บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 291

แม่นมดื่มยาพิษ

มันคือยาพิษอะไรก็ไม่รู้ หมอหลวงตรวจไม่ออก ในห้องไม่มีข้าวของเสียหาย นางถึงขนาดที่ว่าหลังจากดื่มยาพิษแล้วยังสามารถไปล้างแก้วให้สะอาด

แม้หมอหลวงเฉาจะให้ยาถอนพิษกับนาง แต่ว่าหลังจากที่กินยาถอนพิษเข้าไปสองเม็ด แม่นมสี่ก็คงยังไม่รู้สึกตัว มีเพียงแค่ลมหายใจเท่านั้น แต่ลมหายใจนั้นอ่อนจนน่าตกใจ ราวกับว่าวินาทีต่อไป นางก็จะสิ้นใจ

หยวนชิงหลิงเข้ามาเห็นเข้า ทันใดนั้นร่างกายก็อ่อนแรง อาศัยจังหวะที่หยู่เหวินเห้าขวางหมอหลวงเฉาเอาไว้ หยิบกล่องยาออกมา

นางกึ่งคุกเข่าอยู่ข้างเตียง หยิบเครื่องช่วยฟังออกมา ฟังเสียงเต้นของหัวใจ หัวใจเต้นอ่อนมาก นางค้นหายาในกล่องยาด้วยมือที่สั่นเทา หยิบยาอะโทรปีนออกมา ไม่สนใจแล้วว่านางดื่มยาพิษอะไรลงไป ฉีดยาเข้าไปแล้วค่อยว่ากันอีกที

โสวฝู่ฉู่ก็เข้ามาแล้วเช่นกัน เขาลังเลอยู่ที่ประตูไปครู่หนึ่ง ก็บุกเข้ามาโดยตรง

หยู่เหวินเห้าก็ขวางไว้ทันที มองเขาไปแวบหนึ่ง ในใจอดไม่ได้ที่จะตกใจ เขารู้จักโสวฝู่ฉู่มานานหลายปี ไม่เคยเห็นเขาที่กระวนกระวายแบบนี้มาก่อน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความว่างเปล่าเหมือนมองแม่นมสี่อยู่ แต่ว่า แววตาของเขากลับไร้จุดหมาย

เมื่อกี้ตอนอยู่ข้างนอก เขาได้ให้คนกลับไปเอายาทั้งหมดของจวน ยาทั้งหมดที่สามารถใช้ได้

แต่เมื่อเห็นนางที่ไม่มีความโกรธเลยเหมือนกำลังนอนอยู่อย่างสวยงามแต่ข้างในกลับมียาพิษ หัวใจของเขาเหมือนตกลงไปในห้องเก็บน้ำแข็ง หนาวจนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

หยู่เหวินเห้าปล่อยเขา ไม่ได้ขวางเขาแล้ว เพียงกล่าวอย่างเย็นชา “โสวฝู่ฉู่เกรงว่าท่านจะมาช้าไปเสียแล้ว”

เขาก็ยืนอย่างใจลอยอยู่ตรงนั้น มองดูหยวนชิงหลิงช่วยนางฉีดยา ล้างท้อง ก็ไม่รู้ว่าฉีดอะไรเข้าไป อย่างไรก็ตาม เขานั้นอยากให้หยวนชิงหลิงเอายาทั้งหมดในกล่องยาให้นางกินลงไป

เรื่องราวในอดีตที่อยู่ในสมอง โผล่ขึ้นมาทีละภาพ

เขายังจำครั้งแรกที่เจอกับนางได้อย่างชัดเจน ปีนั้นนางอายุแค่สิบห้าปี ทำผมทรงจุกสองข้าง ดวงตากลมโต รอยยิ้มยังมีลักยิ้ม สวมชุดนางกำนัล ติดตามอยู่ข้างกายไท่ซ่างหวงที่ยังเป็นรัชทายาทในตอนนั้น วันนั้น ฝนตกกระหน่ำ แต่พวกเขายังประลองวรยุทธ์กันอยู่ในสวน ตอนนั้นไท่ซ่างหวงเพิ่งจะเรียนกระบวนท่าใหม่ แต่ก็ยังเอาชนะเขาไม่ได้ พระองค์ก็ดื้อรั้นที่อยากจะชนะ จึงต้องประลองซ้ำอยู่หลายครั้ง

