บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 296

ฮูหยินย่าของตระกูลฉู่ เป็นท่านแม่ของโสวฝู่ฉู่

ฮูหยินย่าเป็นเชื้อพระวงศ์ แต่งงานกับพ่อของโสวฝู่ฉู่

ฐานะนางสูงส่ง เคร่งครัดเรื่องฐานะทางสังคม ตอนนั้นโสวฝู่ฉู่กลับมาบอกกับนางว่า จะแต่งนางกำนัลในวังเป็นเมียเอกนั้น นางคัดค้านอย่างหนัก

นางทำทุกวิถีทาง ถึงขนาดเข้าวังไปว่ากล่าวตักเตือนแม่นมสี่

นางที่เป็นเชื้อพระวงศ์ นางสนมยังมีภรรยาของขุนนาง ต่างก็มีสัมพันธ์ไมตรีที่ดีกับนาง เพราะเรื่องนี้ เหล่านางสนมยังได้กดขี่แม่นมสี่ด้วย

ชาติตระกูลที่สูงส่งของพวกนาง จะไม่มีทางยอมให้นางกำนัลคนหนึ่งมาทำให้มัวหมอง

แม้ว่าสุดท้ายลูกชายก็แต่งงานกับลูกสาวของของอวี้สื่อผู้มีโทษทัณฑ์ติดตัว นางก็ไม่ค่อยจะพอใจ แต่ว่า หลังจากที่ต่อต้านแล้ว ก็ยังคงเป็นนางที่ชนะ

สรุป ขอเพียงไม่ใช่นางกำนัลคนนั้นก็พอ

ฮูหยินย่าได้ไปถือศีลปฏิบัติธรรมอยู่ที่สถานปฏิบัติธรรมนานแล้ว ไหว้พระขอพรให้ลูกหลาน ขอพรให้ตระกูลฉู่รุ่งโรจน์ไปอีกนาน

หลังจากที่นางไปแล้ว โสวฝู่ฉู่ถึงได้เป็นผู้ที่มีอำนาจในบ้านอย่างแท้จริง

ท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่ที่กำลังกระวนกระวายอยู่ จึงนึกขึ้นได้ให้ตามท่านย่ากลับมา มีเพียงแต่ท่านย่า ถึงจะเอาท่านพ่ออยู่

โชคดีที่สำนักนางชีเยว่เหมยก็อยู่ในเมืองหลวง ไปกลับก็ไม่ไกลนัก เขาพยายามยืดเวลา เขียนฉบับแล้วฉบับเล่า บอกว่าไม่ถูกใจ บอกให้พ่อบ้านเอาไปอ่านให้โสวฝู่ฉู่ฟัง

โสวฝู่ฉู่ก็ไม่ได้รีบร้อน ค่อยๆดื่มชา แถมยังกินหมั่นโถวไปสองลูก

คนที่อยู่ข้างใน ยังคงไม่กล้าออกเสียง คุกเข่าอยู่บนพื้น

แต่ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่กลับยืนขึ้นมาแล้ว เรื่องมาถึงขั้นนี้ นางคุกเข่าก็ไร้ประโยชน์ ทำไมต้องทำตัวให้ต่ำต้อยด้วย? นางก็เป็นคุณหนูที่มาจากตระกูลที่สูงศักดิ์ ไม่ได้มาเพื่อทนใคร

เดิมนางไม่เห็นด้วยที่จะไปหาแม่นมสี่ เพราะแม่สามีก็เคยเตือนนางว่าอย่าไปล่วงเกินแม่นมสี่

แต่เพื่อหยางเอ๋อแล้ว นางทำได้เพียงไปหาแม่นมสี่ นางคิดว่า นางที่มีฐานะสูงส่งยอมลดตัวไปหานางกำนัลคนหนึ่ง และได้เสนอเงินก้อนใหญ่ แม่นมสี่ทำไมจะไม่ยอมรับเงินก้อนนี้ ใครจะไปรู้ แม่นมสี่กลับหันมาสั่งสอนนาง บอกว่าอ๋องฉู่กับหยางเอ่อไม่เหมาะสมกัน

เรื่องราวเหล่านี้ ยังจะต้องให้ขี้ข้าอย่างนางพูดด้วยเหรอ?

ไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลย หรือจะคิดว่าตัวเองนั้นเป็นเจ้านายจริงๆ

เพื่อจะสั่งสอนนาง เพื่อให้นางรู้ว่าเจ้านายนั้นไม่ว่านานแค่ไหนก็เป็นเจ้านาย และขี้ข้า คือคนที่คนอื่นกำไว้อยู่ในมือ ดังนั้น จึงได้สั่งคนไปปล่อยข่าวลือของแม่นมสี่

หนังสือเลิกร้างของท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่ ไม่มาเสียที พ่อบ้านรายงานหลายครั้ง บอกว่าไม่รู้ว่าทำไมท่านชายใหญ่เขียนยังไง เขียนไปหลายรอบ ก็เขียนผิดทุกรอบ

ตอนที่พ่อบ้านมารายงานอีกครั้ง โสวฝู่ฉู่กล่าวอย่างเรียบเฉย “บอกเขาไม่ต้องเขียนแล้ว”

ทุกคนจึงได้โล่งอก

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่แอบยิ้มเยาะอย่างไม่เห็นร่องรอย นางรู้อยู่แล้ว เลิกร้างกับนาง เพียงแค่ข่มขู่นางเท่านั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฆ่านางเลย

แต่ว่าคำพูดประโยคต่อไปของโสวฝู่ฉู่ ทำให้สีหน้าของนางเปลี่ยนไปทันที

โสวฝู่ฉู่ค่อยๆกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นเฉียบ “มู่หย่า บอกเขาให้เก็บข้าวของ ออกไปจากบ้านตระกูลฉู่ และไปแจ้งที่ทำการปกครองเมืองหลวง ข้ากับเขาได้ตัดขาดความเป็นพ่อลูกแล้ว”

มู่หย่าเป็นผู้ติดตามของเขา ฟังคำสั่งของเขาเพียงคนเดียว หลังจากที่ได้รับคำสั่ง ก็พาคนไปจัดการ