บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 241

ที่ตำหนักชิงหัวจะไม่มีหยวนชิงหลิงไม่ได้ ดังนั้น หยู่เหวินเห้าก็ถูกโบยเสร็จอย่างรวดเร็วแล้วถูกพยุงออกมา

หากแค่สามสิบที ยังพอทนไหว

ถึงอย่างไร ก็ถูกโบยเสร็จในเวลาอันรวดเร็ว ผ่านความเจ็บแล้ว ทนทรมานไม่กี่วันก็หาย

ตอนนี้คือเพิ่งถูกโบยสามสิบทีไปไม่นาน ก็ถูกโบยเพิ่มอีกสิบที มันเหมือนโรยเกลือบนแผลสดจริงๆเลย

ตอนที่สวีอีพยุงตัวเขานั้น ร่างทั้งร่างของเขาก็ได้พิงอยู่บนตัวของสวีอี เขาถอนหายใจอย่างหนัก “สวีอี การถูกโบยนั้นเจ็บมากจริงๆ พระชายาของเจ้าก่อนหน้านั้นก็เคยถูกโบยสามสิบที ช่างโหดร้ายและไร้มนุษยธรรมจริงๆ”

สวีอีพยุงเขาเดินไปข้างหน้า หายใจหอบ “ใช่ โหดร้ายและร้ายมนุษยธรรม ไม่รู้ว่าไอ้สารเลวคนไหนเป็นคนโบยพระชายา” หยู่เหวินเห้ากระแอมไปสองที “รอให้ข้าหายดีก่อน เจ้าตายแน่”

สวีอีกล่าว “ข้าน้อยหมายถึงทหารที่เป็นคนโบย”

หยู่เหวินเห้าเห็นด้วย “เจ้าไปหาตัวเขาออกมา ข้าจะลงโทษเขาอย่างหนัก”

สวีอีตอบด้วยเสียงอ้อไปหนึ่งคำ จากนั้นก็กล่าว “ถึงยังไง ก็โทษพวกเขาไม่ได้ ตอนนั้นท่านอ๋องเป็นคนสั่ง บอกว่าให้ตีให้ตาย ท่านอ๋อง ตอนนี้ท่านรู้สึกเจ็บใช่มั้ย? แต่พระชายาครั้งนั้นถูกโบยเสร็จก็เข้าวังเลย นางไม่มีคนพยุงด้วย นางผ่านมันไปได้ยังไง?”

หัวใจของหยู่เหวินเห้าเกือบแหลกสลาย “เจ้ารีบหุบปากเลย พูดจนข้ารู้สึกเหมือนถูกหมากัดที่หัวใจเลย”

สวีอีกลับรู้สึกว่า ถูกโบยด้วยไม้หน้าสาม ก็ไม่เท่าไหร่นะ? พวกเขาเคยผ่านสนามรบมาแล้ว ยังจะกลัวถูกโบยด้วยไม้หน้าสามอีกเหรอ? ดาบ ปืน กระบี่ และง้าว มีอย่างไหนที่ไม่น่ากลัวกว่าไม้หน้าสาม?

เมื่อกลับมาถึงตำหนักฉินคุน หยวนชิงหลิงเห็นเขาเดินยังต้องให้คนพยุง เจ็บจนหน้าซีดขาวไปหมดแล้ว ก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่ น้ำตาไหลลงมาสองหยด นางก็เดินไปข้างหน้า ถามอย่างสงสาร “เจ็บมั้ย?”

หยู่เหวินเห้ากอดนางเอาไว้ ถอนหายใจแล้วกล่าว “ยัยแก่หยวน ขอโทษด้วย!”

หัวใจของหยวนชิงหลิงจมดิ่งลงไป ก็ผลักเขาออกทันที “ขอโทษ? โอ้สวรรค์ ท่านขืนใจสนมซูจริงๆเหรอ?”

หยู่เหวินเห้าถูกนางผลัก เกือบจะล้ม ยังดีอาศัยสวีอีทรงตัวเอาไว้ได้ อดไม่ได้ที่จะถลึงตาใส่นาง ใครขืนใจนาง? “เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร? มันจะเป็นไปได้ยังไง?”

