บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 217

ฉู่หมิงหยางเองก็ตอบกลับด้วยเสียงเย็นๆ “ไปมาหาสู่ ชิ ก็แค่หญิงรับใช้คนหนึ่ง”

ฉู่หมิงชุ่ยไม่ชอบน้ำเสียงของนาง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก สองพี่น้องออกจากวัง กลับไปบ้านมารดา

พอกลับไปถึงจวนฉู่ ฉู่หมิงหยางไม่ได้สนใจฉู่หมิงชุ่ย กลับเข้าไปในเรือนของตัวเอง

ฉู่หมิงชุ่ยไปเยี่ยมท่านย่า ฮูหยินโสวฝู่ตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุครั้งก่อนทำให้น้ำเสียงหายแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่หายดี

ฮูหยินโสวฝู่รู้ดีว่า ในจวนนี้ คนที่สามารถวางยานางได้มีเพียงคนเดียวเท่านั้น

นางรู้หน้าที่และการวางตัวของตัวเองมากขึ้น สองสามีภรรยาอยู่ด้วยกันจนปั้นปลายชีวิตแล้ว นางรู้ความโหดเหี้ยมของเขาดี

เพื่อสิ่งที่เขาอยากได้ เขาไม่ไว้หน้าใครทั้งสิ้น

นางฟังเรื่องที่ฉู่หมิงชุ่ยพบกับแม่นมสี่วันนี้ นางรู้สึกกลัวและหวาดระแวงขึ้นมา

ส่ายหน้ากับฉู่หมิงชุ่ย ให้สัญญาณว่าอย่าไปยุ่งกับหญิงคนนี้เด็ดขาด

ฉู่หมิงชุ่ยเอ่ยเสียงเบาๆว่า “หลานรู้ดี แต่ว่าหมิงหยางกลับไม่เห็นนางอยู่ในสายตา

ฮูหยินโสวฝู่ยิ้มอย่างขมขื่น ส่ายหน้า

***

ช่วงพลบค่ำ โสวฝู่ฉู่กลับมาถึงจวน เขาชินกับการกินข้าวคนเดียว เพิ่งจะให้คนจัดโต๊ะอาหารเสร็จ ก็ได้ยินคนรับใช้เข้ามารายงานว่า “นายท่าน มีคนชื่อแม่นมสี่มา บอกว่าจะขอพบท่าน”

โสวฝู่ฉู่เงยหน้าขึ้น สายตามีแววอึ้งไป “แม่นมสี่”

“เรียนนายท่าน ใช่แล้วขอรับ”คนรับใช้กล่าว

โสวฝู่ฉู่เสียการควบคุมก็แค่ชั่วครู่ รีบตอบกลับอย่างเป็นปกติว่า “เชิญนางเข้ามา ”

“ขอรับ”คนรับใช้ได้รับคำสั่งก็รีบออกไป

โสวฝู่ฉู่มองผู้ดูแลบ้านเก่าแก่ที่คอยรับใช้อยู่ข้างๆ “เจ้าว่านางมาทำไม”

ผู้ดูแลบ้านโค้งร่างพูดว่า “ข้าน้อยไม่กล้าคาดเดา ”

โสวฝู่ฉู่เอ่ยเสียงเรียบว่า “เกรงว่าจะมาเพราะเรื่องของพระชายาฉู่”

ผู้ดูแลบ้านตอบรับคำหนึ่ง รู้สึกตกใจอยู่บ้างเล็กน้อย

คนรับใช้นำแม่นมสี่เข้ามา แล้วก็โค้งคำนับถอยออกไป

โสวฝู่ฉู่ยืนขึ้น มองแม่นมสี่ที่ค่อยๆก้าวข้ามธรณีประตูเข้ามา

“คำนับใต้เท้าโสวฝู่ฉู่”แม่นมสี่ย่อตัวคำนับ

โสวฝู่ฉู่เอ่ยเสียงเบาว่า “ไม่ต้องมากพิธี เชิญนั่ง”

แม่นมสี่เห็นกับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะ “ท่านยังไม่ได้กินข้าว”

“กำลังเตรียมตัวจะกิน”โสวฝู่ฉู่เชื้อเชิญ “จะกินด้วยกันหรือไม่”

แม่นมสี่เดินเข้าไป มองกับข้าวจืดๆที่มีผัดสองอย่างและแกงอีกหนึ่งอย่าง จากนั้นก็มองใบหน้าซูบผอมของเขา พูดว่า “ท่านควรจะกินให้ดีหน่อย”

“อาหารง่ายๆก็พอแล้ว”โสวฝู่ฉู่พูด

แม่นมสี่หันกลับไป ตอนที่มา นางได้คิดสิ่งที่จะพูดไว้แล้ว แต่ว่า ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นพูดอย่างไรดี

