บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 25

จริงอย่างที่คิด ฉู่หมิงชุ่ยเมื่อเห็นใบหน้าของไท่ซ่างหวงดูหนักหน่วงไป

ฉู่หมิงชุ่ยเห็นดังนั้นเข้าใจได้ทันที ไท่ซ่างหวงเอ็นดูและโปรดปรานพระชายาฉู่ ด้วยเหตุนี้พระองค์จึงให้หยวนชิงหลิงมาดูแลในตำหนัก แต่น่าเสียดาย หยวนชิงหลิงเป็นคนงี่เง่าอหังการ มักจะโอ้อวดแต่ไม่มีความสามารถในการทำสิ่งต่างๆ

หมอหลวงที่เห็นสีหน้าที่ไม่ดีของพระองค์ ก็รีบยกยาออกไป

ไท่ซ่างหวงกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดัน “ยังไม่รีบยกยามาอีก？ไม่ได้ยินที่พระชายาฉู่บอกให้ต้องกินยาหรือไง？”

ทุกคนถึงกับอึ้ง ทุกสายตาจับจ้องไปที่หยวนชิงหลิง

โดยเฉพาะฉู่หมิงชุ่ย ที่ใบหน้าเปลี่ยนไป นางไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเมื่อครู่

หยวนชิงหลิงได้แต่ก้มหน้า ที่จริงนางเองก็ไม่อยากจะยุ่งเท่าไหร่ แต่ทว่า หากไท่ซ่างหวงไม่ยอมกินยา แล้วอาการดีขึ้น สิ่งนี่ก็ทำให้ผู้คนสงสัยแน่

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนก็รู้สึกยินดีมีความสุข “ยังไม่รีบยกยามาอีก？”

ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงช่วงเวลานี้ ฮ่องเต้หมิงหยวนเองก็แลตามองดูบ้างเสียที แถมเขายังมีความชื่นชมในตัวนางอยู่ไม่น้อย

ไท่ซ่างหวงฮึบหนึ่งก็กินยาไปจนหมด เห็นได้ชัดเจนว่าพระองค์ไม่ชอบรสขมจริงๆ พอกินยาเสร็จ ใบหน้าบูดเบี้ยว ไทเฮารับนำผลไม้แช่อิ่มส่งให้พระองค์จึงรู้สึกดีขึ้นจากการกินยา

นัยน์ตาที่ซับซ้อนของหยู่เหวินเห้าแลมองหยวนชิงหลิงคราหนึ่ง ในสถานการณ์เช่นนี้ ไม่ได้ทำให้เขาสบายใจได้เลย เพียงแต่ทำให้จิตใจเขาระส่ำระสายเสียมากกว่า ไม่คาดว่าเสด็จปู่จะฟังคำนาง หรือกระไม่ แผนร้ายของนางจะสำเร็จแล้วอย่างนั้นรึ?

ฮองเฮาแม้ว่าพระนางจะทรงยิ้ม แต่ในรอยยิ้มนั้นเปี่ยมไปด้วยความกังวล ดูเหมือนว่า การที่ฉู่หมิงชุ่ยพูดมาก็น่าคิดอยู่

ฮ่องเต้หมิงหยวนไม่ได้ปฏิบัติพระราชกิจ และมาที่นี่เพื่อดูแลพระองค์โดยเฉพาะ แม้ว่าอาการของไท่ซ่างหวงจดดีขึ้นมากแล้ว แต่เขาก็ไม่วางใจอยู่ดี อย่างไรก็ตาม เมื่อคืนหมอหลวงเองบอกว่าไท่ซ่างหวงจะมีชีวิตอยู่ต่ออีกไม่นาน

แต่ตอนนี้ไท่ซ่างหวงเองที่ไม่ยินยอมให้พวกเขามาดูแล มีรับสั่งให้ฮ่องเต้หมิงหยวนและอ๋องชินลุ่ยเสร็จกลับไป

ก่อนที่ฮ่องเต้หยานหมิงจะเดินออกไป พูดกับหยวนชิงหลิง “ตอนนี้ถือว่ามีคนเยอะ เจ้าใช้โอกาสนี้ไปนอนก่อนเถอะ”

“เพคะ！” หยวนชิงหลิงทำความเคารพพร้อมกับก้มหัวลงต่ำ

นางออกจากตำหนักด้านใน เพื่อจะงีบนอนครู่หนึ่ง ฉางกงกงมาบอกกับนางว่าเราจัดที่พักให้กับเจ้าแล้วไปพักที่ ตำหนักอุ่นตะวันตก และให้สาวรับใช้นำเสื้อผ้ามาให้นางเปลี่ยน รวมถึงยาภายนอกที่บรรเทาอาการปวด และเตรียมน้ำอุ่นให้กับนาง

หยวนชิงหลิงรู้สึกแปลกใจอยู่ไม่น้อย

ฉางกงกงกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “เป็นพระประสงค์ของไท่ซ่างหวง เดี๋ยวแม่นมสี่จะนำยามาให้ แม่นมสี่ดูแลไท่ซ่างหวงมาหลายปีและซื่อสัตย์ต่อ นางไม่ปากมาก พระชายาวางพระทัยเถอะ”

แม้ว่าท่าทางของฉางกงกงดูธรรมดาๆ แต่หยวนชิงหลิงกลับมีความรู้สึกซาบซึ้งมาก

เมื่อถึงตำหนักอุ่นตะวันตกแล้ว เวลาผ่านไปไม่นาน สาวรับใช้ในวังก็ยกน้ำอุ่นเข้ามา ผู้ที่ตามมาด้วยเป็นแม่นมที่มีอายุราวๆห้าสิบปีนางได้สวมใส่เสื้อผ้ายาวสีเทา และเกล้ามวยผม มุมคิ้วและมุมปากมีการหย่อนย้อย มีความสง่าผ่าเผย

“แม่นมสี่！” หยวนชิงหลิงแสดงความเคารพ ตอนนี้คนของไท่ซ่างหวง เหมือนได้เป็นเจ้านายของนาง

“เจ้าออกไปเถอะ！” แม่นมสี่สั่งให้สาวรับใช้ออกไป

“เจ้าค่ะ” ทำความเคารพพร้อมกับก้มหัวลงต่ำ

แม่นมสี่ไม่ได้พูดอะไรมาก เพียงบอกให้หยวนชิงหลิงด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร“ข้าน้อยช่วยพระนางเปลี่ยนเสื้อผ้า”

นางพลางเอ่ย ละหยิบยาขวดหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ และวางลงเตียงไม้แกะจีนโบราณในสมัยนั้น(แบบยกซุ้ม)

คนป่วยไม่ได้มีท่าทางวาจาอะไร หยวนชิงหลิงให้นางถอดเสื้อจนเสร็จเรียบร้อย แล้วขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนเตียง

นางได้ยินเสียงการถอนหายใจของแม่นมสี่อย่างเป็นกังวล

มีเสียงจากการใช้กรรไกร แม่นมสี่กําลังตัดผ้าที่พันแผลนางออก แผลของร่างบางมันทั้งร้อนทั้งแสบไปหมดร่างบางร้องโอดครวญออกมาด้วยความเจ็บปวดมหาศาล นางกำมือแน่นอย่างทนไม่ได้

“พระชายาหากทนความเจ็บปวดไม่ไหว ให้กัดผ้าไว้นะเพคะ ”เสียงของแม่นมสี่ปะปนไปด้วยความเวทนาอย่างเศร้าสลด