บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 305

นางยิ่งร้องไห้ยิ่งเสียใจ ยิ่งร้องไห้ยิ่งไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง

สุดท้าย นางบอกให้สาวใช้ช่วยนางแต่งตัว ใช้แป้งทาปิดทับเบ้าตาที่บวม สั่งให้คนเตรียมเกี้ยว นางจะออกไปข้างนอก

บอกว่าเป็นเวลาที่หยู่เหวินเห้าเลิกงานแล้ว กำลังจะขี่ม้ากลับจวน

เพิ่งจะถึงปากทาง ก็ถูกคนขวางเอาไว้

เขาดึงม้าให้หยุดลง เห็นคนผู้นี้สวมชุดขายเหล้า ใบหน้าคุ้นๆเหมือนจะเป็นคนขายเหล้าในร้าน ร้านเหล้าเยว่เต๋อ จึงได้กล่าวขึ้น “มีเรื่องอันใด?”

คนขายเหล้ายกมือคารวะเดินมาข้างหน้า “ข้าน้อยคำนับท่านอ๋องฉู่ มีคุณชายท่านหนึ่งชื่อว่ากู้ซือให้ข้าน้อยมารอท่านอ๋องตรงนี้ คุณชายกู้ซือบอกว่าให้เชิญท่านอ๋องไปที่ร้าน มีเรื่องสำคัญ”

“คุณชายกู้ซือ?” หยู่เหวินเห้าขมวดคิ้ว กู้ซือเจ้าหมอนี่เข้าเวรกลางวันไม่ใช่หรือ? พระอาทิตย์ยังไม่ตกดินก็ออกจากวังแล้ว? ออกจากวังก็ดื่มเหล้าเลยหรือ? ฉ้อโกง เสื่อม

“ใช่ขอรับ คุณชายกู้ซือบอกให้เชิญท่านไปให้ได้” คนขายเหล้ายังคงยกมือคารวะอยู่ “บอกว่ามีเรื่องสำคัญ”

“ตอบเขา ว่าข้ามีธุระ ไม่ไปแล้ว” เขากล่าว

คนขายเหล้ารีบกล่าว “ท่านอ๋อง คุณชายกู้ซือได้เอาเหล้านารีแดงที่มีอายุยี่สิบปีมาให้ท่าน ได้โปรดไปด้วยเถอะ”

หยู่เหวินเห้าเผยใบหน้าที่ไม่ค่อยพอใจออกมา ทั้งๆที่รู้ว่าช่วงนี้เขาต้องทำตัวเป็นสามีที่ดี กลับไปอยู่เป็นเพื่อนภรรยา ยังจะมาเรียกเขาไปดื่มเหล้า เพื่อนบ่อนทำลายแบบนี้ต้องตำหนิให้หนัก จากนั้น ก็ยึดเหล้าของเขา

เกินไปแล้ว เหล้านารีแดงยี่สิบปีก็ไม่บอกเขาแต่เนิ่นๆ มิน่าล่ะออกมาจากวังก็ดื่มเลย ได้เหล้าชั้นดีมา ไม่ดื่มในขณะที่เข้าเวรถือว่าความอดทนของเขานั้นทำให้คนน่าตกใจทีเดียว

สองขาควบม้า กล่าวอย่างภาคภูมิ “นำทาง”

คนขายเหล้าพาเขามาถึงร้านเหล้าเยว่เต๋อ ทางประตูมีคนมาช่วยเขาจูงม้า คนขายเหล้าได้พาเขาไปถึงยังห้องส่วนตัว

เขาเข้าไปแล้ว ประตูก็ถูกปิดเลย

ในห้อง อบอวลไปด้วยกลิ่นหอมของเหล้า หอมจนเขายังไม่ได้ดื่มก็รู้สึกเมาบ้างแล้ว

เขาเดินเข้าไปเปิดผ้าม่าน “กู้ซือ เจ้ากล้าแอบซ่อนเหล้าชั้นดี ควรถูกลงโทษยังไง.........”

คำว่าโทษยังพูดไม่ขาดคำ เขาหันหลังทันที ใบหน้ามืดมนทันที

ร้านเหล้านี้เป็นร้านที่เขากับกู้ซือมาเป็นประจำ ไม่เข้าใจนิสัยของเขาหรือ? ร้านเหล้านี้ต้องถูกรื้อถอน

ฉู่หมิงชุ่ยเดินมาข้างหน้า ขวางเขาเอาไว้ “ข้าขอพูดไม่กี่คำ”

หยู่เหวินเห้าถอยหลังไปหนึ่งก้าว พยายามรักษาระยะห่างกับนาง สีหน้าเอือมระอา “คำพูดที่เราจะพูด ได้พูดจบไปนานแล้ว”

“แค่ไม่กี่คำ หลังจากพูดจบ ข้าจะไม่ตอแยท่านอีก” ฉู่หมิงชุ่ยขอร้องเขา