“แล้วท่านทำไมต้องพูดขอโทษ?” หยวนชิงหลิงจ้องมองเขา

สวีอีตอบอย่างรวดเร็ว “ท่านอ๋องรู้สึกเจ็บมากที่ถูกโบย เหมือนหมากัด คิดถึงเมื่อก่อนตอนที่สั่งให้คนโบยพระชายา สามสิบที ก็เท่ากับเหมือนหมากัดไปสามสิบที ช่างน่าสังเวชนัก”

หยู่เหวินเห้ากล่าวอย่างเรียบเฉย “เจ้าไม่พูดก็ไม่มีใครว่าเจ้าเป็นใบ้”

สวีอีพยุงเขา มองไปโดยรอบ “แล้วท่านจะเอายังไง? จะนั่งหรือจะนอนคว่ำ”

“นอนคว่ำ” สำหรับคนที่เคยผ่านมา หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างมีประสบการณ์

สวีอีพยักหน้า พยุงเขาไปนอนคว่ำตรงเก้าอี้ยาวมีที่พิง

ฉางกงกงถือยาแก้ช้ำมา กล่าว “นี่เป็นยาที่ไท่ซ่างหวงสั่งให้ข้าเอามา ช่วยการไหลเวียนของเลือด หลังจากทาแล้ว สองวันให้หลัง รับรองว่าสามารถวิ่งได้เลย”

หยวนชิงหลิงยื่นมือไปรับยา หยู่เหวินเห้าจึงเห็นแขนของนางถูกผ้าพันเอาไว้ พยายามยกหัวถามอย่างตกใจ “มือเจ้าเป็นอะไร?”

หยวนชิงหลิงตอบลอยๆ “ไม่มีอะไร ไม่ระวังแล้วสะกิดโดน”

หยู่เหวินเห้าค่อยๆที่จะยันตัวขึ้นนั่ง แต่ก็ทำไม่ได้ กระทั่งคุกเข่ายังไม่สามารถจะงอขาได้ เขาทำได้เพียงนอนตะแคงเอามือยันหัวเอาไว้ จากนั้นก็ยื่นมือไปดึงตัวหยวนชิงหลิงเข้ามาข้างกาย แววตาเต็มไปด้วยความร้อนรน “ทำไมถึงได้ไม่ระวังแบบนี้? เจ็บมั้ย?”

หยวนชิงหลิงมองหน้าเขาอย่างอ่อนโยน สงสารที่เขาถูกลงโทษ “ไม่เจ็บเท่าถูกโบยหรอก ท่านนอนคว่ำดีๆ ข้าจะทายาให้”

หยู่เหวินเห้ายกหัวขึ้น “พวกเจ้าออกไปให้หมด”

หยวนชิงหลิงกล่าว “สวีอีอยู่ก่อน เจ้าช่วยท่านอ๋องถอดเสื้อหน่อย แรงข้าไม่พอ”

หยู่เหวินเห้าทำหน้าบึ้ง เขาไม่อยากให้สวีอีช่วยถอด

แต่เขานั้นก็ไม่สามารถที่จะถอดด้วยตัวเอง ทำได้เพียงนอนคว่ำ รอให้ทุกคนออกไปแล้ว สวีอีก็มาช่วยเขาถอดเสื้อผ้า

หยวนชิงหลิงเห็นเลือดเนื้อเป็นแผ่น ในใจนั้นเจ็บปวดมาก ก็กลั้นน้ำตาไม่หยุด พลางทายาพลางร้องไห้

หยู่เหวินเห้าได้ยินนางร้องไห้ ในใจก็ทรมาน ก็อดไม่ได้ที่อยากจะร้องไห้ตาม กล่าวเสียงแหบ “วันนี้ข้ารับโทษนี้ ถึงได้รู้ว่าตอนนั้นเจ้าต้องเจ็บแค่ไหน ข้าเสียใจ ขอโทษด้วย”