บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 299

นางกลับไปที่จวนตระกูลฉู่อย่างเหนื่อยล้าและไร้เรี่ยวแรง ก็เห็นเกี้ยวของท่านทวดมาหยุดอยู่หน้าประตู ในใจนางนั้นคับข้องใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นใบหน้าที่มีเมตตาของท่านทวดนั้น ก็ปลดปล่อยความเศร้าออกมาทันที คุกเข่าตรงหน้าท่านทวด ร้องไห้กล่าว “ท่านทวด ในที่สุดท่านก็กลับมาคุมความยุติธรรมแล้ว หากท่านมาช้ากว่านี้ ก็คงจะแย่ไปกว่านี้”

ตรงนี้ยังเป็นหน้าประตู แม้ว่าคนทั่วไปจะเข้ามาไม่ได้ แต่ว่า ฮูหยินย่าก็ไม่ชอบที่นางแสดงกิริยาเช่นนี้ ใบหน้าที่มีเมตตาก็หุบลงมาทันที กล่าวอย่างเคร่งขรึม “ลุกขึ้น เข้าไปพร้อมกับข้า”

พูดจบ ก็มีแม่นมแก่คนหนึ่งพยุงนาง เดินเข้าไปโดยตรง

ฉู่หมิงชุ่ยรู้ตัวว่าได้แสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสม ลุกขึ้นเช็ดน้ำตา ก็เห็นท่านพ่อที่ถูกไล่ออกมายืนอยู่ข้างหลัง ท่าทางน่าสังเวชนัก

ความเศร้าก็ปะทุขึ้นมา พยายามฝืนพูด “ท่านพ่อ”

ท่านชายใหญ่ตระกูลฉู่ก็กล่าวด้วยเสียเบา “ไม่ต้องร้องแล้ว เข้าไปเถอะ ท่านทวดของเจ้าต้องตัดสินให้พวกเรา”

โสวฝู่ฉู่นั้นกำลังรอการมาของฮูหยินย่า

เกี้ยวของฮูหยินย่าหยุดลงที่หน้าจวน ก็มีคนเข้ามารายงานแล้ว

เขาค่อยๆลืมตาขึ้น มองดูคนที่ยังคงคุกเข่าอยู่ในห้องโถง เขานวดคิ้วที่เหนื่อยล้าไปครู่หนึ่ง ดื่มชาที่เย็นแล้วหนึ่งคำ

พ่อบ้านกล่าวเสียงเบา “นายท่าน อย่าดื่มเลย เดี๋ยวข้าจะรินแก้วใหม่ให้ท่าน”

“ชาที่เย็นแล้ว มันยิ่งสามารถทำให้ใจคนมีสติ” โสวฝู่ฉู่กล่าวด้วยเสียงต่ำ ค่อยๆวางแก้วลงมา ก็เห็นฮูหยินย่าที่ถูกแม่นมถงพยุงเดินเข้ามา

เขาลุกขึ้นอย่างช้าๆ ออกไปพยุงฮูหยินย่า ก็ไม่ได้พูดแม้แต่คำเดียว พยุงนางไปนั่งที่เก้าอี้ตัวกลาง จากนั้นเขาก็นั่งลง

ฮูหยินย่านั่งตัวตรงแล้ว จ้องมองทุกคนด้วยสายตาที่เคร่งขรึม “คุกเข่ากันทำไม? ลุกขึ้น!”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ที่ผ่านความตกใจมาอย่างหนักเมื่อเห็นฮูหยินย่ากลับมาแล้ว คนทั้งคนก็มีสติขึ้นมาทันที ร้องไห้คุกเข่าไปข้างหน้า “ท่านย่า ท่านต้องช่วยหม่อมฉันตัดสิน ท่านพ่อจะให้หม่อมฉันกับเลิกร้างท่านชายใหญ่”

