บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 267

หยู่เหวินเห้าทรุดนั่งลงบนเก้าอี้ กุมหัวครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นด้วยสีหน้างุนงงสับสน จากนั้นจึงยื่นมือออกไปจับมือหยวนชิงหลิงไว้ นางทำท่าจะสะบัดออก เขาจึงพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า : "อยู่นิ่ง ๆ เวลาที่ได้จับมือของเจ้าไว้ มันช่วยให้ข้าสงบจิตใจตัวเองได้มาก เช่นนี้ข้าอาจจะค่อย ๆ จดจำอะไรขึ้นมาได้บ้างก็เป็นได้ "

หยวนชิงหลิงจึงต้องยอมให้เขาจับข้อมือนางไว้

ผ่านไปครู่หนึ่งนางก็ถามว่า “เจ้าจำได้บ้างแล้วหรือไม่?”

หยู่เหวินเห้าพูดอย่างเศร้าโศก: “บางทีมันอาจจะดีกว่านี้ถ้าได้กอดสักครั้ง”

“เจ้า.…” หยวนชิงหลิงโกรธขึ้นมาแล้ว “ช่วยจริงจังกว่านี้หน่อยจะได้หรือไม่?”

ดวงตาของหยู่เหวินเห้าสับสน "ข้าพูดจริงนะ ตอนนี้ในสมองข้าเป็นเหมือนก้อนปุยฝ้ายก้อนหนึ่ง ที่ลอยไปลอยมาหาจุดเริ่มต้นไม่ได้เลย"

“ลองคิดดูอีกครั้ง มือของโสวฝู่ฉู่ เสื้อผ้า หมวก หรืออะไรอย่างอื่น…” หยวนชิงหลิงช่วยย้ำเตือน

“เสื้อผ้า…เสื้อผ้า” หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นทันที “นกกระเรียน ใช่แล้ว มันคือเสื้อผ้า นกกระเรียนมันเคลื่อนไหวได้ ทั้งยังมีเสียงดังกึกๆๆๆออกมาจากปากมันด้วย”

หยวนชิงหลิงเข้าใจแล้ว หันไปพูดกับสวีอีว่า : "ไปหยิบเหล้ามาขวดหนึ่ง แล้วก็เอาไก่เข้ามาด้วยตัวหนึ่ง"

สวีอีหันหลังออกไปทันที จากนั้นไม่นาน เขาก็เอาเหล้าขวดหนึ่งเข้ามาส่งหยวนชิงหลิง นางหันไปพูดกับหยู่เหวินเห้าว่า: "ดื่มในหนึ่งลมหายใจให้ได้ครึ่งขวด ให้เริ่มรู้สึกเมาๆหน่อยก็พอ"

หยู่เหวินเห้าถามว่า “ทำไมต้องดื่มเหล้าด้วยล่ะ?”

“ดื่ม!” หยวนชิงหลิงไม่อธิบายอะไร แค่สั่งอย่างหนักแน่น

หยู่เหวินเห้ารับขวดเหล้าไป เงยหน้าขึ้นและดื่มรวดเดียวครึ่งขวด "ไม่ค่อยเมาเท่าไหร่"

“ดื่มต่อลงไปอีกหน่อย รออีกครู่ ก็ไปนอนลงบนเก้าอี้เอนหลังตัวนั้น” หยวนชิงหลิงสั่ง

หยู่เหวินเห้าเดินตรงไปเอนหลังนอนลงบนเก้าอี้ เวลานั้นเขาก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาเล็กน้อย

สวีอีไปแย่งไก่ตัวหนึ่งที่กำลังจะถูกเชือดมาจากโรงครัว แล้ววิ่งตึงตัง ๆ เข้ามา

หยวนชิงหลิงสั่งให้เขาอุ้มไก่ไว้กับอก แล้วเดินไปหาหยู่เหวินเห้า ไก่ตกใจจนส่งเสียงร้องดังกะต๊าก ๆ ไม่หยุด

หยู่เหวินเห้าเวียนหัวอยู่ครู่หนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเสียงร้องดังสนั่นหวั่นไหวของไก่ตัวนั้น มันทำให้เขาอดหลับตาลงไม่ได้

หยวนชิงหลิงลูบหน้าผากของเขา พูดเบา ๆว่า "ผ่อนคลายร่างกาย ปลดปล่อยความคิดของเจ้าให้เป็นอิสระ"

หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าร่างกายค่อย ๆ จมดิ่ง เริ่มผ่อนคลายลง

“เจ้ากำลังกลับไปเมื่อวานซืนนี้ ที่กรมปกครอง เจ้ากำลังนอนหลับ นอนครึ่งหลับครึ่งตื่น เจ้าง่วงมาก ง่วงมาก ง่วงมาก ง่วงมาก จู่ ๆ ก็มีคนมาเคาะประตู จึงสะดุ้งตื่น เจ้าโกรธเล็กน้อยที่มีคนมารบกวน แต่เจ้าก็ยังลุกไปเปิดประตูให้ ในเวลานั้นเอง เจ้าก็เห็น...."

สองวันก่อน

ในความเลือนรางนั้น หยู่เหวินเห้ามองเห็นโสวฝู่ฉู่กับฉู่หมิงหยาง "เป็นพวกเจ้าเองรึ?"

โสวฝู่ฉู่เดินเข้ามา แสงอาทิตย์ในฤดูหนาวสาดตามเข้ามาจากข้างนอก แสงจ้าจนตาพร่าไปเล็กน้อย เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ดวงตาพร่าเลือนไปชั่วขณะ เมื่อเห็นว่าที่หน้าอกของโสวฝู่ฉู่มีของบางอย่างที่ดูแปลก ๆ เขาจึงเหลือบมองดูให้ชัด ลายนกกระเรียนปักบนเสื้อนั้น มันเคลื่อนไหวได้จริงๆ

ในหัวเขารู้สึกหนัก ๆ เล็กน้อย ขมวดคิ้วมุ่น “โสวฝู่ฉู่ให้เกียรติมาเยี่ยม ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรอย่างนั้นรึ?”

แต่โสวฝู่ฉู่กลับถอยห่างออกไป ฉู่หมิงหยางก็ก้าวขึ้นมาข้างหน้าแล้วจ้องมองเขา "ท่านอ๋อง ยังจำที่ข้าบอกเจ้าไว้ ที่ศาลาริมน้ำวันนั้นได้หรือไม่"

“เจ้ากำลังพูดถึงเรื่องอะไร?” หยู่เหวินเห้านั่งลงบนเก้าอี้ รู้สึกเวียนหัว ทั้งยังมีลางสังหรณ์แปลกๆ ผุดขึ้นในใจไม่หยุด

“ข้าบอกว่า” ฉู่หมิงหยางเดินช้าๆ ไปนั่งลงข้างๆ แล้ววางมือทั้งสองข้างลงบนหัวเข่าของเขา “ข้าบอกว่าข้าอยากแต่งให้เจ้า”