บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 287

หยวนชิงหลิงกล่าวอย่างสงสัย ： “แล้วผู้ใดจะไปบอกให้กับโสวฝู่ฉู่ล่ะ？เจ้าหรือ？”

หยู่เหวินเห้าอมยิ้มแล้วมองนาง “เจ้าต่างหาก！”

“ข้า？” หยวนชิงหลิงตะลึง “เป็นเรื่องยากที่ข้าจะได้พบเขา และการจะให้เดินทางไปยังจวนตระกูลฉู่เพียงเพราะเรื่องนี้คงจะไม่ดีหรอกมั้ง？”

“ไม่จำเป็นต้องไปยังจวนตระกูลฉู่หรอก พรุ่งนี้เจ้าเข้าวังไปถวายพระพรเสด็จปู่ เพราะอย่างไรเสียพรุ่งนี้เซียวเหยากงและโสวฝู่ฉู่ก็จะไปเข้าพบเสด็จปู่เช่นกัน” หยู่เหวินเห้ากล่าวตอบ

“เจ้ารู้ได้อย่างไร？” หยวนชิงหลิงกล่าวถาม

หยู่เหวินเห้าพูดด้วยรอยยิ้ม ： “พรุ่งนี้เป็นวันครบรอบพระชนมพรรษาของเสด็จปู่”

หยวนชิงหลิงถึงกับประหลาดใจ “วันครบรอบพระชนมพรรษา？เหตุใดข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้？แล้วไม่มีการจัดพิธีฉลองหรือ？”

วันครบพระชนมพรรษาของไท่ซ่างหวงเชียวนะ เป็นเรื่องที่สำคัญยิ่งนัก เหตุใดถึงได้ไร้สุ้มเสียงการป่าวประกาศใดๆ เช่นนี้?

“ไม่ใช่วันครบรอบพระชนมพรรษาที่แท้จริงหรอก แต่ในปีนั้นพวกเขาสามคนได้ร่วมรบในสงครามด้วยกัน ซึ่งในมหาสงครามครั้งนั้นไท่ซ่างหวงได้หนีรอดจากความตายมาได้ นับตั้งแต่นั้นมาจึงได้กำหนดให้วันนี้เป็นวันที่เขาได้เกิดใหม่อีกครั้ง และในทุกๆ ปีพวกเขาจะมาสังสรรค์ร่วมกัน” หยู่เหวินเห้าอธิบาย

หยวนชิงหลิงถามอีกครั้งด้วยความสงสัย ： “ยังมีเรื่องดีเช่นนี้อีกด้วยหรือ？นับเป็นเรื่องน่าสนใจจริงๆ ที่จริงข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าไท่ซ่างหวงและโสวฝู่ฉู่จะมีมิตรภาพอันดีเช่นนี้มาก่อนเลย ข้าเข้าใจว่าเหล่าราชวงศ์ต่างเกรงกลัวโสวฝู่ฉู่ ทั้งที่ความจริงโสวฝู่ฉู่คนนี้ เขาเป็นคนที่มีความทะเยอทะยานสินะ？เขาเองคิดที่จะเป็นฮ่องเต้ด้วยหรือไม่？”

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด “จะว่าอย่างไรดีล่ะ？จะกล่าวว่าไท่ซ่างหวงเกรงกลัวโสวฝู่ฉู่คงจะไม่ใช่ แต่เป็นความไว้วางใจที่มีต่อเขาเสียมากกว่า โสวฝู่ฉู่นับเป็นขุนนางใหญ่ที่คอยดูแลรักษาความมั่นคงของเป่ยถัง เมื่อหลายปีก่อนเขานั้นจงรักภักดีต่อเสด็จพ่ออย่างมาก จนกระทั่งเสด็จพ่อได้ขึ้นครองราชย์ เขาถึงได้มีความยโสและทะนงตนมากขึ้น แต่ช่วงหลายปีมานี้เขาก็ค่อยๆ ที่จะลดคมดาบของเขาลง และเสด็จพ่อยังคงไว้วางใจในตัวเขาเช่นเดิม”

“เช่นนั้นแท้จริงแล้วเขาคือคนดีหรือคนชั่วกันแน่？” ด้วยความคิดที่เรียบง่ายหยวนชิงหลิงจึงถามออกมาตามตรง

หยู่เหวินเห้าถึงกับยิ้ม “ไม่ใช่คนดี แต่ไม่ใช่คนชั่วอะไร เขาเป็นเพียงแค่ตาเฒ่าที่ชอบทำตัวให้ผู้อื่นเกลียดชังเท่านั้น บางครั้งทำตัวทรงอำนาจเผด็จการ บางครั้งก็ยโสโอหัง บางครั้งก็มีเหตุผล แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือในใจของเขานั้นเต็มไปด้วยชาติบ้านเมืองเป่ยถัง”

