บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 295

ท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่อ่อนแรงไปทันที

เขากับภรรยาเคารพซึ่งกันและกัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะยินดีตายแทนภรรยา

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่โกรธอย่างมาก กล่าวด้วยเสียงสูง “ข้าไม่เชื่อว่าไท่ซ่างหวงต้องการชีวิตของข้า ฮู่กั๋วกงก็ตายไปหลายปีแล้ว ต่อให้ข้าจะสร้างข่าวลือ ข้าสามารถที่จะไปขอโทษญาติที่เหลืออยู่ของเขา ไท่ซ่างหวงไม่มีทางจะเอาชีวิตของข้า เป็นท่านพ่อเองที่ต้องการจะปกป้องแม่นมสี่ ท่านเพื่อนางแล้ว ถึงกับจะฆ่าญาติของตัวเอง ที่เสียงท่านแม่หายไป ก็เป็นเพราะท่าน เป็นเพราะท่านต้องการปกป้องนางแพศยาคนนั้น ท่านทำเช่นนี้ ไม่รู้สึกผิดต่อท่านแม่เหรอ? นางดูแลเรื่องในบ้านอย่างดี มีลูกสืบสกุล ท่านไม่รู้สึกละอายใจต่อนางเลยเหรอ”

ฝ่ามือได้ถูกตบไปที่ใบหน้าของนาง

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่มองไปทางด้านขวาอย่างตกตะลึง คนที่ตบนางกลับเป็นแม่สามี

นางที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ กล้ามเนื้อบนใบหน้ากำลังกระตุก แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว นางพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ลูบแก้มของตัวเอง น้ำตาไหลออกมาจากเบ้าตา “ท่านแม่? ทำไม? ข้าพูดแทนท่าน ท่านทำไมต้องตบข้าด้วย? ท่านทำไมต้องกลัวเขาขนาดนั้น? ท่านไม่อึดอัดเหรอ? หลายปีมานี้ มีชีวิตอยู่ในเงาของผู้หญิงอีกคน ท่านไม่คับข้องใจเหรอ? หรือว่าเขาก็กล้าที่จะฆ่าท่านด้วย?”

แววตาของฮูหยินโสวฝู่ฉู่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด คับข้องใจเหรอ? นางเต็มใจ

นางเคยเต็มใจ

พ่อของนาง ก่อนที่จะมีโทษทัณฑ์ติดตัว เป็นอวี้สื่อของราชสำนัก เชื่อคำพูดของคนชั้นต่ำ ล่วงเกินฮ่องเต้ ถึงขนาดดูหมิ่นฮ่องเต้ ฮ่องเต้ทรงเกรี้ยวมาก สั่งให้ประหารเก้าชั่วโคตร

หากไม่ใช่เพราะเขาไปขัดขวาง แล้วขอร้องฮ่องเต้ คนในตระกูลทั้งหมดหนึ่งร้อยสามสิบสองชีวิต ก็คงถูกประหารไปหมด

สุดท้าย ประหารเพียงพ่อของเขาคนเดียว แม่พี่น้องและญาติๆต่างก็มีชีวิตรอด

เพื่อตอบแทนบุญคุณ นางยอมที่จะแต่งงานเป็นภรรยาของเขา รู้ว่าเขานั้นชอบแม่นมสี่ แต่ เขาไม่ได้ต้องการอะไร เพียงแค่ต้องการตอบแทนบุญคุณ

เริ่มแรก นางนั้นไม่บ่นแม้แต่คำเดียวจริงๆ นางเต็มใจตอบแทนบุญคุณ แต่เวลาที่นานเข้า นางเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง อีกอย่างแม่สามีที่ต้องการให้ตระกูลฉู่แตกกิ่งก้านสาขา ก็แต่งอนุให้เข้าบ้านอย่างต่อเนื่อง เขาก็ไม่เคยที่จะปฏิเสธ ไม่ว่าอนุกี่คน เขาก็รับเอาไว้ทั้งหมด ทำให้นางเริ่มรู้สึกโกรธและเกลียด

ระยะหลัง ความโดดเดี่ยวเดียวดาย ความข้องใจนี้ ก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

เพราะชั่วชีวิตนี้ของนางไม่เคยได้รับความรักจากสามี

นางอดไม่ได้ที่จะบ่นลับหลัง

ยาใบ้ถ้วยนั้น ทำให้นางได้สติอย่างจริงจัง ยอมรับโชคชะตา

ตอนแรกที่นางแต่งกับเขา จุดประสงค์คือตอบแทนบุญคุณ เคยพูดว่าต่อให้เป็นวัวเป็นม้าก็เต็มใจ หลายปีมานี้ เขาไม่เคยไม่ดีต่อนาง นอกจากไม่รัก ความเป็นอยู่ทุกอย่างล้วนได้สิ่งที่ดีที่สุด

