บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 286

หยวนชิงหลิงจึงตอบกลับ： “ข้าได้ให้พระชายาจี้ไปหาหลักฐานแล้ว ถ้าหากหลักฐานบอกว่าเป็นคนของฝั่งตระกูลฉู่ที่ปล่อยข่าวลือออกมา เรื่องนี้พวกเราจะละเลยไปไม่ได้เด็ดขาด”

แม่นมสี่มองหยวนชิงหลิงพร้อมกับพูดด้วยสายตาที่มัวหมอง ： “พระชายา เหตุใดถึงละเลยไปไม่ได้เจ้าคะ？จะไปอาละวาดที่จวนตระกูลฉู่งั้นหรือ？ไม่ว่าหลังจากที่อาละวาดเสร็จแล้วผลสรุปจะเป็นเช่นไร นั่นยิ่งไม่ทำให้คนภายนอกยิ่งให้ความสนใจเรื่องนี้มากขึ้นหรือ ？แล้วเหตุใดต้องทำเช่นนั้นด้วย？ปล่อยไปเถอะ อีกสักพักเมื่อคนพูดกันจนเบื่อแล้วมันก็จะหยุดไปโดยธรรมชาติเอง”

หยวนชิงหลิงกล่าว ： “แม่นม ข้ารู้ว่าในใจของเจ้านั้นทุกข์ทรมาน จริงอยู่ที่ว่าอธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ แต่คนที่เป็นคนปล่อยข่าวลือนั้นไม่อาจที่ปล่อยไปง่ายดายเช่นนี้ ไม่เช่นนั้น วันข้างหน้าพวกเขาก็จะยิ่งทำตัวกำเริบเสิบสานขึ้นไปอีก”

แต่ถึงอย่างนั้นแม่นมสี่ก็ยังคงสะบัดมือปฏิเสธ “ไม่ ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ปล่อยไปเถอะ ไม่ว่าผู้ใดจะเป็นคนพูดก็เหมือนกันหมด อย่าได้ก่อเรื่องอีกเลย เพราะหลังจากที่ไปหาเรื่องแล้วไม่อาจรู้ได้เลยว่าต่อไปจะพูดได้น่ารังเกียจมากขนาดไหน”

นางหยิบไม้กวาดกลับมาแล้วกวาดลงไปบนพื้นห้อง “พระชายาวางใจเถอะ ข้าน้อยอายุอานามขนาดนี้แล้ว ได้ผ่านช่วงชีวิตและเหตุการณ์ที่โหดร้ายมามากมายเพียงใดแล้ว ？ข่าวลือติฉินนิทาแค่นี้ ไม่สามารถทำร้ายข้าน้อยได้หรอกเจ้าค่ะ”

หยวนชิงหลิงมองดูใบหน้าที่มัวหมองไร้สีสันนั้น และท่าทีที่ไม่มีแม้แต่ความโกรธใดๆ ราวกับซอมบี้ของนางแล้วจึงอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

นับตั้งแต่ที่แม่นมออกจากวังมาอยู่ที่จวนอ๋อง แม่นมก็ดูแลนางอย่างพากเพียรและรอบคอบ

อีกทั้งในตอนที่ได้ถวายการรักษาแก่ไท่ซ่างหวงได้ไม่นานแล้วนางจะทำความผิด แต่ว่าก่อนหน้านี้นางเป็นเพียงคนเดียวที่แสดงสีหน้าอันอบอุ่นในกับตนเท่านั้น และยังเป็นคนที่คอยรักษาความเจ็บปวดให้กับนางอีก ครั้งนี้ทำเอานางกลืนน้ำลายไม่ลงจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้นนางยังคงต้องเอาความต้องการของแม่นมเป็นหลัก นางรู้ดีว่าแม่นมไม่ได้ต้องการที่จะปล่อยไป แต่เพียงกลัวว่าจะมีการปล่อยข่าวลือออกไปเรื่อยๆ และจะยิ่งลือสะพัดออกไปได้น่ารังเกียจยิ่งกว่าเดิม นางไม่อาจให้มันเป็นเช่นนั้นได้

นางถอนหายใจเบาๆ แล้วสั่งการให้อะซี่คอยสังเกตแม่นมสี่เอาไว้ และอย่าได้ปล่อยให้แม่นมสี่ออกไปข้างนอกโดยอันขาด

