บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 240

หยวนชิงหลิงออกมาจากตำหนักหลัก ก็สั่งให้คนยกเก้าอี้มาหนึ่งตัว นั่งลงตรงหน้าของสนมซู

นางจ้องมองสนมซูสักพักใหญ่ๆ สนมซูเอาแต่ก้มหน้า สุดท้ายถูกหยวนชิงหลิงจ้องจนขนลุก นางจึงได้กล่าวอย่างเรียบเฉย “พระชายา มีอะไรก็พูดมาเถอะ”

หยวนชิงหลิง “ได้ยินท่านหญิงเต๋อเฟยพูดว่า เจ้ารู้สึกว่าตัวเองสวยมาก?”

สนมซูมองนางไปแวบหนึ่ง จงใจท้าทาย “ข้ารู้สึกว่าสวยกว่าพระชายา”

“รู้หรือไม่ว่าทำไมเสด็จพ่อถึงไม่โปรดปรานเจ้า?” หยวนชิงหลิงถาม

สนมซูหัวเราะอย่างเย็นชา “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพระชายา พระชายาก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะถามคำถามเช่นนี้ พระชายาไปวิ่งเต้นเรื่องของท่านอ๋องจะดีกว่า ขืนใจสนมในวัง ต่อให้ไปวิ่งเต้นก็คงจะไร้ประโยชน์”

“เจ้ามองเสด็จพ่อเป็นคนเลอะเลือนเพียงนี้เลยเหรอ? ใครจริงใครหลอก แม้แต่ข้ายังสามารถแยกแยะออก เสด็จพ่อจะไม่รู้เลยเหรอ?” หยวนชิงหลิงยิ้มเล็กน้อย พยายามควบคุมกรงเล็บของตัวเองไว้ ยังดีที่ไม่ตบมันลงไป

“หากพระชายามั่นใจขนาดนั้น ก็ไม่ควรจะมาที่นี่ เพียงแค่รออย่างสบายใจก็พอ”

“ข้ามาที่นี่ เพราะไม่สามารถปล่อยให้ไอ้แก่ห้าต้องอยู่ในคุกมืด” หยวนชิงหลิงยิ้มอีกครั้ง ยื่นหน้าไปมองนาง “ในเวลาเดียวกัน ก็จะตัดหนทางรอดของเจ้า”

สนมซูสะดุ้ง “หมายความว่ายังไง?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเบาๆ “อันที่จริงข้าก็ไม่อยากจะทำเช่นนี้ แต่ก็จนปัญญา”

นางยื่นมือไปดึงปิ่นปักผมของสนมซู แล้วปักมันลงไปที่แขนของตัวเอง เลือดก็ไหลทันที

สนมซูมองนางด้วยความตกใจ “เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ?”

แม่นมสี่เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว “พระชายา ทำไมท่านถึงทำเช่นนี้?”

หยวนชิงหลิงลุกขึ้น กล่าวอย่างเซไปเซมา “สั่งคนไปรายงานเสด็จพ่อ บอกว่าสนมซูใช้คำพูดดูถูกข้าก่อน แล้วก็ใช้ปิ่นปักผมทำร้ายข้า”

สนมซูตกใจจนลุกขึ้นมา “เจ้า........เจ้าใส่ร้ายข้า? ข้าไม่ได้ดูถูกเจ้า และไม่ได้ทำร้ายเจ้า”

หยวนชิงหลิงหัวเราะอย่างเย็นชา “ไอ้แก่ห้าก็ไม่ได้ขืนใจเจ้า และก็ไม่ได้ฆ่าคน เจ้าคิดว่าองค์ชายแปดจะไม่ฟื้นแล้วเหรอ? เขาเห็นกับตาว่าเจ้ากับอู๋ซูฮั่วอยู่ด้วยกัน จะยอมรับผิดหรือรอถูกชี้ตัว เจ้าก็พิจารณาเอาเอง”

นางพูดจบ ก็ล้มลงไปในอ้อมแขนของแม่นมสี่ แล้วขยิบตาให้แม่นมสี่หนึ่งที “พาฆ่าไปตำหนักของไท่ซ่างหวง”

แม่นมสี่ยิ้มแล้ว อันที่จริงพระชายาไม่อยากที่จะไปทำให้ไท่ซ่างหวงตกใจ

แต่นางสงสารท่านอ๋อง โบยสามสิบทีเพิ่มอีกสามสิบที หกสิบทีเต็มๆ แต่ละทีที่โบยลงไป เหมือนถูกโบยไปที่หัวใจของนาง

เต๋อเฟยงงไก่ตาแตก แบบนี้ก็ได้ด้วยเหรอ?

หยวนชิงหลิงบอกกับเต๋อเฟย “ไม่จำเป็นต้องไปรายงานฮ่องเต้ ยังไงก็มีคนไปรายงานฮ่องเต้อยู่แล้ว”

เต๋อเฟยเห็นด้วย สั่งคนพยุ่งหยวนชิงหลิงออกไป

กองทหารรักษาพระองค์ที่อยู่ด้านนอกประตูเห็นแขนของหยวนชิงหลิงเลือดไหล ท่าทางเหมือนจะเป็นลม อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความตกใจ “พระชายา นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

แม่นมสี่กล่าวอย่างเย็นชา “สนมซูบ้าไปแล้ว กล้าด่าพระชายา ยังใช้ปิ่นปักผมทำร้ายพระชายาอีก”

หยวนชิงหลิงที่ถูกพยุงไหล่ ถูกส่งตัวไปที่ตำหนักของไท่ซ่างหวง

ฉางกงกงเห็นหยวนชิงหลิงที่บาดเจ็บถูกส่งมาที่นี่ ก็ร้องห่มร้องไห้ อดไม่ได้ที่จะถามอย่างตกใจ “นี่มันเรื่องอะไรกัน? โอ้สวรรค์ เลือดไหลเยอะขนาดนี้? ยังไม่รีบตามหมอหลวงอีก? แต่ละคนมัวยืนบื้ออะไรกัน?”

ไท่ซ่างหวงมองด้วยสายตาที่เรียบเฉย “พอแล้ว ตื่นเต้นขนาดนั้นทำไม? ตัวนางก็คือหมอ บาดเจ็บแค่นั้นไม่ตายหรอก ให้นางนั่งลง ให้แม่นมสี่ทำแผลให้นางก็พอแล้ว”

ไท่ซ่างหวงสั่งการอีกครั้ง ไป ไปทูลฮ่องเต้ บอกว่าพระชายาร้องไห้จะเป็นจะตาย ต้องการพบท่านอ๋อง ถึงขึ้นมีผลกระทบต่อครรภ์ ไปตามหมอหลวงเฉามายืนอยู่ตรงนี้ หากฮ่องเต้สั่งคนมาถาม ถามอะไรเจ้าก็พูดไปอย่างนั้นก็พอ

สุดท้าย ก็ยังเป็นไท่ซ่างหวงที่เข้าใจนางที่สุด

หยวนชิงหลิงยิ้มอย่างเขินอาย โดยไม่สามารถที่จะแกล้งร้องห่มร้องไห้จะเป็นจะตายได้อีก