บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 247

อ๋องฉีที่หน้าดำคร่ำเครียดแต่ก็มองฮูหยินใหญ่ตระกูลหยวนอย่างหลังเย็นวาบ ในมือฮูหยินใหญ่ถือไม้เท้าหัวเสือ โดยมีกองทหารหญิงอยู่ด้านหลัง ทุกคนล้วนถือหอกไว้ในมือ นี่คืออาวุธของตระกูลหยวน มันคือหอก ที่ใช้สู้รบสนามรบ

“ฮูหยินใหญ่ ท่านหมายความว่าอย่างไร? พาคนมาข่มขู่ข้าและมายุ่งเรื่องภายในครอบครัวของข้าเหรอ?” อ๋องฉีละอายใจ แต่ว่า จะเสียหน้าไม่ได้

ฮูหยินใหญ่พูดเพียงแค่ประโยคเดียว “ก็เห็นอยู่ว่ามาข่มขู่และมายุ่ง ไม่อย่างนั้นจะเอาอาวุธมาทำไม? อ๋องฉียังต้องถามอีกเหรอ?”

อ๋องฉีถลึงตาตกใจจนพูดไม่ออก

หากพูดถึงเรื่องวางอำนาจ ไม่ใช่สิ่งที่เขาถนัด กับผู้หญิงที่เคยผ่านสนามรบมาแล้ว เขาก็ไม่กล้าที่จะเบ่ง

“พวกเจ้า........พวกเจ้าอย่าให้มันเกินไปนะ ทำไมต้องเข้าข้างหยวนหย่งอี้? นางไม่เคยเห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลย ข้าแค่ให้นางเรียนรู้เรื่องกฎระเบียบ ไม่ได้จงใจทำให้นางลำบากสักหน่อย” คำพูดของอ๋องฉี เห็นได้ชัดว่าขาดพลัง

มันทำให้ฉู่หมิงชุ่ยนั้นดูแย่

ถ้าพูดถึงฐานะแล้ว อ๋องฉีสามารถกดคนของตระกูลหยวนอยู่แล้ว

ต่อให้ตระกูลหยวนจะใจกล้ามาแค่ไหน ก็ไม่ได้กล้าที่จะมาทำร้ายอ๋องในจวนของอ๋องฉี คนตระกูลหยวนดูแล้วเหมือนปูดุร้าย อันที่จริงพวกเขานั้นเคารพกฎระเบียบมาก

เขากลับขี้ขลาดขึ้นมาจริงๆ

ฉู่หมิงชุ่ยเดินไปข้างหน้าอย่างเรียบเฉย ความโกลาหลเมื่อกี้ ทำให้ผมของนางยุ่งเหยิง แขนเสื้อถูกกระชากจนเป็นรอย แม้จะเป็นเช่นนั้นก็ยังคงรักษามาดของพระชายาเอาไว้ แต่ก็ยังดูสังเวชอยู่ดี

“ฮูหยินใหญ่ ให้ชายารองหยวนเรียนรู้กฎระเบียบ เป็นความหมายของข้า ท่านมีปัญหาอะไรก็มาหาข้า ไม่เกี่ยวกับท่านอ๋อง อย่ามาทำให้ท่านอ๋องลำบากใจ”

ฮูหยินหยวนแม่ของหยวนหย่งอี้ก็กล่าวอย่างเรียบเฉย “พูดจาต่อจากคำพูดของพระชายาต้องระมัดระวังให้ดี หากไม่ระวัง ก็อาจจะได้รับโทษที่ทำให้ท่านอ๋องลำบากใจ ตระกูลหยวนนั้นคงรับไม่ไหว พระชายาฉี ตระกูลหยวนของเรารับไม่ไหวหรอก แต่ว่า ก็ไม่มีทางที่จะให้ลูกสาวของตระกูล ต้องถูกคนอื่นรังแกอยู่ข้างนอก”

อ๋องฉีขมวดคิ้วถาม “ใครรังแกนางเหรอ? ก็บอกว่าสอนกฎระเบียบ ก็เพราะหวังดีต่อนาง ”

“ไม่รบกวนอ๋องฉีและพระชายา คนของตระกูลหยวน เราสอนเองได้ ช่วยส่งมอบเสี่ยวอี้ออกมา พวกเราจะพานางกลับตระกูลหยวน ฮูหยินใหญ่กล่าว”

อ๋องฉีได้ยินว่าจะพาหยวนหย่งอี้กลับไป ก็ดีใจอย่างมาก รีบสั่งให้คนพาหยวนหย่งอี้ออกมา

หยวนหย่งอี้ไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็แค่เมื่อกี้ตอนที่ต่อสู้กับทหารนั้นน่าสังเวชหน่อย เป็นเพราะนางไม่ทันระวังเลยถูกจับตัวเอาไว้ ช่างซวยจริงๆ

เห็นคนตั้งมากมายมาออกหน้าแทนนาง นางละอายใจมาก เพราะทหารเหล่านี้ของจวนอ๋องฉี นางไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนพวกเขา

“ไปช่วยคุณหนูเก็บของ พวกเราไป!” ฮูหยินใหญ่ออกคำสั่ง

หยวนหย่งอี้ส่ายหัว “ไม่ ท่านย่า ข้าไม่ไป”

เรื่องนี้ยังไม่ได้พูดกันให้ชัดเจน นางยังไปไม่ได้

“ไม่ไป?” ฮูหยินใหญ่ขมวดคิ้ว “ข้าได้ยินว่าเจ้าใช้สองกระบวนท่าก็ทำอ๋องฉีกองอยู่ตรงพื้น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่วีรบุรุษที่เก่งกล้าอย่างที่โสวฝู่ฉู่พูด”

หลานเขยคนนี้ ตอนนี้นางไม่พอใจอย่างมาก จะไปคิดบัญชีกับโสวฝู่ฉู่

วรยุทธ์ไม่สูงไม่เป็นไร แต่ต้องเป็นคนที่มีความเก่งความสามารถ เหมือนอย่างเช่นพระชายาฉู่ นางไม่รู้เรื่องวรยุทธ์ แต่ว่านางจิตใจดีมีเมตตารู้ทักษะการแพทย์ ก็สมควรแก่การเคารพนับถือ

อ๋องฉีสองสามีภรรยา ไม่มีความสามารถ ไม่มีคุณธรรม ไม่ใจกว้าง ไม่มีทั้งสามอย่างอย่างที่คนอื่นยกย่องเลย

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อ๋องฉีนั้นรังแกคนเกินไป เรื่องในเรือนของผู้หญิงเขาเข้ามาแทรกและช่วยพระชายาฉี คนผู้นี้ช่างงี่เง่าน่าเบื่อไม่รู้เรื่อง ทำให้คนอื่นไม่รู้จะพูดยังไง