บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 304

จวนอ๋องฉี

อ๋องฉีไม่ได้กลับมาสองวันแล้ว

ฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้ทุกวัน ร้องไห้เรื่องแม่ของนาง เรื่องที่อ๋องฉีไม่จริงใจจิตใจโลเล ร้องไห้ที่ชีวิตของตัวเองเจอแต่อุปสรรค

ความคับข้องใจหลายๆอย่าง ได้ปะทุออกมาในเวลาเดียวกัน

ดังนั้น เมื่ออ๋องฉีกลับมาถึง นางก็เข้าไปขวางอ๋องฉีเอาไว้

ตาของนางบวมแดงจนเหมือนรอยตะเข็บ สำหรับนาง หลายวันมานี้ท้องฟ้ามืดมิด เวลาที่นางต้องการเขา เขาไม่อยู่

ความเกลียดชังนี้ ทำให้ตอนที่นางเห็นอ๋องฉียืนอยู่ตรงหน้าของนางด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก นางก็โกรธจนพูดไม่ออก ใช้แรงทั้งหมดที่มีตบไปที่ใบหน้าของเขา กล่าวอย่างโกรธเคือง “ทำไมท่านทำกับข้าแบบนี้?”

อ๋องฉีจ้องมองใบหน้าที่เกือบจะดุร้ายของนาง ราวกับว่าความน่าเกลียดทั้งหมด ไม่สามารถซ่อนตัวได้อีก

ในขณะนั้น เขาเกือบจะห้ามความวู่วามไว้ไม่อยู่ อยากจะตบนางคืน

แต่ว่า เขาไม่ตบผู้หญิง และไม่ตบผู้หญิงที่ตัวเองเคยรัก

ดังนั้น เขาไม่พูด ทำเพียงมองนางอย่างเย็นชา

ฉู่หมิงชุ่ยระบายมันออกมาทั้งหมด ข้ายังดีกับท่านไม่พอหรือ? ข้าทำทุกอย่างเพื่อท่าน แต่งงานกับท่าน ท่านรู้หรือไม่ว่าข้าต้องเสียสละอะไรไปบ้าง? ท่านรู้หรือเปล่าว่าข้านั้นทำอะไรเพื่อท่านไปบ้าง? ท่านไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ ท่านไม่รู้จักสำนึกบุญคุณจริงๆ หยู่เหวินชิง ข้ามองท่านผิดไป

ด้านหลังของอ๋องฉี มีหัวค่อยๆโผล่ออกมา ใบหน้ากลมๆนี้ดูไม่ดีเลย อึดอัดอย่างมาก

ทำไมช่วงนี้ต้องเป็นแบบนี้ตลอด? ทั้งๆที่ไม่อยากได้ยินคนอื่นทะเลาะกัน แต่กลับต้องมาเจอ?

วันนี้อ๋องฉีไปที่จวนอ๋องฉู่ เห็นนางยังอยู่ในจวนอ๋องฉู่ ก็บอกว่านางนั้นรบกวนการพักฟื้นของแม่นมสี่ ให้นางรีบเก็บข้าวของกลับมาด้วย นางไม่อยากที่จะทะเลาะกับเขาต่อหน้าพี่พระชายา ทำได้เพียงเก็บข้าวของตามเขากลับมา

เดิมนั้นเข้ามาด้วยกัน อาจจะเป็นเพราะว่านางตัวเล็ก อ๋องฉีก็ถือว่าเป็นคนที่รูปสูงใหญ่ ก็เลยบังนางมิดพอดี

บวกกับ......นางแอบมองฉู่หมิงชุ่ยไปแวบหนึ่ง ตาของฉู่หมิงชุ่ยบวมแดงจนเหมือนรอยตะเข็บ ไม่แปลกที่จะไม่เห็นนาง

นางรู้สึกว่าคนอื่นก็ทะเลาะกันจนถึงขั้นนี้แล้ว ตัวเองยังหลบอยู่ข้างหลังมันก็ดูสุภาพเลยเหมือนกับว่าแอบฟัง

โดยเฉพาะ เห็นอ๋องฉีที่ถูกตบด้วยตาตัวเอง น่าจะเจ็บไม่เบา เดี๋ยวพวกเขาสองคนตีกันขึ้นมา คนบริสุทธิ์อย่างนางก็จะโดนลูกหลงไปด้วย ไม่ค่อยจะคุ้มเลย

ดังนั้น นางทำเป็นยิ้ม “ทั้งสองคนค่อยๆตีกัน ข้ากลับห้องก่อนล่ะ”

นางก้าวกระโดดออกไป กลับถูกฉู่หมิงชุ่ยขวางเอาไว้ ฉู่หมิงชุ่ยคิดไม่ถึงว่านางจะอยู่ตรงนี้ เข้าใจว่าสองสามวันนี้อ๋องฉีนั้นพักอยู่ในจวนอ๋องฉู่กับนาง ตอนนี้ยังมาแกล้งทำท่าทางที่บริสุทธิ์น่าสงสาร ไฟโกรธก็ลามขึ้นมาบนหัวทันที ก็ดึงกระชากหยวนหย่งอี้กลับมา

หยวนหย่งอี้กะว่าจะไปจากที่นี่ จู่ๆก็ถูกนางขวางเอาไว้ ก็รีบหยุดลงทันที หันหน้าไปมองอ๋องฉีบอกให้เขาดึงตัวนางออกไป ใครจะไปรู้ฝ่ามือก็ถูกตบมาที่ใบหน้าของหยวนหย่งอี้ จนหน้าเอียงไปเลย ฝ่ามือตบโดนที่ใบหูของหยวนหย่งอี้ ทันใดนั้น หูก็ปวดแสบปวดร้อน จนดังขึ้นเสียงหูอื้อ

ยิ่งไปกว่านั้น หลังจากที่เก็บท่าแล้วยืนตรง การตบของฉู่หมิงชุ่ยเหมือนกับว่าได้กระโดดขึ้นมาตบ จนนางเซล้มลงไปข้างกายอ๋องฉี นางบิดขาโดยไม่รู้ตัวแล้วหันข้าง ล้มจนแขนขาชูขึ้นฟ้า รองเท้าปักยังลอยออกไป

นางโกรธมาก ในชีวิตนี้ยังไม่มีใครเคยตบหน้านาง และไม่เคยถูกคนตบจนล้มไปนอนกับพื้น น่าสังเวชอย่างไม่สิ้นสุด

นางกระโดดขึ้นมาเหมือนปลาคาร์ฟ ในขณะที่กระโดดขึ้นมา ก็ใช้ปลายเท้าเกี่ยวรองของเท้าตัวเองมาที่มือ ก็ถือรองเท้าบุกเข้าไปตบหน้าของฉู่หมิงชุ่ย กล่าวด้วยความโมโห “ท่านย่าข้ายังไม่ตีข้าเลย แกมีสิทธิ์อะไรมาตีข้า?”