บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 293

โสวฝู่ฉู่หลังจากคำนับทักทายเจ้าพระยาเจียงหนิงแล้ว ก็ให้ทังหยางส่งเจ้าพระยาเจียงหนิงสองสามีภรรยากลับไปที่โรงเตี๊ยม เขาไม่ได้เข้าไปเยี่ยมแม่นมสี่ ได้ยินคำพูดของหยวนชิงหลิง เขาก็วางใจแล้ว

หยวนชิงหลิงไปดักรอเขาที่ห้องโถง

หยวนชิงหลิงเงยหน้าขึ้นกล่าว โสวฝู่ฉู่บางทีท่านควรจะไปถามที่ร้านชาเต๋อคางหน่อย ข่าวลือที่แพร่สะพัดอยู่ข้างนอก ต้นตอนั้นมาจากร้านชาเต๋อคาง

โสวฝู่ฉู่มองนาง ครู่ใหญ่ จึงค่อยๆกล่าวขึ้น “อืม ขอบคุณพระชายา”

เขาและเซียวเหยากงก็เดินออกไป ยืนอยู่บนถนน เขาที่สวมชุดสีน้ำเงินเข้มถูกลมพัด ผมที่ขาวดั่งหิมะ อยู่ภายใต้แสงแดดยามเช้า เกิดแสงกะพริบ

อากาศหนาวแล้ว ผู้คนที่เดินอยู่บนท้องถนนต่างใส่ชุดกันหนาว

เขาจูงม้า ค่อยๆเดินไป เซียวเหยากงเดินอยู่ข้างกายเขา อยากจะคุยกับเขาสักสองสามประโยค เพียงแต่ ก็รู้สึกว่าภาพที่อยู่ตรงหน้า ช่างเหมือนตอนที่พวกเขาสู้รบอยู่บนทะเลทรายเมื่อไม่นาน พวกเขาไม่ได้คุยกันเลย บางทีศึกในครั้งนั้น ทุกคนต่างรู้ว่า มันเป็นศึกที่น่าเศร้า บางทีไม่มีใครสามารถกลับไปได้อีกแล้ว ดังนั้นจึงไม่พูดกันแม้แต่คำเดียว

บัดนี้ โสวฝู่ฉู่ที่อายุมาก เมื่อคืนวานเผชิญกับสิ่งที่น่าสลดใจ ก็เกี่ยวกับความเป็นตาย

พวกเขาแยกทางกัน ตรงหัวมุม

โสวฝู่ฉู่ยังคงจูงม้าเดินเพียงลำพัง ผู้ติดตามเดินตามอยู่ไกลๆ ไม่กล้าเข้าใกล้

ตอนแรก แผ่นหลังของโสวฝู่ฉู่นั้นเป็นโค้งงอโดดเดี่ยว เงาได้ก่อตัวเป็นวงกลมสีดำบนพื้น

หลังของเขาก็ค่อยๆยืดตรงขึ้น กระโดดขึ้นไปบนหลังม้า แสงแดดอันอบอุ่นสาดส่องไปบนตัวเขา แต่กลับไม่มีความอุ่นเลย ร่างกายของเขากำลังกระจายไอเย็นออกมา

ผู้ติดตามควบม้าตามไปอย่างรวดเร็ว

หน้าหนึ่งหลังหนึ่ง ม้าสามตัวได้วิ่งไปเส้นทางจวนของตระกูลฉู่

เขาไม่จำเป็นต้องไปตรวจสอบที่ร้านชาเต๋อคาง เมื่อวานตอนที่ออกมาจากวัง ได้สั่งการให้ผู้ติดตามไปตรวจสอบแล้ว และผลจากการตรวจสอบ ก็ได้ส่งมอบมาถึงมือของเขาตอนรุ่งสาง

จวนตระกูลฉู่

เสาหลักของตระกูลฉู่ เมื่อคืนไม่ได้กลับมาทั้งคืน

เรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นอกเสียจากว่าจะไปงานราชการ

เมื่อก่อนต่อให้ไปสังสรรค์ดื่มเหล้า ก็จะสั่งคนให้กลับมารายงาน

เมื่อวานหลังจากออกไปแต่เช้า เขาก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย ราวกับหายเข้าไปในกลีบเมฆ

โชคดีตอนเช้าที่เขาจะออกไปนั้น ได้บอกเอาไว้ว่าจะเข้าวังไปคุยเป็นเพื่อนไท่ซ่างหวง

ดังนั้น ท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่สั่งคนที่อยู่นอกวังไปสอบถามหลายรอบแล้ว แต่องครักษ์ที่เฝ้าอยู่ตรงประตูวังบอกว่าโสวฝู่ฉู่ได้ออกจากวังหลังเที่ยง ก็ไม่ได้เข้าไปในวังมาอีก

มันทำให้คนของตระกูลฉู่ร้อนใจมาก

โดยปกติโสวฝู่ฉู่ตัวคนเดียว ไม่ค่อยมีเพื่อนที่นอกเหนือจากงาน

นอกจากเซียวเหยากง แต่ระยะหลังก็ติดต่อกับเซียวเหยากงน้อยลง ถึงขนาดมีข่าวลือว่าทั้งสองคนแตกคอกัน

ดังนั้น คนของตระกูลฉู่กังวลไปทั้งคืน

แม้กระทั่งฉู่หมิงชุ่ยยังตกใจไปด้วย ภายใต้ความตกใจและร้อนใจ แต่เช้าฉู่หมิงชุ่ยก็พาอ๋องฉีกลับบ้านตระกูลฉู่

เมื่อโสวฝู่ฉู่กลับไปถึงนอกบ้านตระกูลฉู่ คนที่เฝ้าประตูรีบวิ่งมาต้อนรับทันที “นายท่านกลับมาแล้ว? พวกท่านชายใหญ่ร้อนใจจะแย่อยู่แล้ว”

รอจนกระทั่งเขาเห็นผมสีขาวของโสวฝู่ฉู่นั้น ก็ตกใจจนพูดไม่ออกทันที

โสวฝู่ฉู่เอาม้าให้กับคนเฝ้าประตู หันหลังกลับไปสั่งกำชับผู้ติดตาม “เข้าไปถ่ายทอดคำสั่งข้า ทุกคนในจวน ให้มารวมตัวกันที่ห้องโถง”

เขากำชับเสร็จแล้ว ก็เอามือไขว้หลังเดินเข้าไปข้างใน

แล้วสั่งการคนอีกหลายคน ให้พวกเขาออกไป ไปพาคนมาที่จวน

เขายืนอยู่ที่หน้าเก้าอี้หลักของห้องโถง มองป้ายที่แขวนอยู่ในห้องโถง บนป้ายแขวนมีตัวอักษรห้าตัว “ไม่แก่งแย่งชิงดี”！

ตัวอักษรห้าตัวนี้ เมื่อสิบปีก่อนเขาเป็นคนแขวนขึ้นไปเอง

ตอนนั้น คนในจวนไม่มีคนเห็นตัวอักษรห้าตัวนี้อยู่ในสายตา รู้สึกว่ามันไม่สง่างามเลย