หยวนชิงหลิงรู้ว่าคนบางคนก็ยากที่จะนำคำว่าดีหรือชั่วมาแบ่งแยกเขาได้

นางเอามือเท้าคางขึ้น “ไม่รู้ว่าตอนนั้นเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับแม่นมสี่และเขากันแน่？ข้าจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่พวกเราเข้าวัง ข้าและแม่นมสี่ได้พบกับเขา คราวนั้นเหมือนว่าเขาจะดื่มสุรามาแล้วเขาก็แสร้งทำเป็นเดินชนแม่นมสี่ไปทีหนึ่ง การกระทำเช่นนี้ปัญญาอ่อนสิ้นดี”

“ปัญญาอ่อน？”

“ทำตัวเป็นเด็ก！” หยวนชิงหลิงพูดพร้อมรอยยิ้ม “เขาคงจะดื่มสุรามาเล็กน้อย จึงทำให้ขาดการตัดสินใจ เมื่ออยากเข้าใกล้แม่นมสี่ก็ไม่กล้า เลยต้องแสร้งทำเป็นชนนางแทน”

และก็เป็นเหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทำให้ทัศนคติในการมองโสวฝู่ฉู่เปลี่ยนไปอย่างมาก

“เรื่องราวในตอนนั้นของพวกเขาสองคน คนที่เข้าใจดีที่สุดแน่นอนว่าคือพวกเขา เหตุใดเจ้าถึงไม่ลองถามแม่นมสี่ดูล่ะ ？” หยู่เหวินเห้ารู้เพียงแค่เรื่องบางอย่างเท่านั้น ในส่วนของรายละเอียดอย่างไรเสียก็รู้ดีไม่เท่ากับเจ้าของเรื่องราวนั้นหรอก

“แม่นมสี่ไม่พูด” หยวนชิงหลิง

หยู่เหวินเห้ามองดูใบหน้าอันสวยสดของนางแล้วประทับรอยจูบลงไปอย่างอดไม่ได้ “ไม่ว่าตอนนั้นพวกเขาจะผูกพันกันมากเพียงใด ก็คงจะไม่มีทางผูกพันได้มากกว่าเราสองคนหรอก”

หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าหล่อเหลาของเขาแล้วขยับมือขึ้นไปลูบไล้ “พวกเราไม่ทะเลาะก็เพียงพอแล้ว”

“ไม่ทะเลาะ” หยู่เหวินเห้าสะกดอารมณ์แล้วกล่าวอย่างจริงจัง ： “ต่อไปจะไม่ทะเลาะแล้ว”

หยวนชิงหลิงยิ้มจางๆ ไม่ทะเลาะ？โต้เถียงกันเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ไม่เป็นปัญหาอะไร ขอเพียงอย่าเป็นเหมือนคราวที่แล้วก็เพียงพอแล้ว

พอในช่วงดึก กู้ซือก็เดินทางมาหาหยู่เหวินเห้า

เมื่อเห็นกู้ซือเข้ามาหยวนชิงหลิงกลับพูดด้วยเสียงที่เย็นชา ： “ใต้เท้ากู้ ไม่ทราบว่าเจ้าอ๋องไปทำสิ่งใดผิดใจเจ้า เจ้าถึงได้ต้องลงมือทำร้ายเขาด้วย ？”

กู้ซือตะลึง แล้วมองหยวนชิงหลิงด้วยความงุนงง“อะไรนะพ่ะย่ะค่ะ？ข้าเมื่อไหร่……”

หยู่เหวินเห้าดึงตัวเขาแล้วผลักออกไปด้านนอกพร้อมพูดด้วยความหงุดหงิด ： “มีอย่างที่ไหน กู้ซือ ข้าไม่ไปหาเจ้า เจ้ากลับใจกล้ามาหาข้าที่นี่เลยหรือ ？เจ้าออกมาเดี๋ยวนี้ ข้าจะสั่งสอนเจ้าให้รู้จักเข็ดหลาบ ……”

ในขณะที่พูด เขาได้ผลักตัวกู้ซือออกไปนอกลาน

ใบหน้าของกู้ซือเต็มไปด้วยความงุนงงแต่มีวูบหนึ่งที่เขาสังเกตเห็นหยวนชิงหลิงที่กำลังยิ้มอย่างสงบใจ