บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 220

หยู่เหวินเห้ามองโสวฝู่ฉู่ ครั้งนี้เอ่ยจากใจจริงว่า “โสวฝู่อย่าโมโหเลย ข้าไม่เอาเรื่องแล้ว”

เพราะว่าได้ทุบหน้าผากจนเป็นรอย อีกทั้งยังถูกน้ำร้อนลวกอีก ผิวที่อ่อนนุ่มนั้นคงต้องมีตุ่มน้ำขึ้นแน่ เมื่อเกิดตุ่มน้ำ อีกปีสองปีร่องรอยก็คงไม่หายดี สำหรับหญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานแล้ว การลงโทษเช่นนี้ก็นับว่าพอแล้ว

ที่ควรละเว้นก็ยังต้องละเว้น

โสวฝู่ฉู่พยักหน้าเบาๆ “ทำให้ท่านอ๋องเห็นเป็นเรื่องน่าขันแล้ว”

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “บ้านไหนจะไม่มีลูกหลานที่ไม่เชื่อฟังบ้าง ”แฝงนัยว่าลูกหลานตระกูลฉู่นั้นอวดดีเกินไปจริงๆ

โสวฝู่ฉู่หันไปถามแม่นมสี่ “พระชายาเป็นอย่างไรบ้าง”

แม่นมสี่พูดว่า “หมอหลวงตรวจดูแล้ว ช่วงนี้ยังต้องนอนพักฟื้นไปก่อน แต่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ”

“เช่นนั้นก็ดี ”เขายกมือขึ้น เรียกสาวใช้คนหนึ่งเข้ามา ในมือสาวใช้มีห่อผ้าอยู่ใบหนึ่ง นางส่งสัญญาณให้สาวใช้วางกล่องนั้นลงบนโต๊ะ พูดว่า “ในนี้มียาอยู่เม็ดหนึ่ง ใช้สำหรับหญิงที่ให้กำเนิดบุตรโดยเฉพาะ ขอแม่นมรับมันไว้แทนพระชายาด้วย กันไว้ดีกว่าแก้ ”

แม่นมสี่เดินเข้าไป เปิดกล่องออก เห็นเพียงกล่องที่มีผาคล้องใบหนึ่ง หลังจากเปิดออก ชั่วขณะนั้นรู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมจางๆกระจายไปทั่วห้อง

แม่นมสี่อึ้ง “ยาเม็ดอู๋โยวบำรุงครรภ์”

“คืออะไร ”หยู่เหวินเห้าก็ได้กลิ่นหอมเช่นกัน และถามขึ้น

แม่นมสี่อธิบายว่า “นี่คือตำรับยาที่ดีที่สุดในการบำรุงรักษาครรภ์ของไทเฮาหลงแห่งต้าโจว มาจากยาเม็ดสิบสามไท่เป่าของฝู้ชิงฟาง ไทเฮาหลงได้เอามาปรับปรุง คนที่ครรภ์ยังไม่ครบเดือนและครรภ์ไม่แข็งแรง เมื่อกินแล้วก็จะดีขึ้น คนที่คลอดยาก เมื่อกินแล้วก็จะคลอดได้สบายขึ้น ”

นางมองโสวฝู้ฉู่ แววตาซับซ้อน “ยานี้หาได้ยากนัก”

โสวฝู้ฉู่พูดว่า “ตอนที่ฮองเฮาตั้งครรภ์ พอดีกับที่ข้าไปต้าโจว ไทเฮาได้ยินว่าฮองเฮาตั้งครรภ์ จึงได้มอบให้ข้ามาหลายเม็ด ตอนนี้เหลือเพียงหนึ่งเม็ด จึงขอมอบทั้งหมดให้พระชายา หวังว่าจะให้กำเนิดซื่อจื่ออย่างปลอดภัย ”

หยู่เหวินเห้าไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ เห็นสีหน้าแม่นมที่เต็มไปด้วยความตื้นตัน เช่นนั้นยานี้คงจะเป็นยาดีจริงๆ

ยังไม่ต้องพูดถึงว่าจะให้หยวนชิงหลิงกินหรือไม่ แต่น้ำใจนี้ยังไงก็ต้องขอบคุณ

เขายืนขึ้นประสานมือทั้งสองข้าง “ขอบคุณท่านโสวฝู้”

โสวฝู้ฉู่มองเขา พูดว่า “น้ำใจเล็กๆน้อยๆของข้าเท่านั้น”

โสวฝู้ฉู่ยืนขึ้น มองไปทางแม่นมสี่ “ข้าขอตัวลาก่อน แม่นมจะไปส่งข้าได้หรือไม่ ”

แม่นมสี่วางกล่องยาลง ก้มศีรษะลง “ได้ เชิญใต้เท้า”

โสวฝู้ฉู่หันไปประสานมือคารวะให้กับหยู่เหวินเห้าทีหนึ่ง แล้วก็ไขว้มือทั้งสองข้างไว้ข้างหลังอย่างเป็นธรรมชาติ เดินออกไป

แม่นมสี่ตามออกไปส่ง ทั้งสองเหมือนจะพูดคุยกัน หยู่เหวินเห้าฟังไม่ชัดเจน

แต่ว่า แม่นมสี่กลับยิ้มออก

รอให้แม่นมสี่กลับมาแล้ว หยู่เหวินเห้าก็ถามว่า “แม่นมว่านี่เป็นยาอู๋โยวของไทเฮาหลงแห่งต้าโจวที่ทำมาเพื่อรักษาครรภ์แน่หรือ ”

แม่นมยิ้มจางๆ “ไม่ผิดแน่ ตอนนั้นฮองเฮาให้กำเนิดอ๋องฉียากมาก ไท่ซ่างหวงได้สั่งให้ข้าไปช่วยดูแลในห้องคลอด ข้าได้เห็นยานี้กับตามาก่อน และข้าก็เป็นคนเปิดเอายาออกมาให้ฮองเฮาเสวย ยานี้ข้าได้กลิ่นก็จำได้แล้ว ”

หยู่เหวินเห้าดมชั่วครู่ รู้สึกเพียงว่ายาเม็ดนี้หอมสดชื่นมาก ในความหอม ยังมีกลิ่นสมุนไพรแทรกอยู่ ทำให้ได้กลิ่นแล้วก็รู้สึกสบายอกสบายใจ คลายความกังวล

“แต่โสวฝู้ฉู่เป็นคนให้ยานี้มา อย่างไรเสียก็ยังไม่ต้องให้พระชายากิน”หยู่เหวินเห้ายังคงระแวงคนอย่างโสวฝู้ฉู่อยู่ดี

แม่นมสี่พูดว่า “ท่านอ๋อง ตอนนี้พระชายาครรภ์ไม่แข็งแรง การกินยาอู๋โยวเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้ว เม็ดเดียวก็สามารถทำให้ครรภ์แข็งแรงมั่นคงได้แล้ว”

หยู่เหวินเห้าไม่ได้มีความเชื่อมั่นเหมือนกับแม่นมสี่ พูดว่า “ยังไม่ต้องกิน เก็บไว้ก่อน ขณะเดียวกัน เจ้าก็ออกไปบอกกับคนข้างนอกด้วยว่า โสวฝู้ฉู่ได้มอบยาบำรุงครรภ์ให้กับพระชายา”

แม่นมสี่พูดว่า “ได้เพคะ รู้แล้ว ”

หยู่เหวินเห้าหยิบยาเม็ดอู๋โยวขึ้นมา เอามาดมอยู่ชั่วครู่ จิตใจโปร่งสบายจริงๆ