บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 24

ตอนที่ 24 ผ่านคืนนี้ไปได้อย่างปลอดภัย

ตกดึกของคืนวันนี้ ฮ่องเต้หมิงหยวนมาเข้าเฝ้ากราบทักทาย เมื่อเห็นว่าอาการของไท่ซ่างหวงดีขึ้น เขาพูดคุยเป็นเพื่อนไท่ซ่างหวงก่อนถึงออกจากตำหนักไป

หยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า ฉางกงกงช่วยไท่ซ่างเช็ดเนื้อตัวเหมือนอย่างเคย หยวนชิงหลิงกำลังหลีกเลี่ยงไปที่ห้องโถงด้านนอก

ขณะที่ยังพอมีเวลา นางได้ฝังเข็มรักษาตัวเอง แต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถรักษาแผลภายนอกได้ ตอนนี้รู้สึกว่าแผลเริ่มฉีกขาดอักเสบบวมขึ้นแล้ว

หลังจากได้ฝังเข็มไป นางนอนพักอยู่ครู่หนึ่ง ได้ยินเสียงเหมือนมีใครบางคนเดินมา รู้ว่าฉางกงกงได้จัดการภารกิจเสร็จแล้ว นางรีบลุกขึ้น

การเคลื่อนไหวตัวอย่างกะทันหันนี้ ทำให้เลือดในสมองวิ่งพล่าน รู้สึกมีรสหวานในลำคอครู่หนึ่ง แล้วก็กระอักเลือดออกมา

นางเดินอย่างสั่นเทาไปข้างหน้า อาเจียนเลือดที่ใต้ต้นไม้

“พระชายาเป็นอะไรไป？”

มีเสียงดังขึ้นจากด้านหลังของนาง นั้นคือเสียงของฉางกงกง

หยวนชิงหลิง ยกมือขึ้นสะบัด “ไม่เป็นไร เป็นเพราะกินอิ่มเกิน”

“อ๋อ ！”แววตาของฉางกงกงมีความสงสัย แต่ว่า เขาก็ไม่ได้พูดอะไรและเดินจากไป

หยวนชิงหลิงอดทนและเดินเข้าภายในตำหนักไป ไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าพระองค์มีอาการที่ดีขึ้นมาก

หยวนชิงหลิงกล่าว “ไท่ซ่างหวง ถึงเวลาฝังเข็มแล้ว”

ไท่ซ่างหวงยื่นแขนออกมา จ้องไปที่นางด้วยสายตานิ่งเงียบ “ข้าชินกับสิ่งของพวกนั้นแล้ว เจ้าอยากฝังเข็มหรือทำอะไรก็ตามใจเถอะ”

หยวนชิงหลิงได้ฟังเสียงหัวใจและทางเดินหายใจ มีภาวะความดันโลหิตต่ำ ใช้ยาโดปามีนฉีดเข้าเส้น หลังจากนั้นให้น้ำเกลือตาม

นางหยิบขวดยาใต้ลิ้นออกมา ส่งให้กลับไท่ซ่างหวง “นี่คือยาฉุกเฉินหากพระองค์รู้สึกเจ็บหน้าอก หายใจไม่ออก ให้ใส่ยานี้ไว้ใต้ลิ้น ฉลากที่บอกสรรพคุณของยาที่ยารักษาโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ ตอนที่อยู่ด้านนอกนางได้ฉีกทิ้งแล้ว ”

แต่ขวดนี้ดูละเอียดและสวยงามอยู่ไม่น้อย ไท่ซ่างหวงหยิบขึ้นมาดู และก็เก็บมันลงไป

ผ่านไปหลายชั่วยาม ไท่ซ่างหวงเห็นหยวนชิงหลิงยกน้ำเข้ามา และมือของนางได้กําเม็ดยามาแต่ก็ไม่เหมือนเม็ดยา สีหลากหลายสีมาก พระองค์รู้สึกจะหมดความอดทน“สิ่งนี้คืออะไรรึ？”

