บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 223

น้องสี่แห่งตระกูลหยวนที่ยิงธนูเมื่อครู่คุกเข่าลงข้างเดียว “ขอพระชายารับข้าไว้รับใช้ข้างกายด้วย อะซี่จะเชื่อฟังคำสั่งสอนของพระชายา ยังจะปกป้องพระชายาด้วย”

หยวนชิงหลิงหวั่นไหว

แม้ว่าตอนนี้หยู่เหวินเห้าจะให้สวีอีมาคอยติดตามนาง แต่ที่สุดสวีอีก็เป็นบุรุษคนหนึ่ง สถานที่บางแห่งนางไปได้ เขาไปไม่ได้ เช่น งานรวมตัวของเหล่าสมาชิกหญิงในครอบครัว เขาก็ได้แต่รออยู่ข้างนอก

แต่อะซี่ไม่เหมือนกัน อะซี่สามารถพาเข้าออกได้

แต่ว่า อะซี่เป็นคนของตระกูลหยวน จะใช้เรื่องอะไรทำให้นางอยู่ในจวนได้ คนข้างนอกจะไม่เอาไปวิจารณ์ให้เสียหายหรือ

แม่นมสี่เอ่ยยิ้มๆว่า “พระชายา ท่านตั้งครรภ์แล้วชอบคิดมาก ต้องการหญิงสาวที่ร่าเริงคอยอยู่ข้างๆเป็นเพื่อน หากท่านชื่นชอบอะซี่จริงๆ ก็ให้นางอยู่เป็นเพื่อนที่จวนสักระยะเป็นอย่างไร ”

ได้ยินที่แม่นมพูด หยวนชิงหลิงก็รู้ว่าแม่นมเองก็ชอบใจเรื่องนี้เช่นกัน จึงได้พูดกับอะซี่ด้วยรอยยิ้มว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เจ้าก็อยู่กับข้าที่นี่ พูดคุยเป็นเพื่อนข้าบ้าง คลายเครียด ”

อะซี่เอ่ยอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “เพคะ ขอบคุณพระชายา ”

อะซี่ได้รับสายตาอิจฉาจากเหล่าพี่น้อง นางถอยออกไปอีกฝั่งอย่างรู้สึกภาคภูมิใจ

หยวนหย่งอี้อารมณ์เสียมาก ถ้ารู้แต่แรกนางคงยังไม่แต่งงาน

ทุกคนนั่งคุยกันอยู่พักใหญ่ เพราะต่างก็พูดกันคนละคำสองคำ เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว พริบตาเดียวก็ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว

เดิมทีหยวนชิงหลิงคิดว่าการมาเยี่ยมนางครั้งนี้จะทำให้ผ่านไปอย่ายากลำบาก แต่ว่า ได้ยินเรื่องเล่าที่น่าสนุกในยุคสมัยนี้ ก็รู้สึกมีชีวิตชีวา และมีอารมณ์ขันมาก

สุดท้ายก็พูดจนนางรู้สึกอิจฉาพวกนาง คนกลุ่มนี้อยู่ด้วยกัน ไม่ได้เคร่งครัดเรื่องเด็กผู้ใหญ่หรือแบ่งแยกความสำคัญของชายหญิง เบิกบานใจได้อย่างอิสระเต็มที่ พวกนางทำให้หยวนชิงหลิงรู้สึกว่า ราวกับกลับไปยังบ้านที่อยู่ในยุคปัจจุบัน ช่วงเทศกาลปีใหม่ในยุคปัจจุบัน ทุกคนในบ้านกลับมารวมตัวกัน บรรยากาศครึกครื้นเป็นอย่างมาก

กินข้าวเสร็จแล้ว ตอนที่ฮูหยินเฒ่าพาคนในครอบครัวทั้งหมดมากล่าวลา หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกเสียดาย ส่งทุกคนไปยังประตูด้วยตนเอง ดึงมือของฮูหยินเฒ่าเอาไว้ ดวงตามีน้ำตารื้น “ท่านต้องมาบ่อยๆนะ”

ฮูหยินเฒ่าซาบซึ้งใจมาก ไม่คิดว่าพระชายาจะใจดีเช่นนี้ ตอบกลับด้วยสายตาตื้นตัน “ได้ ได้ อีกวันสองวันถ้ามีเวลาว่างข้าจะมา พระชายารักษาตัวด้วย”

รถม้าของหยู่เหวินเห้ากลับมาถึงพอดี ใช้สายตาส่งกลุ่มคนพวกนี้ออกไป เขาก็อึ้งไปเหมือนกัน

หยวนชิงหลิงเห็นหยวนหย่งอี้รีบมุดเข้าไปหลบในรถม้า นางอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ที่แท้นางก็หลังหยู่เหวินเห้าจริงๆด้วย

หยู่เหวินเห้าเดินเข้ามาทักทายฮูหยินเฒ่า แน่นอนว่าก็แค่ถามสารทุกข์สุกดิบทั่วไป

อะซี่ตามออกไปเอาสัมภาระของตัวเองออกมาจากรถม้า หยวนชิงหลิงเห็นนางถึงกับเตรียมเสื้อผ้าของใช้มาพร้อม ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “นี่ข้าหลงกลแล้วหรือ”

อะซี่พูดอย่างร่าเริงว่า “พระชายา หากท่านไม่รับข้าเอาไว้ ข้าก็จะขอร้องท่านอยู่ข้างนอกจนกว่าท่านจะยอมรับข้า”

หยวนชิงหลิงยิ้ม ใช้สายตาส่งรถม้าออกไป เพิ่งจะเห็นหยู่เหวินเห้าพูดว่า “วันนี้ทำไมกลับมาเร็วนัก”

หยู่เหวินเห้าประคองมือของนางเดินเข้าไป กระซิบที่ข้างหูนางบอกว่า ”คิดถึงเจ้า ”

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม เจ้าคนร้ายกาจ ยิ่งนับวันก็ยิ่งกะล่อน

หยู่เหวินเห้าหันไปมองอะซี่แวบหนึ่ง เอ่ยอย่างล้อเล่นว่า “ตระกูลหยวนมาเที่ยวหนึ่ง เจ้าก็รับลูกน้องไว้คนหนึ่ง”

“ฮูหยินเฒ่าบอกว่าให้นางมาอยู่กับข้า แม่นมก็เห็นด้วย”หยวนชิงหลิงพูด

หยู่เหวินเห้าพยักหน้า “ฮูหยินเฒ่าทุ่มเทใจจริงๆ ”

หยวนชิงหลิงนิ่งอึ้งไป ค่อยๆไตร่ตรองคำพูดของเขา ก็เข้าใจขึ้นมาทันที ฮูหยินเฒ่าไม่ได้จะส่งอะซี่มาอยู่ด้วยเพื่อเรียนหนังสือ แต่ต้องการให้นางมาปกป้องตน

ทั้งสองเข้าไปในห้อง เรียกลู่หยาให้พาอะซี่ไปที่พักก่อน

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน