บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 28

บทที่ 28 เขาถูกสงสัย

หยวนชิงหลิงสังเกตจากอุปนิสัยและการแสดงออกของเขา

“จุดประสงค์ของฝ่ายตรงข้ามคือท่าน？เพราะตอนนั้นท่านอยู่หอเหวินชาน？”

หยู่เหวินเห้าไม่ได้ตอบอะไร เขาค่อยๆนั่งลง มองไปที่ฝูเป่าด้วยความสงสารจับใจ ความโกรธพลุ่งพล่านจากก้นบึ้งของหัวใจ

“พวกเขาต้องการใช้วิธีการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว　ทำร้ายเสร็จปู่ และต้องการใส่ร้ายข้าด้วย” หยู่เหวินเห้าหัวเราะด้วยน้ำเสียงเย็นชา

หยวนชิงหลิงไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง มองไปที่เขา “ถึงแม้ว่าจะร้ายไท่ซ่างหวงไม่ได้ พวกเขาก็จะดึงท่านเข้าไปเกี่ยวข้องอยู่ดี เรื่องที่เกิดขึ้นมันแปลกมาก ฝ่าบาทต้องสอบสวนอย่างแน่นอน หากถึงตอนนั้น เกรงว่าท่านอ๋องจะตกที่นั่งลำบาก หากท่านถอยหลัง1หมื่นก้าวแม้ว่าท่านจะไม่ได้ทำ แม้ไท่ซ่างหวงไม่ตำหนิท่านแต่พระองค์ก็จะผิดหวังในตัวท่าน

หยวนชิงหลิง ไม่ได้พูดประโยคสุดท้าย

นั่นคือเหตุผลที่เขาไม่ได้เป็นรัชทายาทอีกต่อไป

หยู่เหวินเห้าเงียบเป็นเวลานาน คิ้วขมวด แววตาเย็นชา

ท่าทางของเขาในตอนนี้น่ากลัวมาก หยวนชิงหลิงไม่กล้าพูดอะไรไม่เข้าหู

แผนการและกลเม็ดเหล่านี้ นางก็ไม่อย่างยุ่งด้วยเท่าไหร่

แต่ว่า เรื่องนี้หากมันเกิดขึ้นสุดท้ายเรื่องราวก็ต้องโยงมาหานางเพราะนางเป็นพระชายาของเขา ดังนั้นนางเองก็อดสงสัยไม่ได้จึงถามไปประโยคหนึ่ง “นอกจากท่านแล้ว มีใครอยู่ที่หอเหวินชานอีก？”

หยู่เหวินเห้าเงยหน้าขึ้นด้วยแววตารู้สึกสงสัย “พูดด้วยน้ำเสียงดุดัน เจ้าต้องการพูดอะไร？”

“ฉู่หมิงชุ่ย！”หยวนชิงหลิงพูดออกมา

“หุบปาก！”หยู่เหวินเห้าพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นเคือง “ใครให้เจ้าพูดไปเรื่อย？”

หยวนชิงหลิงเมื่อให้เขาโมโหจึงไม่อยากยุ่งกับเขา เดินไปนั่งลงข้างๆฝูเป่า นางเอื้อมไปจะลูบขนคิ้วของมัน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านอ๋องท่านรีบไปเข้าเฝ้าไท่ซ่างหวงเถอะ เมื่อไท่ซ่างหวงตื่นขึ้น ฝ่าบาทต้องรีบตรวจสอบ ดีที่สุดท่านควรอยู่ที่นั่นด้วย”

สีหน้าของหยู่เหวินเห้าตึงเครียดและเขาหันตัวเดินออกไป

หยวนชิงหลิงมองดูไปที่ฝูเป่า ถอนหายใจอย่างแผ่วเบา มีคนกล้าทำร้ายฝูเป่า นางก็เป็นกังวลอยู่เหมือนกัน เรื่องที่เกิดขึ้นทำให้รู้ ฝ่ายศัตรูกล้าลงมือขนาดนี้ หากฝูเป่าจะปลอดภัย ก็ต้องอยู่ใกล้ไท่ซ่างหวง

นางใช้ผ้าห่มคลุมตัวฝูเป่าไว้ ห่อหุ้มฝูเป่าเสร็จนางมุ่งหน้าไปตำหนักฉินคุน

ไปสอบสวนเรื่องที่เกิดขึ้นกับฝู่เปา เป็นคำสั่งของไท่ซ่างหวง

ไท่ซ่างหวงรู้นิสัยของฝูเป่าดี ฝูเป่ากลัวความสูง แม้ตอนเดินลงจากบันไดขามันยังสั่น แน่นอนว่ามันไม่กล้าขึ้นไปบนหอเหวินชาน และแน่นอนว่ามันไม่กล้ากระโดดลงจากที่สูงขนาดนั้น

ฉะนั้น หลังจากไท่ซ่างหวงตื่นขึ้น ต้องสอบสวนเรื่องนี้อย่างแน่นอน ฮ่องเต้หมิงหยวนเสร็จมาถึงแล้ว เมื่อรู้สถานการณ์ เขาโกรธมาก และสั่งโบยขันทีที่รับดูแลฝู่เป่ายี่สิบกว่าไม้

ผู้ที่รับผิดชอบสืบสวนคดีนี้คือรองผู้บัญชาการมหาดเล็ก

พระตำหนักฉินคุนมีคนไม่มาก สอบสวนไม่นานก็จะรู้

มีคนให้การว่าเห็นอ๋องฉู่หยู่เหวินเห้า

หยู่เหวินเห้าอุ้มฝูเป่าขึ้นไปบนหอเหวินชาน

“อ๋องฉู่！” สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวนเปี่ยมไปด้วยความโกรธ

หยู่เหวินเห้าพึ่งมาถึงตำหนักพัก และได้ยินเสียงดังลั่นของฮ่องเต้หยวนหมิงอย่างชัดเจน

ใจของเขาก็กระวนกระวายมาก ไม่รอกู้ซือมา เขารีบเข้าไปในตำหนักทันที

ตำหนักด้านใน มีอ๋องชินลุ่ย อ๋องฉี อ๋องจี้และเชื้อสายของพระมหากษัตริย์หลายคน ฮองเฮาและฉู่หมิงชุ่ยยืนอยู่ข้างไทเฮา ไท่ซ่างหวงนั่งอยู่ที่เตียง พระองค์เศร้าโศกและเหมือนคนไม่มีสติ ฉางกงกงยกน้ำชามาและดูแลอยู่ข้างๆ

“อ๋องฉู่！”กู้ซืออยู่ด้านหน้า สายตาของเขาดูสับสน“วันนี้ท่านใช่ไหมที่พาฝูเป่าขึ้นบนหอเหวินชาน？”

หยู่เหวินเห้าเงียบไปครู่หนึ่ง ค่อยๆพยักหน้า “ใช่ข้าเอง！”

สีหน้าของฮ่องเต้หมิงหยวน ดูแค้นมาก “ท่านพาฝูเป่าไปที่แห่งนั้นทำไมรึ？”

หยู่เหวินเห้าเงียบลงอีกครั้ง“ลูกรู้สึกอึดอัดหายใจไม่ทั่วท้อง จึงอยากขึ้นไปบนหอเหวินชานเพื่อรับอากาศ ฝูเป่าตามมาด้วย ลูกจึงพาฝูเป่าไปขึ้นไปด้วย