“คือยา ถึงเวลากินยาแล้ว ”

“ไม่กิน ยาอะไรมีหลายสีเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่ใช่ยาที่ดี！”

“ถึงอย่างไรก็ต้องกิน！”ตอนนี้หยวนชิงหลิงก็มีความมั่นใจเชื่อว่าไท่ซ่างหวงจะไม่มองนางในแง่ร้ายอย่างแน่นอน เพราะการพูดจาของพระองค์ไม่ได้ดูเคร่งขรึมเหมือนก่อน“กินยานี่แล้วอาการจะดีขึ้น ยาไม่ได้ขม”

“ขอร้องเถอะค่ะ！ไท่ซ่างหวงมองด้วยสายตาเมินเฉย แต่ก็หยิบยาขึ้นมาหลายเม็ดกินเข้าไป หยวนชิงหลิงส่งน้ำให้ แต่ทว่าไท่ซ่างหวงกำลังเคี้ยวยาแล้ว สีหน้ายู่ยี่คิ้วขมวด รู้สึกเค็มๆ

“รีบดื่มน้ำกลืนลงไป！”หยวนชิงหลิงรีบส่งน้ำให้พระองค์ดื่ม ทำไมถึงหยิบเข้าปากแล้วเคี้ยวเลย？ขนาดเด็กยังรู้เลยว่ายาต้องกินคู่กับน้ำ หรือว่าในวังแห่งนี้ไม่มียาชนิดแบบน้ำ？

ได้ดื่มน้ำลงไปหนึ่งแก้ว จึงทำให้กลืนยาที่มีรสชาติขมนี้ลงไป ไท่ซ่างหวงกล่าวด้วยน้ำเสียงดุ“หากข้าหายแล้ว จะผ่าสมองของเจ้าออกมาดู

“ค่ะ ค่ะ！”หยวนชิงหลิงตอบกลับแบบส่งๆ แต่รู้สึกอยากหัวเราะออกมาๆ นางรู้สึกตลกตัวเองอยู่เหมือนกัน ในเวลาแบบนี้ยังจะมีอารมณ์ขันอีก

ไท่ซ่างหวงด่าไปยกใหญ่ และค่อยๆหันกลับมา หยวนชิงหลิงรู้ว่าพระองค์คงจะง่วงมากแล้ว จึงเอาหมอนหลีกไป และค่อยๆประคองพระองค์นอนลงไป

ประมาณหนึ่งชั่วโมง ก็ให้น้ำเกลือหมดขวดแล้ว หยวนชิงหลิงเริ่มจัดเก็บข้าวของได้สักพัก ฉางกงกงได้พาตัวหมอหลวงเข้ามา

ฉางกงกงพลางพูดกับหยวนชิงหลิงว่า“ไท่ซ่างหวงได้มีรับสั่ง ให้พระชายาไปพักผ่อนก่อน พรุ่งนี้ตะวันขึ้น ท่านค่อยมาดูแลพระองค์ต่อพ่ะยะค่ะ ”

หยวนชิงหลิงก็ออ่นเพลียเหนื่อยมากแล้ว คืนนี้อาการของพระองค์คงไม่น่าเป็นห่วง นางพยักหน้าและเดินออกไปด้านนอกตำหนัก

สถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่นอนของหยู่เหวินเห้า หยวนชิงหลิงปิดประตูบานใหญ่ นอนคว่ำตัวอยู่บนเตียง แทบจะหลับทันทีที่ร่างกายแตะถึงเตียง

ในเวลาตอนเที่ยงคืนนางสดุ้งตื่นขึ้น และค่อยๆย่องเข้าไปในตำหนักด้านใน เห็นว่าฉางกงกงง่วงเหงาและหลับไป ไท่ซ่างหวงนอนหลับอย่างสนิท นางเองก็กลับไปกินยา และนอนหลับต่อ