ตอนนั้นฉางกงกงก็ยังเป็นขันทีน้อย หน้าตาหล่อเหลา มักจะแอบดูพวกเขาต่อสู้กันที่ตรงระเบียบ เสี่ยวสี่ก็ยืนอยู่ข้างกายฉางกงกง มองพวกเขาด้วยสายตาที่เป็นประกาย

วันนั้น ในที่สุดเขาเป็นคนแพ้

เพราะถ้าไม่แพ้ ไท่ซ่างหวงก็จะประลองอย่างต่อเนื่อง ไท่ซ่างหวงก็มีนิสัยที่ดื้อรั้นแบบนี้ตั้งแต่ตอนเป็นหนุ่ม

เบ้าตาเขาโดนชกจนบวมช้ำแล้ว เปียกไปทั้งตัว

เสี่ยวสี่หยิบเสื้อเดินเข้ามา ให้เขาเปลี่ยนชุดที่เปียกออก จากนั้นก็ต้มไข่ฟองหนึ่งช่วยเขาประคบรอยช้ำที่เบ้าตา

นางแอบกระซิบที่ข้างหูของเขา “ครั้งหน้า หากพระองค์เรียกท่านมาประลองยุทธ์อีก ท่านก็แพ้ให้กับพระองค์ในรอบที่ห้า อย่าฝืนเด็ดขาด ไม่ใช่นั้น พระองค์ก็จะตอแยท่านทั้งวัน แต่ก็อย่าแพ้แต่เนิ่นๆ มิเช่นนั้น พระองค์จะดูออกว่าท่านจงใจแพ้”

เขาหรี่ตาข้างหนึ่งมองนาง นางยิ้มจนหน้าแดง ลักยิ้มบุ๋มเข้าไป แววตาเปล่งประกาย ดูสดใสเหมือนเจ้ากระต่ายที่วิ่งอยู่บนภูเขา

เขาไม่เคยพูดกับใครมาก่อน แม้จะเป็นสายตาที่ธรรมดา เขากลับรู้สึกเหมือนกวางพุ่งชนเข้าที่หัวใจ มีบางสิ่งกำลังแพร่กระจายอย่างรวดเร็วเหมือนกับดอกไม้ไฟ ทำให้เขาเหมือนจะลอยขึ้นมา

ในตอนนั้น เขาไม่เคยคิดที่จะแต่งนางเป็นภรรยา สิ่งที่เขาคิดในทุกวัน เพียงแค่จับมือที่นุ่มของนางเอาไว้ หรือได้สัมผัสเพียงเล็กน้อยก็พอ

เขาไม่รู้ว่าในใจของเสี่ยวสี่ ความทรงจำครั้งแรกที่เหลือไว้จะใช่ภาพนี้หรือไม่ แต่ว่า เสี่ยวสี่ไม่มีทางที่จะหวั่นไหวก่อนเขาอย่างแน่นอน

เรื่องราวในปีเหล่านั้นทั้งหมดเหมือนกับฟ้าแลบ ภาพความทรงจำก็ได้แวบเข้ามาในหัวของเขาทีละภาพ แต่ในขณะนี้ จู่ๆภาพก็หยุดลง

เขามองดูด้วยจิตใจที่ล่องลอย เห็นพระชายาฉู่นั่งอยู่บนพื้นอย่างซึมเศร้า เห็นอ๋องฉู่ยื่นมือไปดึงตัวนางขึ้นมา เห็นนางใช้มือปิดหน้าร้องไห้อย่างเจ็บปวด