บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 213

ในห้องมีเจ้าหญิงหลายองค์ที่กำลังจะแต่งงาน เจ้าหญิงเหวินจิ้ง เจ้าหญิงฉินผิง เจ้าหญิงผิงอัน

ส่วนพระชายาอ๋อง นอกจากพระชายาจี้แล้ว คนอื่นต่างก็มากันครบ

พระชายาซุน พระชายาเว่ย พระชายาอัน ทุกคนต่างแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างวิจิตรสวยงาม ดูหรูหราเหมาะสมกับฐานะของพวกนางเป็นอย่างยิ่ง

พระชายาฉีฉู่หมิงชุ่ยนั่งอยู่ในตำแหน่งตรงกลาง นางสวมชุดสีแดงโบตั๋น ปิ่นปักผมหยกม่วง แต่งหน้าสวยงาม ดูเหมาะสมพอดี

หยวนชิงหลิงดูไม่ออกว่านางมีท่าทีไม่ยินดีอะไร ทุกกิริยาของนางที่แสดงออกมา ล้วนอยู่ในจุดพอดี

ใช่แล้ว เพื่อให้ฉีอ๋องแต่งพระชายารอง เป็นนางที่จัดการเรื่องนี้เองกับมือ

หยวนชิงหลิงเคยได้ยินพระชายาซุนนินทา ว่าอ๋องฉีไม่เห็นด้วยที่จะแต่งพระชายารอง เป็นนางที่ไปขอให้ฮองเฮาช่วยตัดสิน

ฉู่หมิงชุ่ยมองหยวนชิงหลิงเดินเข้ามา เผยรอยยิ้มจางๆ “พระชายาฉู่มาถึงแล้ว เชิญนั่งลงก่อน”

“ขอบพระทัยพระชายาฉี”หยวนชิงหลิงพูด

เพราะเป็นการออกจากบ้านครั้งแรกของคนท้อง หยวนชิงหลิงจึงได้รับการปฏิบัติราวกับเป็นสมบัติของชาติ เหล่าเจ้าหญิงกับพระชายาต่างก็เป็นห่วงเป็นใยนาง หลังจากเชิญนางให้นั่งลงแล้ว น้ำชาและของว่างหลากหลาย เมื่อดูแล้วก็พบว่าให้เพียงแค่นางเท่านั้น

เพราะว่า หากนางเกิดอะไรขึ้นเพียงเล็กน้อย คนที่อยู่ที่นี่ เกรงว่าจะหนีไม่พ้นสักคนเดียว

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่ามีตัวเองอยู่ด้วย ทำให้ทุกคนไม่เป็นตนเอง จึงได้พูดว่า “ทุกท่านนั่งต่อเถอะ ข้าขอตัวออกไปเดินข้างนอกเสียหน่อย”

พระชายาซุนยิ้มและลุกขึ้นยืน “ข้าก็จะออกไปเดินสักหน่อย ใช่แล้ว ข้ายังไม่ได้แสดงความยินดีกับพระชายาฉีเลย”

หยวนชิงหลิงนิ่ง ยินดี พระชายาซุนประชดหรือ คำพูดนี้ไม่เหมาะสมเท่าไหร่

นางมองไปที่พระชายาซุน ใบหน้าของพระชายาซุนไม่มีแววประชดประชันหรือล้อเล่นเลยสักนิด

เพราะช่วงนี้มักจะถูกคนวางกลอุบายบ่อยๆ ฉะนั้น นางต้องระวังตัวเองให้มาก พูดว่า “อีกเดี๋ยวข้าพบอ๋องฉีแล้ว ค่อยยินดีกับเขาก็ได้”

ฉู่หมิงชุ่ยเอ่ยเสียงเรียบๆว่า “คนถึงก็นับว่าให้เกียรติแล้ว ส่วนจะยินดีด้วยหรือไม่ เป็นเรื่องของปาก ไม่ได้ใส่ใจ”

หยวนชิงหลิงยังคงตกตะลึง เป็นพระชายาเอก วันนี้น่าจะเป็นวันที่นางไม่พอใจมากที่สุดวันหนึ่ง ทำไมนางจึงทำราวกับไม่ใส่ใจเลยสักนิด หรือว่านางจะไม่มีความรู้สึกดีๆต่ออ๋องฉีเลยสักนิดเดียว

หยวนชิงหลิงไม่เข้าใจความรู้สึกที่บิดเบี้ยวนี้ หมุนตัวเดินออกไป

พระชายาซุนเดินตามนางออกไป ในจวน แขกเหรื่อเยอะมาก เดินไปที่ไหน ก็ได้ยินเสียงผู้คน

ลู่หยากับสวีอีเดินอยู่ห่างๆพวกนางสองคน แต่ก็ไม่ได้เข้ามารบกวน

“เหมือนพระชายาฉีจะไม่ใส่ใจเลยสักนิด”หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น

พระชายาซุนพูดว่า “นางจะใส่ใจได้หรือ เรื่องนี้ปู่ของนางเป็นคนตัดสินใจ นางต้องให้ความร่วมมือกับปู่ของนางอยู่แล้ว ไม่เช่นนั้น แม้แต่ตำแหน่งพระชายาเอกก็รักษาไว้ไม่อยู่ เจ้าไม่เห็นหรือว่านางเอาแต่วิ่งเต้นเรื่องนี้ตลอด”

หยวนชิงหลิงได้ยินคำนี้ ก็นิ่งอึ้ง “เช่นนั้นนางก็นับว่าเป็นคนน่าสงสารคนหนึ่ง”

พระชายาซุนมองนางด้วยสายตาไม่พอใจนัก “พอแล้ว มีคนน่าสงสารตั้งมากมายที่ไหนกัน แม้จะน่าสงสารก็จริง ก็ย่อมต้องมีส่วนที่น่าชังอยู่ หากไม่ใช่เพราะนางเองเป็นคนก่อเรื่องที่ซุ้มโจ๊กนอกเมืองกับเรื่องท้องปลอมๆ แล้วจะมีจุดจบอย่างวันนี้ได้อย่างไร อีกอย่าง อ๋องฉีก็ดีกับนางจริงๆ ไม่เห็นหรือทุกครั้งที่อ๋องฉีเห็นนาง ดวงตานั้นก็ราวกับฉาบไปด้วยน้ำผึ้ง แต่นาง เห้อ ช่างเถอะ ไม่พูดแล้ว วันนี้พูดถึงนาง วันหน้าคนอื่นก็พูดถึงข้า ข้าเองสุดท้ายก็ต้องหาพระชายารองให้คนในบ้านข้าเช่นกัน ”

หยวนชิงหลิงช่วงนี้รู้สึกต่อต้านคำว่าพระชายารองมาก

แต่ว่าไม่ว่าจะไปถึงที่ไหน ก็ล้วนต้องได้ยินคำนี้

ในใจรู้สึกอัดอั้นมาก