ฮูหยินย่าเหลือบมองนางด้วยสายตาที่เย็นชา กล่าวด้วยความโกรธ “ข้าจะช่วยเจ้าตัดสินได้อย่างไร ฮู่กั๋วกงเป็นวีรบุรุษของเป่ยถังข้า ให้เจ้าดูถูกได้เหรอ? ช่างโอหังนัก ดูถูกวิญญาณวีรบุรุษ เมื่อตกนรก ก็ต้องถูกทรมานด้วยการถูกน้ำมันลวกลิ้น”

นางถอนหายใจ มองโสวฝู่ฉู่อย่างเรียบเฉยไปแวบหนึ่ง “สำหรับเรื่องเลิกร้าง ตระกูลฉู่ไม่มีการทอดทิ้งสะใภ้ สำหรับเรื่องเลิกร้าง ขอเพียงมีข้าอยู่ ห้ามเลิกร้างเด็ดขาด”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ร้องไห้เหมือนจะขาดใจ “ข้ารู้ตัวว่าผิดแล้ว ต่อไปจะไม่กล้าทำอีก”

นิ้วที่ขาดของนาง ยังอยู่บนพื้น ไม่มีใครกล้าไปเก็บ มือของนางถูกทำแผลทันที แผลค่อนข้างที่จะบวม บัดนี้มือนางยันอยู่ที่พื้น ยังมีเลือดซึมออกมา

ฮูหยินย่ากล่าวอย่างเย็นชา “รู้ว่าผิดก็ดีแล้ว พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปที่จวนฮู่กั๋วกง ไปขอโทษรับผิดกับคนในตระกูลของเขา เจ้าต้องยอมรับบทลงโทษของพวกเขา ต่อให้ต้องตัดลิ้นของเจ้า เจ้าก็ต้องยอม”

ฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่รีบโขกหัว “เพคะ ฟังคำพูดท่านย่าทั้งหมด”

นางรีบเช็ดน้ำตา หัวใจถือว่าได้ถูกวางลงแล้ว

สายตาที่เย็นชาของฮูหยินย่าได้เหลือบมองไปที่ฮูหยินโสวฝู่ฉู่ “ตอนที่ข้าจากไปนั้น ได้กำชับให้เจ้าดูแลการกระทำและคำพูดของคนในจวน อย่าให้พวกเขาไปก่อเรื่องข้างนอก หลายปีมานี้ ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากเจ้า แค่นี้เจ้าก็ทำไม่ได้ บ้านหลังนี้ ดูท่าเจ้าก็คงจะดูแลไม่ไหวแล้ว ไม่สู้ไปอยู่ที่สำนักนางชีเยว่เหมยจะดีกว่า ไปถือศีลสวดมนต์กับข้า สะสมบุญไว้ให้กับลูกหลาน”

ฮูหยินโสวฝู่ฉู่คุกเข่าอยู่บนพื้น โขกหัวปฏิเสธ

สายตาของฮูหยินย่าไปหยุดอยู่บนใบหน้าของฮูหยินใหญ่ตระกูลฉู่ กล่าวต่อเนื่องอย่างจริงจัง “ต้นสายปลายเหตุของเรื่องนี้ ท่านชายใหญ่ได้ให้คนรายงานข้าแล้ว เจ้าเลอะเลือน ทำให้ตระกูลฉู่เสียเกียรติ หากขี้ข้าคนนั้นลำพองใจจนลืมตัว ก็สั่งคนตบปากนาง ต่อให้เจ้าตัดหัวของนาง ก็ไม่มีคนกล้าว่าอะไรเจ้า แต่เจ้ากลับเป็นคนต้นคิดเรื่องปล่อยข่าวลือของฮู่กั๋วกง นางคู่ควรเหรอ? ลือว่านางเคยคบกับฮู่กั๋วกง ถึงจะเป็นการดูหมิ่นฮู่กั๋วกงอย่างใหญ่หลวง เจ้าว่าเจ้าเลอะเลือนหรือไม่? นิ้วของเจ้าขาดก็ดีแล้ว จะได้เป็นการเตือนความจำของเจ้า”