ผู้ดูแลบ้านก้าวไปข้างหน้า “ท่านพี่สี่ ไม่พบกันนานเลย”

“หลีโถว ไม่เจอกันนานจริงๆ”แม่นมสี่มองผู้ดูแลบ้าน “สบายดีหรือไม่ ”

“สบายดี สบายดีทุกอย่าง”ผู้ดูแลบ้านกล่าว “เพียงแต่ เหมือนเวลาจะผ่านไปไม่นาย แต่พวกเราต่างก็แก่แล้ว”

นางถอนหายใจหนักๆหนึ่งเสียง สายตามีแววเป็นกังวล มองเขาและพูดว่า “อ๋องฉู่ไม่ยินดีจะแต่งพระชายารอง อยากจะเคียงคู่กับพระชายาไปจนตาย ข้าอยากจะให้พวกเขาสมปรารถนา นั่นคือสิ่งที่ข้าไม่สามารถจะมีได้ในชาตินี้ ”

โสวฝู่ฉู่มองนาง สายตาที่มีแววคมปลาบค่อยๆจางหายไป ใบหน้าก็มีแววเศร้าโศกเล็กน้อย

“ฉะนั้น ตอนนั้นเจ้าบอกข้าว่าต้องดูแลไท่ซ่างหวง ไม่ยินดีจะแต่งงานกับข้านั่นก็แค่พูดไปอย่างนั้นเองสินะ”โสวฝู่ฉู่พูด

นางไม่พูดอะไร

โสวฝู่ฉู่ยิ้ม สายตามีแววอาลัยอาวรณ์เพิ่มขึ้นหลายส่วน “ฉู่หมิงชุ่ยไปหาเจ้า ให้เจ้าวางยาไท่ซ่างหวง แม้ข้าจะโกรธ แต่ว่า ที่จริงก็รู้สึกถูกใจข้าอยู่ลึกๆ ตอนนั้น ข้ารู้แล้วว่าเจ้ายินดีจะทำเพื่อข้า ยอมเสียสละมากแค่ไหน”

แม่นมสี่ยังคงก้มหน้าไม่พูดจา แต่ว่า ในใจเหมือนถูกกระแทกอย่างแรง ทั้งเจ็บและปวด

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ากับข้าต่างก็หัวหงอกกันหมดแล้ว ข้าอยากฟังแค่ความจริงประโยคเดียว ตอนนั้นทำไมเจ้าไม่ยอมเชื่อใจข้า ”โสวฝู่ฉู่มองนางและถามขึ้น

แม่นมสี่เงยหน้ามองเขา แววตาของเขายังคงจริงจังเช่นเดิม เหมือนตอนนั้น

นางไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี ครุ่นคิดอยู่นาน ภายใต้การบีบบังคับจากดวงตาของเขา นางจึงค่อยๆเอ่ยขึ้นว่า “เป็นอย่างนี้ก็ดีแล้ว ข้าใช้ชีวิตของข้าอยู่ในวัง ท่านสร้างคุณงามความดีอยู่นอกวัง มีครอบครัวที่สมบูรณ์ มีลูกหลานเต็มบ้าน พวกเราต่างก็จากโลกนี้ไปได้อย่างสงบ นี่คือตอนจบที่ดีที่สุดแล้ว ”

โสวฝู่ฉู่รู้สึกผิดหวังมาก “แม้แต่คำตอบเจ้ายังไม่ยินดีจะบอกข้าเลยหรือ”

แม่นมสี่คิดถึงเรื่องเก่าๆ ที่มีความซับซ้อนวุ่นวาย “ที่ข้าต้องการ ด้วยฐานะของข้าแล้วพูดออกไปก็เท่ากับมีโทษหนัก ใต้หล้านี้ใครเล่าจะรู้ ก็คงจะมีแต่พระชายาฉู่เท่านั้น ช่างเถอะ ข้าไปล่ะ หวังว่าท่านจะคืนความสงบให้กับพระชายาฉู่ ให้นางได้ตั้งครรภ์อย่างราบรื่น ”

แม่นมสี่พูดจบ ก็หมุนตัวจากไป

โสวฝู่ฉู่มองแผ่นหลังนางที่ค่อยๆหายไปกับความมืด ถอนหายใจเบาๆหนึ่งเสียง

คำตอบที่แท้จริง เกรงว่าชาตินี้ทั้งชาติเขาก็คงไม่มีทางได้รู้

พระชายาฉู่รู้ดี หากนางไม่พูด ใครเลยจะรู้ได้ แต่หากนางพูด เขาจะไม่รู้ได้อย่างไร

ใจเขาสั่นรัวอยู่นาน จึงค่อยๆลุกขึ้นมา พูดเสียงเย็นว่า “เด็กๆ ไปเรียกคุณหนูรองมา”

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน