บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 218

ฉู่หมิงหยางได้ยินว่าท่านปู่เรียกพบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ก็เลยถามคนที่มาเรียกตนว่า “เมื่อครู่พระชายาไปพบท่านปู่ใช่หรือไม่ ”

คนรับใช้ส่ายหน้า “เรียนคุณหนูรอง ไม่ใช่เพคะ”

ฉู่หมิงหยางรู้ว่าส่งคนมาทำไม คิดไว้แล้วว่าคนรับใช้ของท่านปู่ต้องมา ฉะนั้นหากพี่ใหญ่ไม่ได้ไปพบท่านปู่มาก่อน แล้วมันจะเป็นเรื่องอะไร

บางที อาจเป็นเรื่องแต่งงานกับอ๋องฉู่ก็ได้

ด้วยเหตุนี้ นางจึงออกจากประตูอย่างสบายอกสบายใจ

เพียงแต่ นางเพิ่งจะก้าวเข้าไปในลานบ้าน ผู้ดูแลบ้านก็รีบเดินเข้ามา พูดว่า “คุณหนูรอง นายท่านให้คุณหนูคุกเข่าอยู่ข้างนอกก่อน ”

ฉู่หมิงหยางนิ่งอึ้ง “คุกเข่า เพราะอะไร”

ผู้ดูแลบ้านพูดว่า “นี่คือคำสั่งของนายท่าน คุณหนูรองอย่าถามเลย นายท่านกำลังโมโหมาก คุณหนูคุกเข่าลงก่อนเถอะ”

ฉู่หมิงหยางรู้ถึงความเข้มงวดของท่านปู่ดี ไม่กล้าที่จะไม่คุกเข่า แต่ว่าคุกเข่าแล้วก็ยังไม่พอใจ นางถามขึ้นว่า “ผู้ดูแลบ้าน บอกข้าได้หรือไม่ ว่าข้าทำอะไรผิดกันแน่”

ผู้ดูแลบ้านถอนหายใจเบาๆ “แม่นมสี่มา คุณหนูรองไม่ล่วงเกินอะไรพระชายาฉู่หรือไม่”

ฉู่หมิงหยางได้ยิน ก็รีบลุกขึ้นมาจากพื้น พูดว่า “ข้าจะพบท่านปู่ ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน ”

ผู้ดูแลบ้านพูดอย่างลำบากใจว่า “คุณหนูรอง ท่านก็คุกเข่าไปก่อนเถอะ”

“ข้าจะพบท่านปู ข้ามีเรื่องจะโต้แย้ง”แค่การฟ้องร้องของบ่าวคนหนึ่ง ท่านปู่ก็จะลงโทษนาง นี่มันระเบียบอะไรกัน

ถ้วยชาใบหนึ่งพุ่งออกมาจากในเรือน กระแทกกับพื้นแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษถ้วยชากระเด็นไปบนร่างของฉู่หมิงหยาง ทำเอานางตกใจจนต้องรีบถอยไปสองก้าว จากนั้นก็รีบคุกเข่าลงทันที

ผู้ดูแลบ้านถอนหายใจเอ่ยขึ้นว่า “คุณหนูรอง คุกเข่าไปก่อน นายท่านต้องพบคุณหนูแน่ คุณหนูมีเวลาโต้แย้งแน่นอน ”

แน่นอนว่าในใจของฉู่หมิงหยางนั้นไม่พอใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก

พ่อแม่ของฉู่หมิงหยางถูกเรียกตัวมา เข้าไปในเรือนพูดคุยกันอยู่ครู่ใหญ่จึงออกไป นายท่านฉู่กับฮูหยินมองลูกสาวที่คุกเข่าอยู่กับพื้น ได้แต่ถอนหายใจเบาๆแล้วจากไป

เวลาผ่านไปหนึ่งก้านธูป ก็เห็นรองเจ้ากรมพิธีการมา และก็เข้าไปพูดคุยกันข้างในอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วก็จากไปด้วยรอยยิ้ม

ฉู่หมิงหยางคุกเข่าจนเข่ารู้สึกเจ็บขึ้นมาแล้ว ค่อยๆแอบนั่งลงสักพัก ในใจกำลังคิดว่ามันเรื่องอะไรกันแน่

ฉู่หมิงชุ่ยก็เข้ามาถึงลานบ้านพอดี เห็นฉู่หมิงหยางที่คุกเข่าอยู่กับพื้น นางเลิกคิ้วเบาๆ “ข้าบอกเจ้าแล้ว เจ้าก็ไม่ฟัง”

ฉู่หมิงหยางไม่เข้าใจจริงๆ ถามขึ้นว่า “แม่นมสี่เจ้าคนใช้แก่นั้นมาที่นี่วันนี้ แล้วท่านปู่ก็ลงโทษข้า ทำไมท่านปู่จึงให้ความสำคัญกับนางมาก”

ฉู่หมิงชุ่ยพูดว่า “น้องรอง แต่ไหนแต่ไรมาเจ้าฉลาดกว่าข้า น่าจะเข้าใจว่าเรื่องพวกนี้พูดไม่ได้ ข้าเกลียดหยวนชิงหลิงมากกว่าเจ้าเสียอีก แต่ว่า ต่อหน้าแม่นมสี่ ข้าก็ต้องเก็บอาการไว้ให้ดี นางไม่ใช่คนที่จะเราจะหาเรื่องได้ ”

ฉู่หมิงหยางเอ่ยเสียงเย็นว่า “หาเรื่องไม่ได้ ถ้าเช่นนั้นภายหน้าหากข้าเป็นพระชายารองอ๋องฉู่ ทำอะไรก็ต้องคอยดูสีหน้านางอย่างนั้นหรือ”

ฉู่หมิงชุ่ยมองนาง ไม่รู้ทำไมในใจจึงมีความรู้สึกสะใจบางอย่างเกิดขึ้น

“เจ้าจะไม่ได้แต่งกับอ๋องฉู่ ท่านปู่ตัดสินใจแล้ว ว่าจะให้เจ้าแต่งเป็นรองพระชายาจี้ เมื่อครู่ท่านปู่เรียกท่านพ่อท่านแม่มาก็เพื่อจะปรึกษากันเรื่องนี้ ”