นางโลภมากไปแล้ว

ครั้งนี้ฉู่หมิงชุ่ยกับฉู่หมิงหยางก็ไม่เถียงกันแล้ว คุกเข่าโขกหัวพร้อมกัน ขอร้องแทนฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ยังคงรู้สึกว่าไม่มีคนรู้ความผิดของนาง รู้สึกเป็นไปไม่ได้ว่านางจะต้องตายเพราะเรื่องนี้

นางคิดถึงความกตัญญูที่มีต่อพ่อสามีในหลายปีนี้ กลับไม่สามารถเทียบได้กับนางคนชั้นต่ำ ก็รู้สึกผิดหวังทันที กล่าวอย่างโกรธเคือง “ท่านพ่อทำไมท่านไม่ถามว่าข้าทำเช่นนี้เพราะอะไร? คำพูดท่านพ่อเพียงคำเดียว ก็ทำลายการแต่งงานของหยางเอ๋อ นางอยากแต่งกับอ๋องฉู่ ทำไมท่านถึงไม่อนุญาต? ท่านเพียงแค่พูดถึงสาเหตุ ข้าก็จะพอใจแล้ว แต่ท่านเป็นเพราะแม่นมสี่คนนั้นจึงไม่เห็นด้วย และใช้ความรุนแรงในการแยกอ๋องฉู่กับหยางเอ๋อ ให้นางแต่งกับอ๋องจี้ เดิมข้านึกว่าท่านนั้นชื่นชมอ๋องจี้ แต่ท่านก็ไม่ได้ชื่นชมอ๋องจี้เลย? ท่านแค่หาคู่ครองให้กับหยางเอ๋ออย่างส่งเดช นั่นมันคือเลือดเนื้อที่ข้าอุ้มท้องมาสิบเดือน ข้าที่เป็นแม่จะไม่ปวดใจเหรอ? ข้าไปหาแม่นมสี่คนนั้น พูดขอร้องนางอย่างดี ให้เงินทองกับนาง ขอเพียงนางช่วยพูดกับท่าน แต่นางไม่ยินยอม หากไม่ถูกบีบบังคับ ข้าก็คงไม่ทำเช่นนี้ ความผิดของข้าพอที่จะอภัยได้ ท่านพ่อสั่งการอย่างเผด็จการ ไม่สามารถที่จะทำให้ทุกคนนั้นยอมทั้งกายทั้งใจ

โสวฝู่ฉู่กลับหัวเราะขึ้นมา “จับนางกับอ๋องฉู่แยกกัน? หน้าเจ้าใหญ่ค้ำฟ้าเหรอ? อ๋องฉู่ชอบนาง?”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ยังคงพูดต่อเนื่อง “จะชอบ หรือไม่ชอบ ก็อยู่ที่คำพูดเพียงคำเดียวของท่านไม่ใช่รึ? ท่านพูดเพียงคำเดียว ฮ่องเต้ยังไม่กล้าที่จะพูดอะไรเลย”

“เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!” ท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่โกรธจนสั่นไปทั้งตัว หันไปตบหน้านาง “เจ้าต้องการทำให้คนของตระกูลตายทั้งหมดหรือไง?”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่จ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง “ข้าพูดผิดหรือไง? ทั้งเป่ยถัง มีเพียงแต่โสวฝู่ฉู่ที่ไม่รู้ว่ามีฮ่องเต้ ก็แค่เรื่องการแต่งงานที่ง่ายๆของหยางเอ๋อ อย่าบอกว่าเป็นชายารองเลย ต่อให้เป็นพระชายา ก็เป็นเพียงคำพูดเดียวของท่านเท่านั้น”

ไม่ว่าสีหน้าของโสวฝู่ฉู่จะมืดมนหดหู่แค่ไหน อ๋องฉีก็ไม่อยากฟังแล้ว กล่าวอย่างเย็นชา “ท่านแม่ยาย ก่อนที่ท่านจะพูด ควรที่จะตรึกตรองก่อน คำพูดนี้หากถึงหูของฮ่องเต้ ต่อให้ท่านตาไม่ฆ่าท่าน ท่านก็ยากที่จะหนีรอดไปได้”