าเกลียดเจ้า ข้าก็แค่รังเกียจเจ้า รังเกียจที่เจ้าขี้งก จิตใจคับแคบ ไม่มีที่ให้แม้แต่คนคนเดียว ตอนนี้ข้าเห็นเจ้าก็ยิ่งรู้สึกคลื่นไส้ อยากจะอาเจียน ”

มู่หรูกงกงได้ยิน นี่พูดกับใครกัน กับพระชายาหรือ ท่านอ๋องโมโหจนบ้าไปแล้วกระมัง

มู่หรูกงกงยังไม่ได้เข้าไปข้างใน ก็ได้ยินพระชายาพูดว่า “ท่านรังเกียจข้า แล้วข้าไม่รังเกียจท่านหรืออย่างไร เพียงแต่ทุกคนต่างก็เป็นผู้ได้รับการอบรม ข้าคร้านจะฉีกหน้าก็เท่านั้น ”

หยู่เหวินเห้าพูดเสียงเย็น “เจ้าอย่าคิดว่าท้องลูกของข้าแล้ว ข้าจะยอมรับเจ้าเป็นพระชายา ดื่มยานี่ซะ ข้าจะตัดขาดกับเจ้า อย่าเป็นอุปสรรคในการแต่งงานของข้ากับคุณหนูรองแห่งตระกูลฉู่”

หยวนชิงหลิงเอ่ยเสียงเย็น “ท่านอ๋องชอบพูดเล่นเสียจริง ท่านมีท่านก็แต่ง ส่วนข้ามีลูกก็พาลูกข้าแต่งเป็นครั้งที่สองก็ได้ ไม่มีใครเป็นอุปสรรคใครทั้งนั้น ถึงเวลาลูกครบเดือนแล้วจัดงานฉลอง ยังจะเชิญท่านอ๋องมาร่วมดื่มด้วย”

พูดจบ นางก็ปัดถ้วยใบหนึ่งลงไปที่พื้น ยาสาดกระจาย ก้าวเท้าใหญ่ๆออกจากห้อง

“เจ้าไปเลย รีบไปเก็บข้าวของไปซะ ข้าไม่เสียดายเจ้าหรอก ไม่เคยเห็นหญิงใจแคบเช่นนี้มาก่อนเลย แม้แต่ให้ข้าแต่งพระชายารองยังรับไม่ได้”หยู่เหวินเห้าตบโต๊ะ เอ่ยอย่างโมโห

หยวนชิงหลิงออกมาก็เห็นมู่หรูกงกงที่สีหน้าขาวซีด มู่หรูกงกงยังไม่ทันได้คำนับ ก็ได้ยินคำพูดนี้ของหยู่เหวินเห้า หยวนชิงหลิงหันไปพูดว่า“ข้าจะเก็บข้าวของออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ มู่หรูกงกง ท่านมาพอดีเลย รบกวนท่านช่วยบอกกับเสด็จพ่อด้วย บอกว่าข้าไร้วาสนาจะเป็นสะใภ้ราชวงศ์ ข้าจะเก็บข้าวของไปแล้ว เขาจะแต่งกับใครก็เรื่องของเขา”

“นี่เจ้าพูดเองนะ เจ้าพูดแล้วอย่าคืนคำล่ะ แต่เจ้าห้ามพาลูกของข้าไปด้วย ดื่มยา ดื่มยาให้หมด แท้งแล้ว เจ้าจะไสหัวไปไหนก็ไป ”หยู่เหวินเห้าตามออกมา เอ่ยอย่างโกรธเคือง

หยวนชิงหลิงจ้องมองเขาเอ่ยด้วยเสียงลอดไรฟัน “ได้ ท่านพูดเองนะ ท่านอย่าเสียใจภายหลังก็แล้วกัน ”

นางกุมท้องเอาไว้ สีหน้ามีแววเจ็บปวด ลู่หยารีบเข้าไปประคอง นางสะบัดมือลู่หยาทิ้งไป ในตามีน้ำตารื้นออกมา “หยู่เหวินเห้า จำเอาไว้ วันนี้เป็นท่านที่รักแกข้า ข้าออกจากประตูนี้ไป ท่านก็อย่าคิดว่าข้าจะกลับมาอีก”

พูดจบ นางก็เช็ดน้ำตา จับราวทางเดินเอาไว้ โซซัดโซเซจากไป

มู่หรูกงกงตกใจมาก รีบไปขวางหยู่เหวินเห้าเอาไว้ กระทืบเท้าพูดว่า “ท่านอ๋องคนดีของข้า ท่านพูดอย่างนี้ได้ยังไง ท่านจะทำให้พระชายาโมโหตายหรือไง โธ่เอ๋ย ข้าน้อยต้องตายแน่ๆ หากพระชายาออกจากวัง แล้วเกิดเรื่องขึ้นมา จะทำอย่างไรกัน”

หยู่เหวินเห้าฮึดฮัด เอ่ยเสียงเย็น “นางจะไป จะให้ข้าไปขวางหรืออย่างไร เป็นนางที่ไร้เหตุผล ไม่ใช่ความผิดข้าเสียหน่อย”

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ”มู่หรูกงกงรีบถามขึ้น