บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 255

หลังจากถามแม่นมสี่แล้ว หยู่เหวินเห้าก็กลับไปดึงแขนหยวนชิงหลิงออกไปเดินเล่นด้วยกันในสวน

เห็นได้ชัดว่าหยวนชิงหลิงยังคงอารมณ์ไม่ดี หยู่เหวินเห้าจูงมือนางเดิน นางกลับมีท่าทีเหมือนไม่ค่อยอยากเดินเท่าไหร่

“เหนื่อยมากรึ?” หยู่เหวินเห้าช่วยประคองนางไปนั่งในศาลา ลมค่อนข้างแรง เขาถอดเสื้อคลุมออกมาคลุมไหล่นางพลางกอดเอาไว้แน่น “อยากกลับไปพักหรือไม่?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า ดึงเขาให้นั่งลง จากนั้นจึงนำกล่องยาออกมาจากแขนเสื้อ กล่องยาขยายขนาดใหญ่ขึ้นทันที นางเปิดมันแล้วผลักไปให้หยู่เหวินเห้า "เจ้าดูนี่สิ"

หยู่เหวินเห้าโน้มตัวเข้ามามองดู “ดูอะไรรึ?”

เรื่องเหล่านี้ เขาเองก็แทบจะไม่รู้อะไรเลย แม้แต่ตัวอักษรที่อยู่บนกล่องยา เขาก็ยังอ่านได้เข้าใจน้อยมาก มันดูหงิก ๆ งอ ๆ เหมือนลำไส้ไก่สิ้นดี

หยวนชิงหลิงหยิบยาออกมาทีละกล่อง ๆ ยิ่งหยิบออกมาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ นางจำแนกยาออกเป็นหลายชนิด จนสุดท้าย ตาของนางก็ไปจับจ้องอยู่ที่กล่องแว่น เมื่อหยิบกล่องแว่นขึ้นมา ก็พบว่ามีชั้นบรรจุข้าวของต่าง ๆ อยู่อีกชั้น แต่บรรดาของที่อยู่ในชั้นนี้กลับถูกล็อกอยู่

หยู่เหวินเห้าตกตะลึงจนตาค้างไปแล้ว

“เจ้า.... กล่องใบนี้ของเจ้าก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไร แต่เหตุใดจึงสามารถใส่ของไว้ได้มากมายถึงเพียงนี้ล่ะ?”

เมื่อหยวนชิงหลิงถูกเขาพูดเตือนสติ ถึงค่อยมองไปที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยยา ด้วยความประหลาดใจ ยาในกล่องนี้ถึงกับมีจำนวนมากจนวางได้เต็มโต๊ะเลยทีเดียว

นางก้มมองในกล่องยาของตัวเองอีกครั้ง พบว่ายังหยิบยาออกมาได้ไม่ถึงครึ่งกล่องเลยด้วยซ้ำ

นางทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ปากก็บ่นพึมพำไปว่า "นี่มันบ้าไปแล้ว บ้าไปแล้วจริงๆ!"

หยู่เหวินเห้ายื่นมือออกไปช่วยนางหยิบยาออกมา ยิ่งหยิบออกมาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ สุดท้าย ยังมีชั้นที่ใส่ของต่างๆ อยู่ข้างใต้อีกชั้นหนึ่งด้วย " ทำไมถึงได้มีมีดด้วยล่ะ ? แล้วนี่อะไรกัน ? แหนบ ? คีม ?"

หยวนชิงหลิงโน้มตัวลงมองดู จู่ ๆ ก็มีอาการหัวเราะไม่ได้ ร้องไห้ไม่ออกขึ้นมาโดยพลัน นี่ยังมีแม้กระทั่งเครื่องมือผ่าตัดเลยด้วย!

ที่ข้างใต้กล่องมีของบางอย่าง ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร ถูกปิดผนึกด้วยชั้นฟิล์มสีขาว นางไม่มีความกล้าจะไปฉีกฟิล์มสีขาวนั่นออกมาดู

หยู่เหวินเห้ามองนางด้วยสายตาตกตะลึง “เจ้าหยวน ดูท่าว่าเจ้าสมควรจะต้องตรวจสอบที่มาของกล่องยาใบนี้ ว่ามันมาจากไหนอย่างจริงจังได้แล้วนะ”

หยวนชิงหลิงพูดด้วยท่าทางน่าสงสารว่า “ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน”

หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้วมุ่น หันไปมองนาง “เจ้าคงไม่ได้ไปพบเข้ากับเทพเซียนผู้ยิ่งใหญ่หรืออะไรเทือก ๆ นั้นเข้าหรอกนะ? พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปพบท่านเจ้าอาวาสวัดฮู่กว๋อ”

“อย่าเลย อ๋องจี้อยู่ที่วัดฮู่กว๋อ ของสิ่งนี้...ไม่ได้มีที่ไปที่มาที่ลึกลับอะไรหรอก” หยวนชิงหลิงพูดอย่างคลุมเครือ

หยู่เหวินเห้าพูดบ้างว่า "นี่ยังไม่นับว่ามีที่มาลึกลับอีกหรือ? ว่ากันโดยปกติแล้ว กล่องของเจ้ามันสามารถใส่ของได้มากมายถึงเพียงนี้เชียว?"

หยวนชิงหลิงกัดฟันพูดออกไปว่า: “แน่นอนว่าย่อมเป็นไปได้อยู่แล้ว เจ้าดูสิ มันไม่ใช่ว่าใส่เข้าไปได้หมดหรอกรึ บางครั้งดวงตาก็หลอกเราได้มากที่สุดนะ มันมักจะทำให้สมองของเราเกิดความสับสนได้ง่าย ไม่! ไม่! เป็นสมองของคนเราต่างหากที่ผิดพลาด เพราะสมองส่งข้อมูลผิด ทำให้เราเชื่อว่าสิ่งที่ดวงตาเรามองเห็นนั้นไม่ใช่ของจริง.....”

นางมองดูเขาอย่างจนใจ เอาเถอะ ถึงอย่างไรสุดท้ายนางก็ปิดเขาไม่ได้อยู่แล้ว

หยู่เหวินเห้า จ้องมองเข้าไปในดวงตาที่คอยหลบเลี่ยงของนาง "เจ้ามีเรื่องอะไรที่ปิดบังข้าอยู่ใช่หรือไม่? แท้ที่จริงแล้วเจ้ารู้ที่มาของกล่องนี้ แล้วมันก็ไม่ใช่เป็นเพราะเหตุผลบ้าบอ ฟังไม่รู้ความที่เจ้าพูดมาตั้งแต่แรกนั่นด้วยใช่หรือไม่?"

หยวนชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่ว่า: “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้ สิ่งนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตความเข้าใจของข้า แล้วข้าก็ไม่เคยได้เรียนเรื่องอะไรแบบนี้มาก่อนจริงๆ”

นางไม่รู้ว่าอะไรกันแน่ที่ควบคุมกล่องยาใบนี้ ในยุคนี้ที่ไม่มีกระทั่งคอมพิวเตอร์ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซูเปอร์คอมพิวเตอร์ ยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ใหญ่

นางยิ้มอย่างขมขื่น กล่องยาไม่สามารถเปลี่ยนขนาดเป็นใหญ่บ้าง เล็กบ้างเหมือนอย่างยอดมนุษย์ Ant-Man อีกต่อไปแล้ว มันยังถึงขั้นมีสติสัมปชัญญะเป็นของตัวเอง สามารถเติมยาเข้ามาได้ด้วยตัวเอง ที่สำคัญที่สุดคือ กล่องยาใบนี้มีจิตสำนึกที่เชื่อมต่อกับใครกันแน่? หรือมันเชื่อมต่อกับสมองของใครอยู่กันแน่?

ในฐานะที่นางเป็นผู้ที่ศึกษา ในเรื่องพัฒนาการทางสมองมาอย่างยาวนาน นางจึงงงงันกับสิ่งนี้ไม่หาย

หยู่เหวินเห้าตัดสินใจในที่สุดว่า "ไม่ได้ พรุ่งนี้ข้าจะไปวัดฮู่กว๋อ"

หยวนชิงหลิงหันไปมองเขา คนที่แต่ไหนแต่ไรมา ก็มีความเชื่อมั่นหนักแน่นอย่างเขา กลับรู้สึกประหวั่นพรั่นพรึง จนต้องไปอธิษฐานขอพรกับพระกับเจ้า กับสิ่งศักดิ์สิทธิ์เลยเชียวรึ?

ทั้งสองคนช่วยกันบรรจุของกลับเข้าไปใหม่อย่างช้า ๆ และเจ้ากล่องยาใบเล็ก ๆ นั่น ก็กลืนทุกอย่างลงไปในท้องของมันเรื่อย ๆ ซึ่งทำให้ใครก็ตามที่ได้เห็น ต่างก็ต้องรู้สึกเหลือเชื่อ