บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 281

หยวนชิงหลิงหันหน้าหนีแล้วตอบด้วยความเย็นชา ： “หากเจ้าคิดเช่นนั้นก็เป็นเช่นนั้น”

แม่นมสี่ถอนหายใจ “เอาเถอะ อย่าทะเลาะกัน จะเรื่องใหญ่อะไรกันเจ้าคะ？หมันเอ่อไม่น่าเชื่อถือ แค่ขับไล่นางออกไปก็สิ้นเรื่องแล้ว”

หมันเอ่อเพิ่งจะรู้ตัวว่าหญิงสาวที่กำลังโต้แย้งเพื่อนางที่แท้คือพระชายาฉู่ ทันใดนั้นสมองของนางสับสนขึ้นมา แล้วนางก็คุกเข่าลงกับพื้นทันที “เจ้าอ๋อง พระชายา ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยจะออกไปเดี๋ยวนี้！”

นางกระแทกหัวลงกับพื้นสามครั้งพลางลุกขึ้นยืนจะเดินออกไป

หยู่เหวินเห้าที่มีความโกรธเคืองอยู่ในใจ ตอนที่หมันเอ่อไม่ส่งเสียงใดๆ ก็ยังพอว่า แต่พอนางส่งเสียงเท่านั้น ความโกรธของเขาก็ปะทุออกมาจนเขาพูดกับหมันเอ่อด้วยความเดือดดาล： “คิดว่าทำแค่นี้ก็จะไปได้แล้วหรือ？ตอนอยู่ที่จวนตระกูลฉู่ข้าอยากที่จะสั่งสอนเจ้าอยู่พอดี มา จงไปให้ข้าจัดการขี้ข้าอย่างเจ้าเสีย ลากนางออกไปโบยห้าสิบไม้แล้วค่อยโยนออกไป”

องครักษ์เดินเข้ามา หยวนชิงหลิงก็ลุกขึ้นยืนแล้วจ้องหยู่เหวินเห้าพลางพูดอย่างหนักแน่น ： “ห้ามโบย ปล่อยนางออกไป”

“โบย！” หยู่เหวินเห้าพูดอย่างโมโห คิดจะช่วยจริงๆ สินะ？ทั้งยังเป็นปฏิปักษ์กับเขาอีก

“ห้ามโบย！” หยวนชิงหลิงโมโหขึ้นมาแล้วเช่นกัน

องครักษ์ถึงกับสับสน สรุปแล้วจะให้โบยหรือไม่ให้โบย？

อะซี่และแม่นมสี่ต่างมองหน้ากัน แม่นมสี่จึงหันไปเกลี้ยกล่อมหยู่เหวินเห้า “เจ้าอ๋อง ในเมื่อจะขับไสออกไปอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ให้นางออกไปเถอะ ฟังพระชายาสักครั้งเถอะเจ้าค่ะ”

หยู่เหวินเห้ายังคงดื้อรั้นแล้วกล่าวอย่างเยือกเย็น ： “จะต้องโบย พวกเจ้าสองคนเชื่อฟังผู้ใดกันแน่ ？สิ่งที่ข้าสั่งพวกเจ้าไม่ได้ยินหรือไร？”

องครักษ์จึงค่อยๆ เดินตรงไปข้างหน้า แต่หยวนชิงหลิงกลับเดินเร็วกว่าก้าวหนึ่ง นางดึงปิ่นปักผมออกมาแล้วจ่อลงบนคอของหมันเอ่อ “ไป！”

หมันเอ่อมองนางอย่างตกใจ “พระชายา……”

“หยวนชิงหลิง เจ้ามันคนเสียสติ！” หยู่เหวินเห้าคำรามออกมาด้วยความโกรธ เขาไม่คิดจะเชื่อเลยว่านางจะกล้าไปเข้าใกล้หมันเอ่อ ตอนนี้เขาโมโหจนตัวสั่นไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่กล้าขยับ ได้แต่จ้องมองหมันเอ่อ เพราะถ้าเกิดเขาขยับ นางอาจจะมีการเคลื่อนไหวทำสิ่งอื่นเป็นแน่

“ห้าสิบไม้โบย หากเจ้าไม่อยากตายก็รีบไปซะ！” หยวนชิงหลิงบอกอย่างเย็นชา

หมันเอ่อรู้สึกตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย ห้าสิบไม้โบยสามารถเอาชีวิตนางได้เลย

“ไป ยังจะลังเลอะไรอีก？” หยวนชิงหลิงยังคงใช้ปิ่นปักผมจี้คอของนางเอาไว้ โดยใช้อีกมือหนึ่งดึงข้อมือของนาง “ไป！”

