บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 282

นางมองไปยังแม่นมสี่แล้วกล่าวอย่างสงบนิ่ง ： “นี่ก็คือสาเหตุที่ข้าพยายามปกป้องหมันเอ่อ มีชีวิตของใครที่ไม่ใช่ชีวิตบ้าง？เหตุใดถึงต้องทำให้ชีวิตของใครบางคนตกต่ำด้วยเล่า？อย่างเช่นเขาที่แม้แต่จะร่วมโต๊ะอาหารกับข้ายังต้องคุกเข่าลง เขาไม่หิวหรือไร ？เจ้าเคยเห็นเขาที่พยายามแย่งชิงหมั่นโถวลูกหนึ่งแล้วถูกทำร้ายจนหัวแตกเลือดไหลออกมาแต่กลับกัดกินมันด้วยความดีใจหรือไม่ ？แล้ววันนี้เขายังยอมถูกโบยสามสิบไม้ แต่ไม่ยอมทานอาหารที่เขาอยากจะทานเสียอย่างนั้น”

แม่นมสี่ตอบกลับด้วยเสียงเบาๆ “เจ้ากับเขานั้นต่างกัน เจ้าคือพระชายา ฐานะของเจ้านั้นสูงส่งยิ่งนัก”

หยวนชิงหลิงจ้องมองนาง พลางไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี หรือต่อให้พูดไปก็ไร้ประโยชน์

และนี่ก็คือความแตกต่างทางความคิด

ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับการถูกอบรมสั่งสอนและความเข้าใจที่ได้รับ

นางเป็นคนที่เติบโตมาในสังคมที่เป็นประชาธิปไตย ได้รับการศึกษาชั้นสูง

การที่เหล่าข้าราชบริพารทั้งจวนต่างให้การเคารพกราบทูลนาง และในยามที่นางเข้าวังต้องคอยเคารพกราบทูลเหล่าผู้สูงศักดิ์ การก้มหน้าคำนับ

สิ่งเหล่านี้ถึงแม้นางจะไม่ชื่นชอบมากนักแต่ยังพอที่จะอดกลั้นไว้ได้

ทว่านางไม่สามารถอดทนในยามที่อยู่ต่อหน้าความเป็นความตาย กลับยังมีการพูดถึงการแบ่งชนชั้นฐานันดรที่กลายเป็นรากหยั่งลึกในใจคนเช่นนี้

นางพยายามที่จะยอมรับเพื่อเปลี่ยนแปลงตัวเอง

เพราะนางไม่สามารถที่จะทำให้ความคิดของยุคสมัยคล้อยตามความคิดของนางได้

เช่นนั้นนางจึงทำได้เพียงต้องเปลี่ยนแปลงความคิดของตัวเองเท่านั้น

ในเรื่องของหมันเอ่อ ตอนแรกนางไม่ได้มีความขัดแย้งด้วยถึงขนาดนี้ นางเพียงต้องการทำให้ทุกอย่างกระจ่าง เมื่อทุกอย่างชัดเจนแล้วจะเก็บนางไว้ก็ได้ หรือจะขับไล่นางออกไปก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะอย่างไรเสียเรื่องนี้ก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อนางมากนัก

แต่ว่าหมันเอ่อกลับเป็นดังจุดชนวนที่ทำให้นางและหยู่เหวินเห้าเกิดการทะเลาะกัน

ไม่รู้เลยว่าห้าสิบไม้โบยนั่นคือสำหรับเอาคืนสิ่งที่หมันเอ่อเคยทำหรือเพราะพวกเขาทะเลาะขัดแย้งกัน เขาจงใจยั่วโมโหนาง เพราะทุกอย่างมันไม่สมควรเป็นเช่นนี้

ห้าสิบไม้โบยสามารถเอาชีวิตเด็กสาวคนนั้นได้เลย

แล้วถ้าเกิดว่านางไม่ได้มีแผนการร้ายใดๆ เล่า? ถ้าเกิดนางเพียงต้องการหางานเลี้ยงชีพจริงๆ เท่านั้นเล่า?

ทุกคนเป็นห่วงความปลอดภัยของนาง นางรู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก

แต่ต้องคร่าชีวิตของผู้อื่นเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนนั้นมันสมควรแล้วหรือ? จะยอมคร่าชีวิตผู้บริสุทธิ์โดยเสียเปล่างั้นหรือ？

แล้วยิ่งตอนนี้ได้พบตัวหูหมิงแล้ว ทั้งหูหมิงยังให้คำยืนยันว่าการที่หมันเอ่อมาที่จวนไม่ได้มีเจตนาร้ายที่จะทำร้ายนางเลยด้วย

หากทำการโบยห้าสิบไม้ไปแล้วก่อนที่หูหมิงจะเดินทางมาถึง หมันเอ่อจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือ?

แล้วสุดท้ายความผิดบาปที่หมันเอ่อได้ทำแท้จริงแล้วคืออะไร ก็คงจะไม่มีผู้ใดต้องการที่จะเสาะหาความจริง

เช่นเดียวกับการตายของเหล่าสนมและเหล่าสาวงามในจวนอ๋องจี้

ถึงอย่างนั้นหยวนชิงหลิงก็รู้ดีว่าแม่นมสี่ไม่มีทางที่จะเข้าใจได้ในทันที จึงลุกขึ้นยืนแล้วพูดเบาๆ ： “พาเขาไปทานอาหารที่โรงครัวเถอะ หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้วลองคิดหาตำแหน่งให้เขาทำงานด้วย”

นางเดินเข้าไปยังห้องนอนแล้วนั่งลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

ภายในใจของนางยังคงว้าวุ่นราวเส้นใยไหมที่เกี่ยวพัน

นอกจากความว้าวุ่นภายในจิตใจแล้วยังมีความตื่นตระหนกไม่แพ้กัน

นางรู้ว่าตอนนี้แนวคิดมุมมองของพวกเขากำลังเกิดความขัดแย้งกัน

ครั้งนี้นางไม่ได้ปิดหูปิดตายืนยันที่จะเชื่อหมันเอ่อ

เพราะแท้จริงแล้วปัญหานี้มันไม่อยู่จริงด้วยซ้ำ

หมันเอ่อไม่ใช่ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้