วันรุ่งขึ้นเมื่อพระชายาจี้เดินทางมาถึงก็ได้แจ้งกับหยวนชิงหลิงทันที “จุดเริ่มต้นของข่าวลือนั้นเริ่มแพร่กระจายมาจากในโรงชา ข้าได้สั่งให้คนไปตรวจสอบภายในโรงชาแล้ว ปรากฏว่าคนแรกที่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาคือ แม่นมโจวคนสนิทข้างกายฮูหยินใหญ่ฉู่”

“มั่นใจแล้วหรือ？” หยวนชิงหลิงกล่าวถามเพื่อความแน่ใจ

“มั่นใจได้แน่นอน ทุกคนในโรงชาล้วนรู้จัก แม่นมโจวเพราะโรงชานี้ถูกเปิดขึ้นโดยญาติผู้น้องของฮูหยินฉู่” พระชายาจี้มองนางอย่างเยือดเย็น

“เจ้าแคลงใจในความสามารถของข้างั้นหรือ？เรื่องเล็กแค่นี้ มีหรือที่ข้าจะพลาด”

“เพราะข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนมีผู้คนรู้จักรอบทิศ ดังนั้นถึงได้ให้เจ้าไปตรวจสอบ เมื่อวานนี้คำพูดของข้าไร้ความยุติธรรมไปบ้าง เจ้าอย่าได้เอาไปใส่ใจเลย”หยวนชิงหลิงพูดด้วยความนิ่งเฉย

“เอาเถอะ อย่าพูดจาตบหัวแล้วเอามือลูบหลังเลย เพียงแค่พระชายาฉู่คิดว่าชีวิตของข้ายังมีผลประโยชน์ก็เพียงพอแล้ว” พระชายาจี้กล่าวอย่างเรียบนิ่ง

หยวนชิงหลิงยิ้มออกมาจางๆ “ก็มีประโยชน์จริงๆ”

พระชายาจี้กล่าวเสริมอีกครั้ง ： “แต่ว่าข้าจะบอกเอาไว้ก่อนเลยว่าเจ้าอย่าได้ให้ข้าไปต่อกรกับตระกูลฉู่เด็ดขาด ตระกูลฉู่และพระชายาจี้จะมีการเกี่ยวดองกันฉะนั้นก่อนหน้านี้ข้าไม่อยากที่จะไปหาเรื่องกับตระกูลฉู่”

“อ่อ？เรื่องอภิเษกมีการวางแผนแล้วงั้นหรือ？” หยวนชิงหลิงถาม

พระชายาจี้มองด้วยดวงตาที่แดกดัน “เจ้ารู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ？เจ้าพูดถูก โสวฝู่ฉู่ไม่ฟังคำพูดของฉู่หมิงหยาง ไม่ว่าจะอดอาหาร ทำร้ายตัวเองหรือแม้ว่าจะตายอยู่ตรงนั้น โสวฝู่ฉู่ ก็ไม่ให้นางอภิเษกกับน้องห้า และทั้งสองบ้านกำลังจัดเตรียมงานพิธี และฤกษ์อภิเษกนั้นถูกกำหนดไว้คือวันที่สามเดือนต่อไป”

“รีบร้อนขนาดนี้เลยหรือ？” ตอนนี้วันที่ยี่สิบสามแล้ว เช่นนั้นก็เหลือเพียงแค่สิบวันแล้วงั้นสิ？ทั้งยังจัดพิธีหลังจากวันครบพระชนมพรรษาของอ๋องซุนสองวันพอดิบพอดีเลย

“รีบดำเนินเรื่องให้เสร็จโดยเร็ว ยิ่งลดทอนความคิดมากได้” พระชายาจี้มองนาง “เจ้าไม่ดีใจงั้นหรือ？สมความปรารถนาของเจ้าแล้ว”

หยวนชิงหลิงพยักหน้าอย่างไม่เสแสร้ง ： “ดีใจ โล่งอกไปทีหนึ่ง”

“สิ่งที่ตนไม่ต้องการจงอย่ายัดเยียดต่อผู้อื่น เจ้าเป็นผู้ถือตนไม่ใช่หรือ？การนำเอาความส่งต่อให้ผู้อื่น มันทำให้เจ้าเป็นผู้ถือตนได้หรือ？” พระชายาจี้ที่ได้เห็นรอยยิ้มยิงฟันนั้นของนางแล้ว ความโกรธก็ปะทุออกมา