บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 256

หยวนชิงหลิงนั่งซบอยู่ที่บ่าของเขา ร่างกายโคลงเคลงตามแรงกระแทกของรถม้า “ได้ !”

“หลังจากที่ข้าทำคดีนี้เสร็จ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากเมืองหลวงทันที ตำแหน่งเจ้ากรมปกครองนี้ก็จะไม่ทำอีกต่อไป ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าเจ้าอีกแล้ว” หยู่เหวินเห้ากล่าว

“นั่นไม่ได้!” หยวนชิงหลิงเงยหน้ามองเขาอย่างเฉียบขาด “ข้ากับงานของเจ้าไม่มีส่วนไหนที่มันขัดแย้งกัน เจ้าสามารถทำงานของเจ้าต่อไปได้ ข้าก็แค่อยู่บ้านดูแลครรภ์ไป ทุกอย่างให้เป็นไปตามปกติ”

“ไม่ พวกเราควรออกจากเมืองหลวงก่อน รอให้ลูกคลอดออกมาแล้ว หรือไม่ก็รอจนกว่าพระชายาจี้จะตายก่อน ค่อยกลับมา”

เขาไม่อาจยอมเสี่ยงได้ ก่อนหน้านี้นางถูกลอบสังหารจนเกือบตาย ความหวาดกลัวระดับนั้น แค่เขาคิดถึง ก็ยังหวาดกลัวมาจนถึงตอนนี้ ทั้งมือทั้งเท้าของเขาเย็นเฉียบ ทั้งอ่อนแรงปวกเปียก พูดได้ว่าความหวาดกลัวนั้น มันสามารถกลืนกินความกล้าหาญ และความเชื่อมั่นของผู้คนได้จนไม่เหลือเลยจริงๆ

ในวันนั้นทุกอย่างล้วนเงียบสงบ ลมสงบ คลื่นสงบ และแสงอาทิตย์ก็สาดส่องแจ่มใสดี แต่ช่วงเวลาแห่งความสงบนั้น กลับเปลี่ยนแปลงสิ่งต่าง ๆ จนกลับตาลปัตร ไม่เห็นหัวไม่เห็นหางจนคลำทางแทบไม่เจอเลยทีเดียว

แต่เวลานี้ มีคลื่นลูกใหญ่ที่หมุนวนอยู่รอบ ๆ ทุกทิศทุกทางอย่างชัดเจน ทันทีที่มีอะไรเกิดขึ้น จะยังเหลือหนทางให้หนีรอดไปได้อยู่อีกรึ?

เขาจะไม่ยอมเสี่ยง ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจมากถึงเก้าส่วนว่าจะหลบพ้นได้ เขาก็ยังเสี่ยงไม่ได้อยู่ดี

“ไม่ต้องหรอกกระมัง?” แม้ว่าหยวนชิงหลิงจะอยากออกไปเที่ยวเล่นก็จริง แต่มันก็เกินไปที่จะให้เขาต้องออกจากงานเพื่อจะมาดูแลนาง แค่ให้นางอยู่กับบ้าน คอยระวังความปลอดภัยให้มากหน่อย เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

หยู่เหวินเห้ายื่นมือออกไปลูบปลายคิ้วของนาง พูดขึ้นว่า “เมื่อคืนนี้ข้าคิดเรื่องนี้นานมาก แม้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้จะเร่งรีบไปบ้าง แต่มันจะต้องปลอดภัยและแน่นอนที่สุด การออกจากเมืองหลวง คือการไปให้ห่างจากเรื่องวุ่นวาย ห่างจากการต่อสู้แย่งชิง ข้าไม่ทำงานในตำแหน่งเจ้ากรม ก็ย่อมมีคนเก่งกาจมีความสามารถมากมาย ที่เลื่อนขั้นขึ้นมารับตำแหน่งนี้แทน ไม่ใช่อะไรที่ข้าจะละทิ้งไม่ได้ แต่เจ้าต่างหาก คือสิ่งที่ข้าไม่อาจละทิ้งได้...” เขาเห็นริมฝีปากของนางขยับจะพูด จึงยับยั้งไว้ "ข้าไม่รับฟังคำโต้แย้งใด ๆ ทั้งสิ้น"

หยวนชิงหลิงทำได้เพียงต้องเงียบปากไว้ แต่ในใจก็ยังไม่เห็นด้วยกับวิธีการของเขา

“พระชายาจี้เป็นคนเช่นไร เจ้ากับข้าต่างก็รู้กันดี ไม่ว่าสถานการณ์ที่นางเผชิญอยู่จะเป็นอย่างไร นางก็สามารถใช้มันเป็นตัวกำหนดวิธีการ ว่านางจะใช้วิธีไหนในการลงมือกับเจ้าได้หมด ศัตรูอยู่ในที่ลับ แต่พวกเราอยู่ในที่แจ้ง ข้าเองก็คาดเดาไม่ได้เช่นกัน ข้าไม่อยากให้เจ้าต้องคอยกังวลทั้ง ๆ ที่กำลังตั้งครรภ์อย่างนี้ ก็ยังต้องระวังอีกว่าจะมีใครมาฆ่ามาดักทำร้ายหรือไม่ นับเป็นการทรมานร่างกายตัวเองเปล่าๆ ดังนั้น เรื่องนี้จึงไม่ใช่การปรึกษา แต่เป็นการตัดสินใจของข้า เจ้าต้องเชื่อฟังข้า "

หยวนชิงหลิงพูดว่า: "ฟังการวิเคราะห์ของเจ้าแล้ว มองกลับกัน การไปรักษานางดูจะไม่ได้อันตรายมากมายอะไรนัก เพราะอย่างน้อย ในช่วงระหว่างที่ทำการรักษา นางจำต้องเคารพให้เกียรติข้านะ"

สีหน้าหยู่เหวินเห้าดำคล้ำทะมึนลงทันที "อย่าแม้แต่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เชียวนะ พระชายาจี้ถูกพี่ใหญ่ทอดทิ้งไปแล้ว ที่ฉู่หมิงหยางนั่นคิดจะแต่งเข้าไป ก็เพราะเห็นว่าพระชายาจี้ใกล้ตายแล้ว ไม่เช่นนั้น นางมีหรือจะยอมรับตำแหน่งพระชายารอง ? หากเจ้ารักษาโรคให้นาง ก็รังแต่จะทำให้ฉู่หมิงหยางตั้งตนเป็นศัตรูกับเจ้าอีกคน หากรักษาไม่หายก็เสียแรงเปล่า หากรักษาจนหาย พระชายาจี้ก็จะแว้งกัดเจ้าทันที ส่วนฉู่หมิงหยางก็จะไม่ยอมปล่อยเจ้าไปง่าย ๆ แน่ เจ้าเองก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจว่า สิ่งนี้จะต้องเกิดขึ้นแน่นอน ชีวิตของคนเราใช่จะเอามาวางเดิมพันกันเล่น ๆ ได้หรอกนะ โดยเฉพาะชีวิตของตัวเจ้าเอง ถ้าเจ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาจริง ๆ ชีวิตนี้ของข้า ก็เท่ากับว่าจบลงในมือของพวกนางสิ้นแล้ว"

หยวนชิงหลิงได้ยินคำพูดประโยคสุดท้าย ขอบตาของนางก็พลันร้อนผ่าว แทบสะกดกลั้นความรู้สึกอยากร้องไห้ไม่ได้

ความห่วงใยกังวลทั้งหมดของเขา ล้วนมีไว้เพื่อนางคนเดียวทั้งนั้น

การละทิ้งตำแหน่งเจ้ากรมการปกครอง ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับเขา ส่งผลกระทบต่ออนาคตของเขา ซึ่งอนาคตที่ว่านั้นอาจเป็นตำแหน่งที่สูงมาก ๆ อีกด้วย

แต่การยอมละทิ้งไป อาจหมายถึงการต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปโดยสิ้นเชิง

เขายอมละทิ้งสิ่งสำคัญขนาดนี้แล้ว นางยังจะมาทำตัวเป็นคนโลเลไร้เหตุผลอะไรอยู่อีก?

นางเป็นฝ่ายเข้าไปกอดเขา แนบใบหน้าของตัวเองลงชิดกับใบหน้าของเขา รับรู้ถึงลมหายใจของเขาที่เป่ารดอยู่บนใบหน้านาง เขาผินหน้าไปเล็กน้อย กดริมฝีปากเข้าที่แก้มของนาง กอดนางเบา ๆ รั้งเข้ามาในอ้อมแขน จ้องมองนางแน่วนิ่ง "ดังนั้น เชื่อฟังข้าได้หรือไม่?"

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ได้ เจ้าตัดสินใจแล้วก็ดี ไม่ว่าเจ้าจะไปที่ไหน ข้าก็จะตามเจ้าไปทุกที่”

หยู่เหวินเห้าแค่นเสียงเย็นชาขึ้นมาเสียงหนึ่ง แล้วพูดว่า “พอถึงตอนนั้น พวกในวังไม่มีทางเห็นด้วยอย่างแน่นอน ดังนั้น พวกเราก็เตรียมใจไว้หน่อยแล้วกัน เราจะหนีตามกันไปให้รู้เรื่อง!”

หยวนชิงหลิงหัวเราะลั่น "หนีตามกันมันน่าตื่นเต้นขนาดนี้เชียว ?ได้เลย หนีกันเถอะ!"

หยู่เหวินเห้าก็หัวเราะเหมือนกัน ยกมือขึ้นลูบหน้าผากของนาง “ยังจะตื่นเต้นอะไรได้อีกล่ะ? เจ้าในตอนนี้แค่เรื่องตื่นเต้นเพียงเล็กน้อยก็ไม่ได้แล้วนะ”

หยวนชิงหลิงซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเขา แล้วพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ ? เมื่อตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ข้ามักจะฝันว่าตัวข้าอยากจะเป็นวีรสตรี พกกระบี่ออกท่องยุทธภพ หากพานพบความอยุติธรรม จะชักกระบี่ออกมาช่วยเหลือ!”