หมันเอ่อจึงจำต้องเดินออกไปด้านนอก แต่ว่ามีสิ่งนี้ที่ไม่คล้อยตามร่างกายของนางไปนั้นก็คือคอ ตอนที่เดินออกไปด้วยรัศมีการก้าวที่ยาวเกินไป จึงทำให้ปิ่นปักผมแทงลงบนคอของนางจนเลือดไหลออกมา

นางไม่เข้าใจเลยว่าเพราะเหตุใดพระชายาถึงได้ปกป้องนาง ทั้งยังไม่มีความลังเลที่จะต้องแตกร้าวกับเจ้าอ๋องเพียงเพราะนาง

หยู่เหวินเห้าและอะซี่ค่อยๆ เดินตามไป โดยที่ทั้งสองจะคอยระมัดระวังอยู่ตลอด เพราะกลัวว่าหมันเอ่อจะทำร้ายหยวนชิงหลิง

แต่ทว่าจนกระทั่งพวกเขาเดินไปถึงประตูใหญ่ หยวนชิงหลิงผลักหมันเอ่อลงบนพื้น หมันเอ่อก็ยังไม่ได้ทำสิ่งใดทั้งสิ้น นางเพียงแต่คุกเข่าลงกับพื้น： “ขอบพระทัยพระชายา！”

“ไปซะ！” หยวนชิงหลิงตะโกน โดยใช้มือดึงรั้นหยู่เหวินเห้าที่ตามออกมาด้วยเอาไว้อย่างแน่น

หยู่เหวินเห้าไม่กล้าที่จะสะบัดนางออกไป เพราะกลัวว่าจะทำให้นางล้มไปได้ จึงทำได้เพียงจ้องมองหมันเอ่อที่ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงรอจนกระทั่งหมันเอ่อวิ่งไปจนไม่เห็นเงาแล้วถึงปล่อยมือจากหยู่เหวินเห้า

แววตาของหยู่เหวินเห้าจ้องมองหยวนชิงหลิงดั่งมีดคมที่กรีดลงบนหน้าของนาง ก่อนจะพูดออกมาอย่างโหดร้าย： “หยวนชิงหลิง เจ้าไปตายซะเถอะ ต่อให้เจ้าตายไป ข้าก็จะไม่โศกเศร้าเสียใจเลย”

พูดจบเขาก็สะบัดแขนเสื้อแล้วเดินกลับเข้าไป

ตอนนี้เขาโมโหจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว นางคิดว่าตนเองฉลาดหลักแหลมนัก คิดว่าใช้แค่ปิ่นปักผมอันเดียวก็สามารถควบคุมคนที่รู้วิชาต่อสู้ได้งั้นหรือ? เพียงแค่นางบิดหน้าไปอีกทาง ก็สามารถใช้มือหักคอนางได้แล้ว นางคิดว่าคิดว่าตัวเองเป็นอะไรกัน?

คนที่ไม่สนชีวิตความเป็นตายอย่างนาง ยังจะให้ไปสนใจอีกทำไม？

หยวนชิงหลิงยืนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น

แม้จะรู้ดีว่าที่เขาพูดออกมาเพราะความโกรธ แต่คำพูดนี้มันช่างทิ่มแทงใจเหลือเกิน

นางคิดว่าไม่ว่าเขาจะทำเรื่องอันใด นางจะไม่มีทางบอกให้เขาไปตายเด็ดขาด

และแล้วน้ำตาก็เอ่อล้นออกมาจากดวงตาทั้งสองของนาง

อะซี่เดินเข้าไปประคองแล้วกล่าวถามอย่างกลัดกลุ้มใจ ： “พระชายา เจ้าเป็นอันใดไปเจ้าคะ？”

เมื่อสักครู่นี้แม่นมสี่เองตกใจไม่น้อยเลย แต่เมื่อเห็นว่าเจ้าอ๋องพูดจาทำร้ายจิตใจเกินไป นางจึงไม่คิดที่จะพร่ำบ่นว่าความ เพียงบอกให้อะซี่ช่วยพยุงพระชายากลับเข้าไปเท่านั้น

ด้านหยู่เหวินเห้าก็กำลังอาละวาดอยู่ด้านใน พร้อมกับสั่งให้ทุกคนเพิ่มกำลังรักษาความปลอดภัย แล้วยังต้องเพิ่มเวรยามในการเดินตรวจลาดตระเวนเป็นสามกลุ่ม ส่วนทางฝั่งผู้รักษาประตูก็มีการเพิ่มกำลังคนอีกด้วยเช่นกัน ทั้งยังกำชับอีกว่าหากพบเจอคนที่ไม่รู้จัก ไม่อนุญาตให้เข้ามาเด็ดขาด

หลังจากที่ได้ทำการสั่งการเรียบร้อย เขาก็ทะยานออกไป โดยไม่ทานแม้แต่อาหาร

ส่วนหยวนชิงหลิงที่กลับไปยังตำหนักเซี่ยวเยว่ นางเอาแต่นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาใดๆ